Alexis en Iwan, of de overwintering op Spitsbergen

Nº 43. – Alexis wordt ziek.

De stuurman en Iwan vonden het vossenvleesch uitmuntend, maar Alexis gebruikte er niet van; hij had sedert eenige dagen geenen eetlust, was zeer treurig te moede, en gevoelde eene zware loomigheid door al zijne leden.

Zijne zwakheid en matheid vermeerderden van dag tot dag; de ademhaling viel hem moeijelijk, zijn tandvleesch zwol op, en vertoonde zich met zwarte vlakken, daarbij had hij eenen zeer onaangenamen adem.

Aan deze teekens bemerkte de stuurman, dat hij door de scheurbuik was aangetast, eene ziekte, welke in die streken vrij algemeen is, en die niet zelden den dood ten gevolge heeft. Eene koude vochtige lucht, ongezond voedsel en slecht drinkwater zijn voornamelijk oorzaken van deze ziekte.

De goede God, die voor alle ziekten geneesmiddelen schenkt, heeft aan de noordelijke streken, alwaar door de groote koude zoo schaars planten kunnen groeijen, een uitmuntend geneesmiddel geschonken, te weten het lepelblad, dat, zoo als ik reeds heb aangemerkt, in grooten overvloed op die kusten gevonden wordt. Onze reizigers maakten van den voorraad, die zij verzameld hadden, dadelijk gebruik. In den beginne bespeurde men echter niet de minste goede uitwerking van dit middel; de ziekte nam gedurig toe, en Alexis gevoelde zich weldra zoo zwak, dat hij het bed niet meer kon verlaten. Als hij zich maar even aan den mond raakte, liep het bloed er uit, zijne tanden waren alle los, eene vuile gele kleur bedekte zijn gezigt, en blaauwe vlakken vertoonden zich op zijn vel, voornamelijk op de handen en voeten.

De arme zieke was zeer ter neder geslagen, en als

[p. 66]

verlamd door de leden.‘Ach!’ zeide hij dikwijls, ‘nooit zie ik mijnen goeden vader weder, ik zal hem dus geene vergeving kunnen vragen, en alzoo zonder zijne zegen ten grave dalen. O God! schenk Gij hem den besten troost, en vergeef ons het kwaad, waardoor wij zijne levensjaren verbitterd hebben.’

De stuurman was buitengemeen bedroefd, daar hij het gevaar inzag, waarin Alexis verkeerde. Hij durfde den zieke zijne gevoelens niet zeggen, noch antwoorden op de menigvuldige vragen, waarmede hem Iwan bestormde, hetwelk de ongerustheid van dezen nog vermeerderde.

Iwan verliet het bed van Alexis niet, en hoewel hij alles aanwendde, om zijnen vriend te troosten, was hij echter zelf met de treurigste denkbeelden vervuld. Dikwijls riep hij in zich zelven uit: ‘Ach, mijn Alexis! mijn waarde Alexis! gij gaat ons verlaten, en ik ben de oorzaak van uwen dood! O, hoe gaarne zoude ik u met mijn leven behouden. Ik heb u overgehaald, om uwen vader te verlaten, en uw vroege dood is de straf voor uwen ongehoorzaamheid. Welke straf staat mij dan te wachten, die dubbel schuldig ben. Ik heb mijnen oom met de zwartste ondankbaarheid behandeld, en hem daarenboven van zijnen zoon beroofd…. Alexis! gij gaat sterven, misschien zal de stuurman u spoedig volgen, en ik alleen zal op dit woest eiland zonder hulp overblijven, om van gebrek om te komen, of door de woeste dieren verslonden te worden! Maar, – ik heb dat alles verdiend! – o God! zijt barmhartig omtrent mijn arme ziele.’

Aldus foltert het geweten door angsten en wroegingen den schuldige, terwijl het hem zijnen euveldaad gedurig voor oogen stelt.

Iwan stortte bij deze gedachten eenen vloed van tranen; eindelijk echter wierp hij zijne blikken ten hemel, en als een opregt, berouwhebbend zondaar deed hij het volgende gebed:

‘O God! Gij zijt vol barmhartigheid, en wilt den boetwaardigen zondaar niet verstooten, die zijne misslagen met een opregt harte voor U belijdt; zie ons met barmhartigheid aan, en wend de straffende hand van ons af, die ons reeds zoo zwaar gekastijd heeft. O God! kom mijnen zieken vriend te hulp, en laat

[p. 67]

hem aan deze ziekte niet sterven. Keer de straf liever op mij, die meer schuldig ben, maar spaar Alexis, schenk hem de gezondheid terug, en geef, dat hij eens tot zijnen bedroefden vader kunne terugkeeren, en hem vertroosten in zijnen ouderdom; het zij zoo!’