Alexis en Iwan, of de overwintering op Spitsbergen

[p. 46]

Nº 31. – Het nachtelijke bezoek.

Zoodra de drie reisgenooten bij de grot gekomen waren, ontstaken zij een vuur en een pikkrans, om dezelve te verlichten, en overtuigden zich weldra, dat deze grot vroeger bewoond was geweest, daar dezelve door menscheenhanden bleek vergroot te zijn. In de wanden waren nissen uitgehouwen, onder welke zittingen gemaakt waren, en in het midden van de grot vonden zij eenen grooten platten steen, die door vier boomstammen ondersteund werd, welke tot tafel scheen gediend te hebben.

Half vergane stukken hout en steenkolen lager hier en daar door de grot verspreid, en het gewelf was zwart geworden door den damp der lampen.

Zij legden veel hout op het vuur, en hielden hunnen geweren en bijlen gereed om zich te verdedigen, ingevalle er zich een beer in de grot mogt verscholen hebben. Daarna kozen zij zich eene slaapplaats, wikkelden zich in hunne pelzen, en, na een hartelijk gebed gedaan te hebben, sliepen zij gerust in.

Omstreeks middernacht werd de stuurman wakker, en daar hij bespeurde dat het vuur bijna uit was gegaan, stond hij op, om er hout bij te leggen.

Toen hij bij den ingang der grot kwam, hoorde hij een sterk gebrom, en een vreemd, heesch geschreeuw, dat hem de nadering van eenen beer aankondigde. Deze had zeker de ingewanden van den visch gevonden, en was vervolgens, door zijnen fijnen reuk geleid, naar de grot gegaan, om het overige van den visch te gebruiken.

De stuurman maakte spoedig zijne makkers wakker, die zich in haast van hunne wapens voorzagen, en zich vervolgens naar den ingang der grot begaven, waar zij eenen grooten beer ontdekten, die slechts eenige schreden van hen af was.

Het was echter zoo donker, dat zij slecht konden mikken, om met hunne geweren behoorlijk te treffen. De stuurman wierp den beer een stuk hout te gemoet, hetwelk hij berook, en met zijne pooten omkeerde. In dat ogenblik brandde Iwan op hem los, maar schoot hem door den nek, in plaats van hem den kogel door den kop te schieten. Daarop werd de beer woedend, liep op zij-

[p. 47]

ne aanvallers toe, en bij het flaauwe licht van het vuur zagen zij hem op zijne achterpooten naderen, om zijnen prooi met de voorpooten van een te scheuren. De moedige stuurman liet zich echter door de vervaarlijke klaauwen van den ruwen vijand niet afschrikken, velde zijn geweer, en liep hem de bajonet tot den tromp van het geweer door de borst, terwijl hem Alexis en Iwan geweldige slagen op den kop toebragten. Na veel worstelens gelukte het hun het woedende dier op den grond te krijgen, en eindelijk geheel af te maken.

‘Wij hebben groote redenen den goeden God te danken,’ zeide Alexis, na den dooden beer beschouwd te hebben, ‘dat Hij ons geholpen heeft dit gevaar te ontkomen. Dit verschrikkelijk monster zoude zeker ons allen verslonden hebben, indien wij zijne komst niet bespeurd hadden. Het is aan uwe waakzaamheid, getrouwe vriend!’ aldus vervolgde hij, zich tot den stuurman wendende, ‘dat wij naast God het behoud van ons leven te danken hebben.’

‘Ik heb gedaan, wat ik aan u en mij zelven verpligt was,’ hernam de stuurman; ‘God heeft mij den moed en de krachten gegeven, om over het vervaarlijke dier te zegepralen, Hem alleen komt daarvoor de eer en onze dankbaarheid toe!’

Het dier was voor de arme bannelingen van groot nut; zijn dik en langharig vel verschafte hun eene bijzonder warme dekking in de strenge koude; zijn vleesch gaf hun voor eenen geruimen tijd voedsel, en van het vet maakten zij kaarsen. Aldus bleef er niets van ongebruikt. Zij twijfelden intusschen niet, of zij zouden wel meer dergelijke bezoeken krijgen.

Na die eerste gelukkige proef waren de drie vrienden met nieuwen moed bezield; maar de stuurman raadde hun bovenal bedaardheid aan, en alle overijling bij den strijd met de beeren te vermijden, dewijl een misslag soms voor hen de noodlottigste gevolgen konde hebben.