Alexis en Iwan, of de overwintering op Spitsbergen

Nº 35. – Eene treurige ontdekking.

Terwijl zij alle hoeken en openingen van hunne nieuwe woning onderzochten, ontdekten zij eene holte, die naar het inwendige van de rots scheen te geleiden. Alexis begaf zich daarin; maar hij moest spoedig terug keeren, daar de toorts dreigde uit te gaan, terwijl eene vochtige bedorvene lucht hem de ademhaling moeijelijk maakte.

De stuurman, die de gevaarlijke uitwerksels van eene bedorvene lucht kende, waarschuwde de jonge lieden, zich niet in de opening te begeven, voor dat de lucht gezuiverd was. Zij ontstaken daarom aldaar een groot vuur, en toen hetzelve eenigen tijd gebrand had, en de holte zoo veel mogelijk gelucht was, begaven zij zich met behoedzaamheid in dat vertrek.

Daar binnen gekomen bevonden zij zich in eenen ruimen kelder, welke door de toorts flaauwelijk verlicht werd; maar eensklaps deinsden zij met schrik terug, op het gezigt van een menschelijk wezen, dat in eenen dikken mantel gewikkeld, op eene bank bij eene tafel zat, met den rug tegen den wand. Dit zoo onverwacht en ijsselijk gezigt trof hen zoodanig, dat zij in grooten haast terug keerden, terwijl Iwan de flambouw uit de handen liet vallen.

De stuurman was de eerste, die zich herstelde. ‘Het is een doode,’ zeide hij, ‘want zoo hij sliep zoude hij wel wakker geworden zijn. Komt, mijne vrienden! dat wij de zaak van naderbij onderzoeken; een doode zal ons toch geen kwaad doen.’

Alexis en Iwan naderden met kloppende harten, en ontdekten spoedig dat het een lijk was, hetwelk reeds geheel uitgedroogd was. Toen zij het aanraakten vielen zijne kleederen in stof, waaruit zij konden opmaken, dat

[p. 53]

de man reeds sedert lang moest gestorven zijn, en dat hij, naar alle gedachten, zijn leven geëindigd had, zonder bijstand van eenig menschelijk wezen.

Deze ontdekking wekte treurige denkbeelden bij de reisgenooten op. De man, wiens lijk zij daar gevonden hadden, was misschien gelijk zij, door den storm en de schipbreuk op het eiland gekomen, en had, mogelijk wel met verscheidene zijner makkers, zijn ellendig leven op dit woeste eiland moeten eindigen.

‘Dergelijk lot wacht ook op ons,’ riepen Alexis en Iwan uit, ‘wij zullen misschien ook verpligt zijn alhier eenige jaren in kommer en ellende door te brengen, en dan de een na den ander sterven! O ongelukkig hij, die de laatste is!’

‘Zijt gij nu reeds weder ontmoedigd,’ zeide de stuurman tot hen, ‘nu ons eenige onaangenaamheid bejegent? Heeft de goede God ons tot nog toe niet wonderbaarlijk behouden? Heeft Hij ons niet op nieuw eene weldaad bewezen in de ontdekking van deze winterwoning, met de gereedschappen, die dezelve bevat? Heeft Hij ons niet gedurig zijne bijzondere bescherming getoond, en moeten wij dan nu wanhopen, en door onze daden toonen, dat wij in Hem geen genoegzaam vertrouwen stellen? o neen! laat ons met dankbaarheid aan het goede denken, dat wij onophoudelijk van Hem ontvangen, en vooraf ons niet te zeer verontrusten over onheilen, die ons misschien nooit zullen treffen.’

Deze woorden, die op eenen overtuigenden toon werden uitgesproken, herlevendigden den moed van de jonge lieden wel eenigzins, maar op hunne gezigten bleven de teekens van droefheid en smart toch zigtbaar.

De stuurman overtuigd, dat de bezigheden krachtige middelen tegen het verdriet zijn, trachtte zijne beide vrienden van deze akelige gedachten af te trekken, door hun werk te verschaffen. In de eerste plaats achtte hij het noodzakelijk het voorwerp van schrik van voor hunne oogen weg te nemen. Hij gaf hun te kennen, dat het de pligt van hen vorderde, dit lijk eene behoorlijke begrafenis te bezorgen; zij groeven daarop een graf aan de overzijde van de gracht, op eenigen afstand van hunne woning, en legden het lijk daarin.

[p. 54]

Dit was voor de drie vrienden eene treurige plegtigheid. Zonder een woord te spreken, en met gevoelige harten volbragten zij dien pligt. Toen het lijk in het graf gelegd, en met aarde bedekt was, vatte de brave stuurman het woord op, en zeide: ‘dat hij in vrede ruste! laat ons zijn graf zegenen, hij heeft opgehouden te lijden. Wij willen in dezen oogenblik bij dit graf de belofte vernieuwen, om nooit weder ons vertrouwen op den Almachtige te verliezen, en zullen voortaan met geduld en onderwerping al het lijden verduren, dat de goede God zal goedvinden ons toe te zenden. Zijne liefde zal ons niet meer opleggen dan wij dragen kunnen, en als het tot ons best is, zal Hij ons eens uit dit verblijf van ballingschap verlossen, en in het vaderland terug voeren.’

De jonge lieden strekten de handen naar hunnen vriend uit, dien zij als hunnen vader eerden, en beloofden hem van ganscher harte zijnen goeden raad op te volgen.

Zij besloten vervolgens den nacht in het huisje door te brengen, den volgenden dag hun vleesch en visch, dat hun nog overig was, van hunne vorige woning af te halen, en alles zoo goed mogelijk in orde te brengen, wat zij voor den winter noodig hadden, dat ook behoorlijk werd uitgevoerd.

Vervolgens onderzochten zij met meer zorg de grot, in welke zij den doode gevonden hadden, en vonden nog verscheidene dingen, die hun nuttig konden zijn. Op de tafel stond eene lamp, daar zij zeer blijde mede waren.

‘Nu kunnen wij in den langen winternacht ook licht hebben,’ zeide de stuurman, ‘daar onze toortsen nagenoeg geheel verbruikt zijn. In deze lamp zullen wij beerenvet branden, terwijl onze zakdoeken tot katoen of pitten zullen dienen.’

Zij vonden vervolgens nog eenige messen en vorken, eenen tinnen schotel, een bord, eenen beker en verscheidene beerenvellen.