Alexis en Iwan, of de overwintering op Spitsbergen

Nº 88. – Afscheid van den Engelschen kapitein.

Het schip, op hetwelk Alexis en Iwan zich thans bevonden, was bestemd om verder noordelijke ontdekkingen te doen, en daar de kapitein de jonge lieden aan dit gevaar niet wilde blootstellen, maar hen liever ten spoedigste naar hunnen vader wenschte terug te zenden, besloot hij zuidelijk aan te sturen, in de hoop van alsdan eenen walvischvanger te zullen ontmoeten, die hen naar Archangel konde brengen. Met dit oogmerk zeilde men naar Baffinsbaai, ten zuiden van Groenland gelegen.

Reeds hadden de reizigers verscheidene dagen voortgestevend, en een groot eind afgelegd, zonder een schip te ontmoeten, maar eindelijk bemerkten zij aan den gezigteinder een vaartuig, dat denzelfden koers naar de Baffinsbaai scheen te houden. Toen het nader kwam bemerkte men tot groote vreugde, dat het een Russisch koopvaardijschip was.

De kapitein zond dadelijk eene sloep met vier matrozen naar hetzelve af, met verzoek, om drie matrozen aan boord te willen nemen, ten einde dezelve naar Rus-

[p. 128]

land over te brengen, welk verzoek door den Russischen kapitein welwillend werd toegestaan.

De drie vrienden namen daarop van den Engelschen kapitein een zeer aandoenlijk en plegtig afscheid. Zij bedankten hem nog regt hartelijk voor hunne bevrijding, en al het goede, dat zij van hem genoten hadden, hem verzekerende, dat zij hem altijd dankbaar zouden blijven gedenken. Ook bedankten zij de bootslieden voor de liefde en vriendschap hun bewezen, en na al hunne goederen in de boot gepakt te hebben, werden zij naar het Russische schip gebragt.

De kapitein van dat vaartuig woonde te Kola. Alexis en Iwan vernamen van hem, dat hun vader Ozaroff nog leefde, dat hij den brief van den Engelschen kapitein had ontvangen, welke den ouden man ten hoogste neerslagtig had gemaakt, daar hij niet durfde hopen zijnen zoon en neef ooit weder te zien.

De stuurman vernam de tijding van eenen matroos, die voor weinig tijds nog te Archangel geweest was, dat zijne vrouw en kinderen welvarende waren, maar ten uiterste zijne lange afwezigheid betreurden; doch dat zij onbekrompen konden leven, daar zij door de maatschappij voor de scheepvaart ruim ondersteund werden.