Alexis en Iwan, of de overwintering op Spitsbergen

Nº 44. – Alexis herstelt weder.

Aldus bad Iwan, doordrongen van berouw en smart. Daar de geneesmiddelen de goede uitwerking misten, stelde de stuurman slechts zijne hoop op de goedheid en de barmhartigheid Gods, en bad ook dikwijls uit de grond zijns harten voor de herstelling zijns vriend; eindelijk behaagde het den Heer hunne smeekingen te verhooren, en wel op de volgende wonderbare wijze.

Iwan had namelijk in het gevonden journaal gelezen, dat er nog een voorraad was van citroensap, wijn, rum enz. Zij hadden daar dikwijls te vergeefs naar gezocht, doch daar men begreep, dat deze kostbare middelen konden dienen ter genezing van de zieke, rustten zij niet voor dezelve gevonden te hebben. Terwijl Iwan dan bij het ziekbed zat, ontstak de stuurman de lamp, en had eindelijk het geluk, in eene rotskloof eene verborgene kast te vinden, met verscheidene welgekurkte flesschen, gevuld met rum, citroensap, azijn, ingelegde kers en een blikken kistje met thee, als ook eenen goeden voorraad van suiker en eenige flesschen besten wijn.

Al deze voorwerpen schenen door den kapitein bewaard te zijn geworden, om er, ingeval van ziekte, gebruik van te maken, ofschoon hij er zich zelven niet van bediend had.

‘Gods barmhartigheid gaat boven bidden en denken!’ riep de stuurman in vervoering uit, ‘Hij helpt ons op eene buitengewone wijze. Nu heb ik hoop, dat wij onzen Alexis zullen behouden, want dit zal hem zeer zeker heilzaam zijn.’

Hij gaf dadelijk van de ingelegde kers aan den zieke, die er met smaak van gebruikte. Vervolgens maakte hij hem limanade, trachtte zijnen eetlust op te wekken door eenige droppels azijn bij het lepelblad te doen, en gaf hem nu en dan een glas wijn met water vermengd daar

[p. 68]

bij. Door deze heilzame middelen gevoelde zich de lijder na verloop van eenige dagen reeds aanmerkelijk beter; de ziekte scheen nu de hoogte bereikt te hebben, en nam van dag tot dag in hevigheid af. Weldra begon Alexis om eten te vragen; men gaf hem eenige fijn gesnedene stukjes vossenvleesch met mostaard, die hij met smaak gebruikte, en toen hij in krachten aanwon, kreeg hij dagelijks een glas wijn of rum, en nu en dan een goed kop thee.

Binnen drie weken was Alexis geheel hersteld, en kon, gelijk zijne makkers, het gewone voedsel weder gebruiken.

Daar de drank van den stuurman en Iwan slechts gesmolten ijs en sneeuw geweest was, deden zij van dien tijd af aan gedurig een weinig azijn daarbij, om zich alzoo voor de scheurbuik te vrijwaren. Ook gebruikten zij toen nu en dan een kop thee en een weinig rum, en bereidden hunne spijzen met mostaard toe, die hun daardoor ook beter smaakten.

Intusschen nam de koude nog gedurig toe, zoodat geene van hen zich buiten noodzakelijkheid in de opene lucht durfde wagen, en daarbij heerschte er gedurig zulk eene dikke mist, dat men op eenen geringen afstand niets onderscheiden kon. Ook viel er van tijd tot tijd zoo veel sneeuw, dat zij veel moeite hadden, om hun hout daaronder weg te halen. Hunne woning was gedeeltelijk onder de sneeuw begraven, maar daardoor hadden zij ook het genoegen, dat zij in huis minder van de ontzettende koude te lijden hadden, en meer veilig voor de aanvallen der beeren waren.