Alexis en Iwan, of de overwintering op Spitsbergen

[p. 116]

Nº 78. – De togt langs de kust.

Na eenige dagen uitgerust te hebben, besloten de drie vrienden eene nieuwe reis langs de kusten te ondernemen, zoo ver als zij zouden kunnen komen. Zij voorzagen zich te dien einde voor acht dagen van levensmiddelen.

De slede werd met alle noodzakelijke voorwerpen, die zij op reis dachten noodig te hebben, bevracht, en de rendieren werden er voorgespannen. De reizigers wilden hunne koers zoodanig inrigten, dat zij steeds een groot gedeelte der zee konden zien, opdat er geen schip hun gezigt ontsnapte.

Voor echter den togt te ondernemen knielden zij eerbiedig voor den Heer van hemel en aarde neder, en smeekten met een ootmoedig hart zijnen zegen op de voorgenomene reis af. De weg langs de kust was moeijelijk, en werd gedurig afgebroken door rotsen, die ver in de zee uitstaken. Dikwijls waren zij verpligt hunne goederen over oneffene plaatsen te dragen, daar de rendieren soms de ledige slede niet konden voorttrekken. Dan weder werd de weg door beken en bergen afgebroken, waardoor het gezigt op de zee belemmerd werd. Zij hielden zich op die plaatsen zoo kort mogelijk stil, maar vertoefden met vermaak aan het strand, welke hun een onbelemmerd gezigt over de zee aanbood. Daar bereidden zij dan hunnen maaltijd, braadden hunne geschotene vogels, en gebruikten de eijers, welke in dien tijd in menigte op de rotsen te vinden waren.

Den eersten dag hadden zij eenen weg van nagenoeg acht mijlen afgelegd, en vonden tegen den avond eene grot, die wel niet diep, echter geschikt was, tot eene rustplaats voor hen en hunne rendieren. Daarenboven bevond zich in derzelver nabijheid eene goede weide, waar de dieren zich regt te goede konden doen.

Na eenen goeden maaltijd gehouden te hebben, begaven zij zich ter ruste. Alexis en Iwan, die zeer vermoeid van de reis waren, sliepen spoedig in. De stuurman, die een weinig later insluimerde, had naauwelijks de oogen gesloten, of hij werd gewekt door een gerommel, gelijk aan eenen rollenden donderslag. Hij luisterde en hoorde voor de tweede en derde maal hetzelfde geluid, dat

[p. 117]

door de bergen teruggekaatst werd. Hij sprong spoedig op, zag naar den hemel, welke echter helder en geheel onbewolkt was. Daarop maakte hij zijne beide vrienden wakker, welke in den slaap ook het geluid gehoord hadden, maar door de groote vermoeijenis er niet geheel wakker van geworden waren. Zij hoopten, dat er een schip het eiland naderde, welke door kanonschoten zijne komst te kennen gaf, en hen aan boord kwam noodigen. – Toen zij opgestaan waren zagen zij de zee over, zoo ver hun gezigt reikte, klommen op eene rots, die den oostelijken gezigteinder aan hunne oogen onttrok, maar zij konden, zelfs met behulp van den verrekijker, niet iets bespeuren, dat naar een schip geleek, noch de tegenwoordigheid van eenig vaartuig deed gissen.

Verdrietig over deze teleurstelling legden zij zich weder ter ruste, maar zij konden den slaap niet weder krijgen; de kanonschoten weergalmden gedurig in hunne gedachten door hunne ooren.