Alexis en Iwan, of de overwintering op Spitsbergen

Nº 50. – Eene menigte rendieren.

In dien tusschentijd bedaarde de wind, en begon de hemel op te helderen. De woning was echter zoodanig met sneeuw bedekt, dat zij er niet uit konden komen alvorens zich eenen weg gebaand te hebben. Zij wierpen vervolgens eenen hoogen dijk van sneeuw op, aan den binnenkant der gracht, welke zij mede van sneeuw opruimden, en alzoo waren zij meer voor de onverhoed-

[p. 78]

sche aanvallen der beeren behoed. Voor het venster van hunne woning lieten zij eene opening, om beter de vossen te kunnen bespieden.

Vervolgens maakten zij zich tot eenen grooten togt over het eiland gereed. Eerst begaven zij zich naar de golf, om te zien hoe het met het hout gesteld was. De storm was hun te hulp gekomen, daar die op verscheidene plaatsen de sneeuw had weggevaagd, zoodat het hout meer bloot lag; echter was het niet gemakkelijk te krijgen, daar het zoo vast in het ijs was gevroren, dat het niet dan met groote moeite los te maken was. Hoewel zij er thans geene dadelijke behoefte aan hadden, namen zij echter eene vracht op hunne slede, en bragten die naar hunne woning.

Vervolgens begaven zij zich op weg, om het zuidoostelijke gedeelte van het eiland te onderzoeken. Bij eene zacht schijnende maan, en terwijl zij zich van alles, wat zij op hunnen weg dachten noodig te hebben, voorzien hadden, trokken zij af, langs de met sneeuw bedekte heuvels en steile rotsen, over de ongebaande wegen. Zij hadden reeds verscheidene uren op dien moeijelijken weg afgelegd, zonder iets merkwaardigs te ontdekken, toen eindelijk Alexis op eenigen afstand iets zag bewegen. Zij naderden behoedzaam, en hielden hunne wapens gereed, om zich des noods goed te kunnen verdedigen; doch weldra ontdekten zij, dat het een groote troep rendieren was, die op hunne aannadering met overhaasting de vlucht nam.

‘Deze dieren vinden overal mos tot hun voedsel onder de sneuuw,’ zeide de stuurman, ‘en daarom verwijderen zij zich des winters zelden ver van hunnen gewone ligplaats, welke zij dikwijls in de eene of andere rotskloof of grot houden. Misschien hebben wij het geluk hunne verblijfplaats te ontdekken, laat ons derhalve hun spoor volgen.’

De reizigers namen daarop de rigting naar eene keten van steile rotsen, waarachter de rendieren voor hun gezigt verdwenen waren. Met veel moeite kwamen zij eindelijk aan eenen bergpas, waar zij menigvuldige sporen dezer dieren ontdekten, die duidelijk deden zien, dat zij denzelven dikwijls doorliepen.

Eindelijk kwamen de drie vrienden bij eene groote rots-

[p. 79]

kloof, die den ingang vormde tot eene ruime grot. Aan de zijde van dezelve bevond zich eene kleinere opening in de rots, daar de reizigers besloten binnen te treden, om er wat uit te rusten, en hunnen maaltijd te gebruiken. Zij hielden zich daar zoo stil mogelijk, om de rendieren niet te verschrikken, als er zich bij geval eenige naar die zijde mogten begeven.

Toen zij ongeveer een uur op die plaats geweest waren, hoorden zij in de verte eenig geraas. Zij luisterden oplettend toe, en toen zij even buiten de grot keken, zagen zij verscheidene rendieren aankomen, die hen echter niet zoo nabij kwamen, dat zij onder schot waren. De zeelieden gingen vervolgens naar buiten, en de dieren, die hen bemerkten, hielden een oogenblik stil, staken den neus in de hoogte, en namen toen met overhaasting de vlucht. De zeelieden volgden hen zoo spoedig zij konden, en kwamen eindelijk aan eene diepe vallei in het midden der rotsen, die twee uitgangen had. Geen enkel rendier was er toen meer te zien, maar de sporen, die zij in de sneeuw hadden achtergelaten, deden vooronderstellen, dat zij in dien omtrek hun leger moesten hebben.

De drie vrienden zochten lang te vergeefs overal rond, en hadden eindelijk het geluk de legerplaats te vinden. Het was eene ruime grot, met eenen naauwen ingang. Daar digt bij bevond zich een kleine heuvel, aan de zijde van welke zij eene opening in de sneeuw maakten, waarin zij zich verborgen, om de rendieren op te wachten, als zij uit of in de grot wilden gaan.

Onze reizigers zouden gaarne aldaar de terugkomst der rendieren afgewacht hebben, maar door de groote koude konden zij het er onmogelijk uithouden; ook hadden zij daar geene gelegenheid om vuur te maken. Zij moesten zich alzoo voor deze reis met de ontdekking der legerplaats vergenoegen, en de jagt tot eene volgende gelegenheid uitstellen.