Alexis en Iwan, of de overwintering op Spitsbergen

Nº 67. – De inscheping.

Hoewel de koude over het algemeen minder streng was, deed dezelve zich echter telkens op nieuw met eene onbegrijpelijke hevigheid gevoelen, en zoude de zeelieden moedeloos gemaakt hebben, had de hoop van

[p. 101]

spoedig hunne ballingschap te verlaten, hen niet opgebeurd. Op het midden van April begon de lucht echter aanmerkelijk zachter te worden. Zij besloten toen het schip eens te bezoeken, en vonden het nog in denzelfden toestand, als toen zij het verlaten hadden. Daar hetzelve echter op het einde van Mei nog vast zat, gaf Heemskerk bevel, dat men de sloep en de boot in gereedheid zoude brengen, om die tot de lange en hoogst gevaarlijke reis uit te rusten. Dit bevel klonk allen aangenaam in de ooren. De beide vaartuigen werden daarop met veel moeite uit de sneeuw getrokken, en zoo goed hun mogelijk was in orde gebragt.

Toen zij eens bij dezen arbeid moedeloos werden, daar zij, door hunne verzwakte ligchamen, tot groote krachtsinspanningen ongeschikt waren, zeide Heemskerk tot hen: ‘Wanneer gij geene burgers van Nova-Zembla wilt blijven, maar weldra in de sneeuw begraven wilt worden, moet gij deze vaartuigen, waarop alle hoop op onze verlossing berust, in orde trachten te brengen.’ Deze woorden klonken hen als een donderslag in de ooren, en deed hun het moeijelijkste werk te boven komen.

Nadat men dan alles aan boord gebragt had, wat tot dien gevaarvollen togt noodig was, begaven zich de zeelieden, met opgeruimden geest, in de twee vaartuigen. Zij hadden niet minder dan 266 uren afstands af te leggen, en dat in twee kleine, opene vaartuigen, door eene zee vol ijsbrokken, die gedurig door wind en stroom tegen elkander geklotst werden, en de arme zeelieden ieder oogenblik blootstelden van door de golven verzwolgen te worden.

Niettegenstaande al deze gevaren waren de manschappen vol moed, en onder een biddend opzien naar den hemel, zeiden zij de kusten van Nova-Zembla vaartwel.

De beroemde dichter Tollens bezingt dit afscheid met de volgende woorden:

Vaarwel, rampzalig oord, misdeeld van elken zegen!
Geen voet betreê uw’ boôm, geen adem waai u tegen!
Blijf onbezocht en woest en afgescheurd van de aard….
Vaarwel, ongastvrij oord, door Heemskerks ramp vermaard!¹

1 Tafereel van de overwintering der Hollanders op Nova-Zembla.