Alexis en Iwan, of de overwintering op Spitsbergen

Nº 74. – De terugkomst der zon.

Eenige volgende dagen was het winderig en buijig weder, zoodat zij niet konden waarnemen, of de zon zich boven den gezigteinder vertoonde. Dan toen het helder weder werd, begaven zich de drie vrienden naar buiten, om zoo mogelijk de dagvorstin te begroeten. Zij werden dan ook nu niet in hunne verwachting te leur gesteld, want tegen den middag zagen zij, terwijl zij zich op eene hoogte begeven hadden, den rand der zon, die hen vriendelijk tegenlachte.

Welk een heerlijk gezigt voor de drie ongelukkigen, die gedurende vijf maanden van het gezigt der zon beroofd waren geweest. Zij gevoelden een vermaak gelijk aan dat van eenen blinde, wien men het gezigt teruggegeven heeft, en die voor de eerste maal het verwonderlijke schouwspel der Natuur geniet. Zij herinnerden zich toen met een dankbaar hart al de weldaden, en de bijzondere bescherming, die zij gedurende den langen winter mogten ondervinden, en loofden en prezen den Algoede, terwijl zij verder alles goeds van Hem verwachtten.

Eenige dagen later zagen zij de zon in hare volle grootte, welke gedurig iets langer boven den horizon bleef. Met de terugkomst der zon werd de lucht van tijd

[p. 111]

tot tijd meer warm, en de landstreek kreeg een aangenamer voorkomen. Zij konden toen hunne rendieren naar buiten leiden, die daardoor al hunne levendigheid herkregen, en hun voedsel vrolijk van onder de sneeuw weghaalden.

Hoe hooger de zon kwam des te aangenamer werd ook het weder. Stroomen waters van gesmolten sneeuw en ijs vloeiden van de bergen en rotsen; het ijs en de sneeuw verdwenen uit de dalen, waarmede zij vroeger geheel bedekt waren. Daarop volgden er verscheidene dagen, in welken tijd er een warme regen viel, die den grond van de overgeblevene sneeuw bevrijdde.

Naar den zeekant had men echter nog geen aangenaam gezigt. Eenige plaatsen waren wel is waar open, maar er vertoonden zich nog verschrikkelijke ijsbergen. Uitgestrekte zeestreken waren met vervaarlijke ijsbrokken bezet, welke met de vallei een zeer verschillend schouwspel vertoonde. Zoo zag men aan den eenen kant de Natuur in hare jeugdige schoonheid, terwijl zij aan de andere zijde den barren winter deed zien.

Voor het overige vertoonde de golf, die nog geheel met groote stukken ijs bedekt was, de zonderlingste gezigten. Hier was het als zag men in de verte eene kerk met eenen stompen toren, daar verbeeldde men zich de verhevene muren van eene welbevestigde forteres te zien, ginds vertoonden zich de bouwvallen van eene door de aardbeving verwoeste stad, terwijl men elders een uitgestrekt klooster, in den middeleeuwschen bouwtrant, meende te ontwaren. Van de kruinen der ijsbergen, welke door de zon gedeeltelijk gesmolten waren, vertoonden zich regelmatig geteekende of half vergane bloemkransen, door wonderbare spelingen der Natuur daargesteld, welker zonderlinge uitwerkselen door de daarop vallende zonnestralen nog vermenigvuldigd werden. Alle kleuren zag men achtervolgelijk door die uitgestrekte spiegels terugkaatsen, hier schitterde alles als van goud, daar zag men een blinkend purper, terwijl verder karmozijn door het helderst hemelblaauw werd afgewisseld.

Het koesterende zonnelicht bragt bij de drie vrienden een gevoel voort, dat zich niet laat beschrijven. Zij waren dan ook, wanneer de zon haren heilrijken invloed

[p. 112]

deed gevoelen, den geheelen dag buiten, en zij zagen tot hunne blijdschap het ijs der zee gedurig afnemen.

Een ander gelukkig uitwerksel van de terugkomst der zon en het meer zachte weder was, dat de beeren van het land afscheid namen, en zich naar den zeekant begaven, om daar hun geliefkoosde voedsel te zoeken, als robben en visch, die daar gewoonlijk in menigte voorhanden zijn.