Alexis en Iwan, of de overwintering op Spitsbergen

Nº 73. – De dageraad.

Het weder werd vervolgens van dag tot dag meer zacht, en nu en dan viel er zware slagregen. De vallei kreeg toen eene geheel andere gedaante; de kruinen der rotsen werden van sneeuw ontbloot, welke bij het licht der maan zeer glinsterden, als zijnde overtrokken met ijs. Men kon thans reeds veel gemakkelijker mos voor de rendieren inzamelen, en Alexis en Iwan haalden eene goede hoeveelheid brandhout te huis, dat door den laatsten storm aan strand was geworpen.

O, wat was het voor hen een aangenaam gezigt, toen zij bespeurden, dat in den omtrek van de woning de sneeuw van tijd tot tijd verminderde, en gevoelden, dat de koude aan het afnemen was. Zij genoten toen reeds de voorsmaak van den naderenden zomer, en koesterden de stille hoop op eene spoedige verlossing.

De golf veranderde ook aanmerkelijk van gedaante.

[p. 110]

De ijsbergen, welke zich tot op den bodem der zee schenen uittestrekken, en zich tot eene verwonderlijke hoogte verhieven, begonnen zich nu in beweging te stellen, stootten tegen elkander, ploften van de hoogten neder, en werden door den stroom afgedreven.

Toen de drie vrienden eens met eene vracht drijfhout van het strand naar huis keerden, zagen zij, na dat de maan was ondergegaan, voor het eerst de schemering van de zon. Dit gezigt vervulde hunne harten met vreugde. Zij hoopten nu weldra ook den rand derzelve te zullen zien, maar hunne hoop werd nog niet vervuld. Wel werden zij reeds door de schemering verlicht, maar de zon bleef nog onder den horizon. Zij wenschten elkander echter reeds met het daglicht geluk, en dankten den goeden God, die hun dit voorregt liet genieten.