Alexis en Iwan, of de overwintering op Spitsbergen

Nº 40. – Huiselijke bezigheden.

Deze woorden, door den stuurman met nadruk uitgesproken, hadden eene goede uitwerking. De jonge lieden beloofden op nieuw zich met gelatenheid aan hun lot te onderwerpen, en al hunne krachten aan te wenden, om hetzelve dragelijk te maken.

De stuurman zeide, dat men den voorraad van brandhout moest vermeerderen, en eene groote hoeveelheid mos verzamelen, ook om meer zachte en warme legersteden te verkrijgen; voorts dat het vleesch diende gezouten te worden, dat men de gracht, die gedeeltelijk hunne woning omringde, moest verbreeden, en den muur voor de woning herstellen, welke bezigheden dan ook zoo spoedig mogelijk werden aangevangen.

Dit werk hield hen gedurende verscheidene dagen bezig, in welken tijd de zon hen geheel verliet, en de lange, verschrikkelijke nacht begon. De koude werd van dag tot dag gevoeliger, en eene dikke mist, door welke de stralen der maan niet konden dringen, bedekte het eiland; alles had een somber en treurig aanzien, terwijl eene doodelijke stilte hen onophoudelijk omringde.

De koude nam intusschen zoodanig toe, dat wanneer de zeelieden in hunnen ketel sneeuw deden smelten, om drinkbaar water te krijgen, hetzelve dadelijk bevroor, als het maar een oogenblik van het vuur was, en hoewel zij geboren en opgevoed waren onder eene zeer noordelijk hemelstreek, konden zij naauwelijks de ontzettende koude uitstaan, die zij te verduren hadden, daar

[p. 63]

hun de adem en het speeksel bijna op de lippen bevroren, en de warme, dikke pelzen hen ter naauwernood voor bevriezen beveiligden.

Om zich beter tegen de nijpende koude te beschutten, bedacht de stuurman eene soort van kaghel te maken. In eene der kloven van de rotsen had hij klei ontdekt, die hij dacht daartoe dienstig te kunnen zijn. Men maakte te dien einde platte steenen van de rots los, die aldaar in lagen op elkander liggen, en voegden deze met klei aan een; alzoo kreeg men eindelijk, na vele mislukte proeven, de kaghel klaar, die voor het oogmerk voldoende was, en op welke men den pot kon zetten, om eten te koken. Dit was echter een zeer moeijelijk werk, dat hun veel tijds kostte; maar door tegenspoeden geleerd, lieten zij zich niet spoedig afschrikken, en kwamen zoodoende alle hindernissen te boven.

O, hoe blijde waren zij, toen zij zich bij de warme kaghel konden verkwikken, terwijl de helder brandende lamp hun het noodige licht schonk! en hoewel het voedsel niet zeer hunnen smaak streelde, hadden zij echter genoeg om hunnen honger te stillen, en de moeijelijke bezigheden maakten, dat hun het eten altijd goed smaakte. Ook hadden zij eene goede legerstede, waarop zij hunne vermoeide leden naar wensch konden uitrusten.

Hadden zij dan geene overvloedige redenen, den goeden God voor zoo vele weldaden te danken? Zij verzuimden daarom ook nooit hunne dankbare harten in hunne morgen- en avondgebeden voor den Gever alles goeds uit te storten.