Alexis en Iwan, of de overwintering op Spitsbergen

[p. 59]

Nº 38. – Nieuwe ontdekking.

Zij onderzochten vervolgens meer naauwkeurig de grot, om te zien of zij ook nog iets nuttigs voor hen konden vinden. Achter in de grot bespeurden zij, bij het licht der lamp, eene soort van deur, die met eenen grendel was toegemaakt. Na dezelve geopend te hebben, kwamen zij in eene lange gang, die in eene andere groote grot eindigde.

De natuur had dit hol op eene wonderbare wijze in de rots gevormd. De wanden waren overal droog, en hier en daar vond men nissen, die door menschen handen gemaakt waren, en tot bewaarplaatsen konden dienen.

Hier hadden zij derhalve eene goede gelegenheid om hunnen voorraad te bergen, welke plaats dan ook daartoe bestemd werd. Terwijl zij verder alle openingen en gaten onderzochten, vonden zij in eene nis een vrij groot vat, dat aan de kanten met pik was toegemaakt. Spoedig openden zij hetzelve, en, o vreugde! het was vol zout. Buitengemeen waren zij daarmede in hunnen schik, en dankten den God er hartelijk voor. Tot nog toe waren zij verpligt geweest, hunne spijzen met buskruid toe te bereiden, dat weldra geheel opgebruikt zoude zijn; thans hadden zij zout in overvloed. Nog vonden zij een kistje met spijkers en eenige werktuigen; maar hunne vreugde was buitengemeen, toen zij op eene vooruitstekende rotspunt twee vaatjes vonden, van welke het eene met buskruid en het andere met kogels gevuld was. Daarna vonden zij nog eene scheepslamp, en daar zij beerenvet in overvloed hadden, besloten zij om die aan het gewelf van de grot te hangen, waardoor dezelve geheel en al kon verlicht worden.

In eene opening van den muur vond Iwan vervolgens een inktkoker, papier en pennen, welk papier gedeeltelijk beschreven was. Zij onderzochten dit geschrift, en bevonden, dat het Nederduitsch was, maar ongelukkig was het slechts, doordien het vochtig geweest was, voor een gedeelte leesbaar. Zoo veel konden zij er echter uit opmaken, dat het een journaal van eenen scheepskapitein was, die gedurende vijf jaar, met tien matrozen,

[p. 60]

op dit woeste eiland had doorgebragt. De kapitein had al zijne ongelukkige lotgenooten overleefd, en hij was het dus geweest, die men in de grot gevonden had.

Verders vernamen zij uit het journaal nog de navolgende bijzonderheden:

‘Dat de kapitein van Duinen met het schip de goede hoop naar het noorden was gezeild ter walvischvangst, en dat zij op 70 graden breedte waren doorgedrongen. Maar daar de vischvangst in die streken niet voordeelig was, hadden zij zich naar het eiland Spitsbergen begeven, in de hoop van daar beter te zullen slagen. Toen zij echter op deszelfs hoogte gekomen waren, werden zij door eenen zwaren storm overvallen; het schip was vervolgens door vervaarlijke ijsschollen ingesloten, zoo dat zij elk oogenblik vreesden, dat het aan spaanders gestooten zou worden. Gelukkig bedaarde de wind, maar er kwam zulk eene dikke mist op, dat men geene drie schreden van zich af kon zien.’

‘Het scheepsvolk bevond zich alzoo in eenen hopeloozen toestand, maar toen de mist was opgetrokken zond de kapitein, die giste in de nabijheid van een eiland te zijn, vier matrozen ter ontdekking uit, die met het vertroostende berigt terug kwamen, dat zij slechts eenige mijlen van Spitsbergen waren, en dat zij daar, aan den ingang van eene golf, eene vervallene hut ontdekt hadden, ter plaatse waar onze drie schepelingen thans woonden.’

‘Men besloot daarop het schip te verlaten, en levensmiddelen benevens alles, wat zij daar dachten noodig te hebben, naar land te brengen, in de hoop van te eeniger tijd door een schip afgehaald en gered te zullen worden.’ Meer konden zij er niet van lezen.

Zij vonden ook eene kaart van het eiland, door van Duinen ontworpen, waarop den loop der rivieren, de bergen met derzelver grotten, vrij naauwkeurig werden aangewezen. Het journaal vermeldde verder, hoe men met de aldaar voorhanden zijnde middelen en gering voedsel, het best de gezondheid konde bewaren, en gaf verder eenige hulpmiddelen tegen ziekten aan de hand.

Te dien opzigte was hun dit journaal zeer nuttig, maar het bevatte tevens treurige bijzonderheden. Elf per-

[p. 61]

sonen toch hadden gedurende vijf jaren op deze ijsbergen doorgebragt, zonder dat een schip was komen opdagen, om hen uit hunne ellende te verlossen! Wat hadden die ongelukkigen in dien tijd niet moeten verduren, en voornamelijk de kapitein, die al zijne makkers overleefd had!

Het journaal eindigde met het verhaal van de zwakheid des kapiteins, die hem belet had verder te schrijven.