Alexis en Iwan, of de overwintering op Spitsbergen

Nº 58. – Ongerustheid van den stuurman.

De ziekte van den stuurman had bijna eene maand geduurd, waarna de grootste koude voorbij was. De drie vrienden durfden zich nu van tijd tot tijd weder zonder gevaar buiten de deur begeven, en grootere togten ondernemen. Dit meer zachte weder was hun bijzonder aangenaam, niet alleen omdat de koude hen minder hinderde, maar ook vooral, omdat zij gebrek aan voedsel voor hunne rendieren kregen, en het mos in de sterke vorst zoo moeijelijk was van onder de sneeuw weg te krijgen. Ook verlangden zij al weder om eens versch rendierenvleesch te eten, en daarom besloot men tot eene jagtpartij op die dieren. Dan, daar de stuurman nog te zwak was, om groote togten mede te maken, werd er goedgevonden, dat Alexis en Iwan alleen op de jagt zouden gaan, en dat de stuurman in dien tijd op de

[p. 89]

rendieren zoude passen. Deze waarschuwde intusschen de jonge lieden, om toch vooral op hunne hoede te zijn tegen de aanvallen der beeren, die in dien tijd, door gebrek aan eten, nog woester en wreedaardiger zijn dan anders.

De stuurman hield zich, na het vertrek der jonge lieden, met onderscheidene huiselijke bezigheden onledig; de twee rendieren waren altijd bij hem, en werden zoo tam, dat zij hem overal volgden.

Alexis en Iwan bleven intusschen langer uit dan de stuurman verwachtte, en dit maakte hem zeer ongerust, daar hij vreesde, dat hun een ongeluk was bejegend. Gedurig ging hij naar buiten, en liet zijne oogen over de met ijs en sneeuw bedekte velden gaan, doch moest gedurig met een beklemd hart terugkeeren. ‘o God!’ riep hij dan uit, ‘geef, dat mijne vrienden spoedig terugkomen. Geleid hen veilig langs hunnen moeilijken weg, en wend de gevaren gunstig van hen af!’

De angst vermeerderde van oogenblik tot oogenblik, zoodat de goede stuurman eindelijk rust noch duur had. Dan eens dacht hij, dat zij van koude verkleumd, buiten staat zouden geraakt zijn om terug te keeren; dan weder vreesde hij, dat hen de woeste beeren onverhoeds waren overvallen, en verslonden hadden. Zoo liepen hem allerlei akelige denkbeelden door het hoofd, terwijl hij zich zelven verweet, dat hij die gevaarlijke reis niet mede gedaan had.

Eindelijk toen de stuurman den moed geheel opgegeven had, en zich gereed maakte, om zijne vrienden te gaan zoeken, meende hij in de verte eenig gerucht te hooren. Spoedig begaf hij zich naar buiten, en, o vreugde!, daar zag hij Alexis en Iwan, met een groot rendier op de slede, aankomen. ‘God dank!’ riep hij in het volle gevoel zijns harten uit. Hij liep dadelijk zijne vrienden te gemoet, omhelsde hen in de vervoering zijner blijdschap, terwijl tranen van dankbaarheid over zijne wangen vloeiden.

Toen Alexis en Iwan te huis gekomen waren, was hun eerste werk, om het rendier het vel af te trekken, en aan stukken te snijden, terwijl de stuurman een goed stuk vleesch nam, om er dadelijk een lekker gebraad van te maken.

[p. 90]

Het dier was buitengemeen groot en zwaar, en dit was mede eene der redenen, waarom zij langer waren weggebleven, dan zij zich hadden voorgesteld.