Alexis en Iwan, of de overwintering op Spitsbergen

Nº 59. – Aanval van vijf beeren.

Op eenen avond, dat de drie vrienden zich welgemoed te bed hadden begeven, en naauwelijks ingeslapen waren, hoorde de stuurman, die minder vast sliep dan zijne makkers, een heesch geschreeuw voor de woning, hetwelk hem voorkwam door beeren veroorzaakt te worden.

Vreezende, dat deze onvriendelijke gasten de deur zouden indringen, en hun alzoo een onverwacht bezoek geven, riep hij zijne makkers wakker, die zich van hunne geweren voorzagen, en zich spoedig gereed maakten, om hen behoorlijk te ontvangen.

Iwan opende daarop een luik, om te zien wat er buiten gaande was. De wind was stil en de lucht helder, maar ontzettend koud, terwijl het noorderlicht met ongemeenen glans over de ijs- en sneeuwbergen schitterde. Welhaast ontdekte hij vijf beeren, die bezig waren om de opgeworpene sneeuwhoogte over te klimmen, ten einde de woning te bereiken. De zeelieden schoten achtervolgelijk hunne geweren op hen af, waardoor er twee beeren, onder een ijsselijk geschreeuw nedervielen, maar spoedig weer overeind kwamen. De andere, die niet gewond waren, schenen een oogenblik te aarzelen, wat te doen, maar sprongen vervolgens met nieuwen moed over de sneeuw, om tot de binnenplaats door te dringen.

Intusschen hadden de manschappen hunne geweren weder geladen, schoten op nieuw op de vijand, en troffen zoo wel, dat een der beeren bleef liggen. De twee gewonde beeren vielen daarop op hem aan, om hem te verscheuren. Hij verdedigde zich nog dapper, maar werd echter spoedig door zijne ruwe makkers afgemaakt.

De drie vrienden hadden daardoor goede gelegenheid om den vijand in de verte te bevechten. Zij onderhielden dan ook een geregeld vuur, en schoten drie dezer dieren zoodanig, dat zij zich niet meer konden verdedigen, terwijl zich de beeren gedurig onderling bevochten.

[p. 91]

In dien tusschentijd waren echter twee der beeren tot op de binnenplaats doorgedrongen, en schenen te woedender geworden te zijn, door de wonden van hunne makkers. Zij werden echter almede door kogels getroffen, zoo dat een van hen, die men door den kop had geschoten, ter neder viel. Hij wentelde zich onder verschrikkelijk brullen nog eenigen tijd over de sneeuw en stierf.

De vijfde beer had echter nog slechts eene lichte wonde bekomen, en daar hij tot aan het huis was genaderd, kon men hem niet schieten. Hij sloeg daarop met zijne breede pooten tegen de deur, zoo dat men elken oogenblik vreesde, dat dezelve zoude bezwijken.

Te vergeefs sloegen zij van de binnen zijde op de deur, om het monster te verschrikken, en op de vlugt te jagen; zijne fijne reuk gaf hem te kennen, dat er eene goede buit te behalen was, en zijne uitgehongerde maag deed hem alle gevaar trotseren.

Alexis en Iwan waren met reden zeer bevreesd, en de stuurman zeide hun, dat er naar zijne gedachten slechts een middel over was, om zich van dien gevaarlijken vijand te ontdoen, namelijk de deur te openen, en hem dan met hunne pieken te bestrijden.

De stuurman en Iwan wapenden zich daarop het de pieken, terwijl Alexis, met de bijl in de hand, de deur opende. Dan, daar de beer met zijn geheele gewigt tegen dezelve leunde, viel hij hals over kop naar binnen. Spoedig echter rigtte hij zich weder op, en begaf zich met opgesperden muil, op zijne achterpooten, regelregt op den stuurman aan. Deze ging hem met eenen vasten tred stoutmoedig te gemoet, en drukte hem de piek tot aan het hout in de borst, terwijl Iwan hem in de buik stak. De beer viel daarop onder vreeselijk worstelen op den grond, waarna Alexis hem zulk eenen onzachten slag met de bijl op den kop toebragt, dat hij niet meer kon opstaan.

‘Wij zijn dit gevaar weder gelukkig te boven gekomen,’zeide de stuurman, ‘dit had voor ons zeer noodlottig kunnen worden; maar God heeft ons beschermd, laat ons Hem daarvoor onze hulde toebrengen.’

De vrienden begrepen, dat de opgeworpen wal van

[p. 92]

sneeuw hen niet genoegzaam voor de onverwachte bezoeken der beeren verzekerde, en daarom besloten zij om dezelve hooger en steiler te maken. Zij staken daarom de zijden met de spade glad af, en begoten die met water, zoodat, als zij de brug hadden opgehaald, men niet gemakkelijk tot hen naderen kon.

Zij konden thans gerust het zachte weder afwachten, daar zij van onderscheidene levensmiddelen overvloedig voorzien waren, en genoegzame brandstof hadden om zich te vewarmen. Zij waren dan ook welgemoed, en dankten den goeden God gedurig, die hen in hunne ballingschap zoo merkbaar zegende.