Alexis en Iwan, of de overwintering op Spitsbergen

Nº 93. – Terugkomst te Archangel.

Nadat de zeilen en het touwwerk hersteld, en alles op het schip in behoorlijke orde gebragt was, staken de reizigers weder in zee; wind en weder was hun nu meer gunstig, zoodat zij in eenen korten tijd eenen grooten weg aflegden. Eindelijk zeilde men de Witte Zee in, en weldra bespeurde men aan den gezigteinder de torens en andere hooge gebouwen hunner geboortestad. O, hoe klopten nu de harten onzer vrienden van vreugde! Toen zij de haven van Archangel binnen liepen, vielen zij op de kniën, en dankten God voor hunne gelukkige aankomst.

Dadelijk zond men eene boodschap naar vader Ozaroff, en naar de vrouw van den stuurman, met het blijde berigt, dat zij, die men reeds lang voor verloren of voor dood gehouden had, nog leefden, wedergevonden waren, en zich op dien oogenblik op weg begeven hadden, om naar hunne haardsteden terug te keeren.

Hoe aangenaam deze woorden in de ooren van den ouden Ozaroff, en in die der brave stuurmansvrouw klonken, laat zich niet door woorden uitdrukken zij waren verrukt van blijdschap, terwijl de goede vader in vervoering van vreugde uitriep: ‘mijn zoon leeft nog, ik zal hem nog zien, en aan mijn hart drukken! o God! zoo veel goedheid had ik niet durven hopen!’ Dankbare blikken sloeg ook de vrouw van den stuurman ten hemel, en loofde den Albestuurder voor zijne goedheid.

Daarop zond de kapitein eene boodschap, dat de drie vrienden reeds goed en wel met het schip in de haven waren aangekomen. Ozaroff was toen niet te wederhouden; hij moest zijnen zoon en neef zien, hij ging hen te gemoete snellen. Ook de vrouw van den stuurman met hare kinderen had zich naar vader Ozaroff begeven, en wilde zich met hem naar het schip begeven; maar op hetzelfde oogenblik wordt de deur met drift geopend, en Alexis en Iwan vallen in de armen van hunnen vader, terwijl de stuurman zijne vrouw en kinderen aan

[p. 135]

zijn hart drukt. Woorden ontbraken, om het gevoel huns harten uittedrukken, en menigvuldige tranen van vreugde waren de stomme tolken van hunne aandoening.

Toen de eerste vervoering voorbij was, en men meer bedaard was geworden, moesten de vrienden aan het verhalen hunner lotgevallen, welke door allen, die er bij tegenwoordig waren, met groote verwondering werden aangehoord. Onze reizigers vergaten intusschen niet onder het verhaal gedurig te doen opmerken, hoe zij door den goeden God op eene wonderdadige wijze gered en behouden waren geworden.

Als er jonge menschen tegenwoordig waren, drukten hun Alexis en Iwan gedurig de verpligting op het hart, die de kinderen aan hunne ouders hebben, en merkten daarbij aan, dat, zoo zij zich niet aan hen willen onderwerpen, zij steeds ongelukkig zullen zijn, daar de goede God ons in zijn Woord geboden heeft: Eert uwen vader en uwe moeder opdat het u welga. Hij maakte hen opmerkzaam op het veelvuldig lijden, dat zij, om de ongehoorzaamheid aan hunne vader, hadden moeten verduren, daar elke traan, welke zij hem hadden doen storten, zwaar op hen was terug gevallen.

Allen, die hun verhaal hoorden, werden er door getroffen, en trokken er heilzame lessen uit. De nadenkende merkte er vooral de bijzondere besturing van God over zijne schepselen bij op, als ook den gezegenden invloed van een godsdienstig gevoel, vooral in rampen en tegenspoeden, en de bijzondere wegen en middelen, die de Albestuurder bezigt, tot welzijn zijner schepselen, om hen opteleiden en voortebereiden tot een volgend beter leven.

Mogt dit verhaal bij mijne jeugdige lezers dezelfde uitwerking hebben! Mogten ook zij er door opgewekt worden, om in alle omstandigheden des levens een onwrikbaar vertrouwen op Hem te stellen, die ook ons dikwijls uit den kelk des tegenspoeds doet drinken, om ons onze afhankelijkheid aan Hem te doen gevoelen, en mogten zij door de kastijdingen, welke Alexis en Iwan voor hunne ongehoorzaamheid moesten ondergaan, afgeschrikt worden van het kwade, en met liefde en dankbaarheid jegens hunne ouders vervuld worden, dan zal het hun, naar de belofte van God, steeds wel gaan.