Alexis en Iwan, of de overwintering op Spitsbergen

Nº 83. – Vervolg van het verhaal van den kapitein.

Intusschen woedde de storm nog met dezelfde hevigheid voort, terwijl de hemel als met een donker floers overtrokken was, de koude was echter eenigzins minder.

Toen den volgenden morgen de dag aanbrak, kon men zelfs met den verrekijker Spitsbergen niet ontdekken.

Eindelijk bedaarde de wind, en de lucht helderde op. Het schip bleef echter nog vast in het ijs zitten, waardoor wij in eenen beklagenswaardigen toestand bleven. Dan daar wij eene goede boot aan boord hadden, werd er besloten, om dezelve vol levensmiddelen te laden, en die dan over het ijs naar zee te brengen, om alzoo naar Spitsbergen te zeilen, en de drie vrienden aldaar op te zoeken.

Dien gevaarlijken togt wilde ik echter niet ondernemen, zonder al mijn volk daarover geraadpleegd te hebben, ik riep de manschappen daarom in de kajuit te zamen, en sprak hen aldus aan:

‘Mijne vrienden! onze omstandigheden worden van dag tot dag gevaarlijker; intusschen zijn wij aan ons zelven verpligt alles in het werk te stellen, wat dienen kan, om ons leven te redden. Laat ons dan den moed niet laten zinken, maar op God vertrouwen, die alleen redden kan als alle menschelijke hulp vervlogen is, en daarbij de handen moedig aan het werk slaan.’

‘Wij zijn te zamen dertig personen, en hebben eene

[p. 123]

sterke boot. Met vereende krachten zullen wij dezelve in zee brengen, en vervolgens daarmede het eiland trachten te bereiken, waar onze drie vrienden reeds zijn aangekomen. Dit is naar mijne gedachten het eenigste middel, om ons te behouden.’

Eenigen van hen maakten zwarigheden, doch wisten echter geenen beteren raad in de plaats te stellen, maar de meesten stelden zoo veel vertrouwen in mij, dat zij beloofden mij te zullen volgen, waar ik hen ook zoude willen geleiden.