Alexis en Iwan, of de overwintering op Spitsbergen

Nº 26. – De gelukkige ontdekking.

Onze drie vrienden vervolgden nog gedurende verscheidene uren hunnen weg langs steile bergen en onbeklimbare rotsen, welke bergengten hun somtijds den doortogt schenen te betwisten, die zij dan ook niet zonder groote moeite doorkwamen, en nog hadden zij niets ontdekt, dat hun aangenaam was. Zij vreesden alzoo eene vergeefsche reis gedaan te hebben, en begonnen ernstig aan de terugreis te denken.

Terwijl zij van eene rots nederdaalden, kwamen zij op eene geheel met bergen omringde plaats, welker overhangende rotsen gedeeltelijk eene soort van gewelf boven eene enge ruimte vormden, die slechts in het midden open, en van alle zijden voor den wind beschut was. Toen zij den omtrek van deze plaats nader onderzochten, vonden zij onderscheidene stukken hout, wellke hier en daar op den grond verstrooid lagen. ‘God zij geloofd, die ons dit hout doet vinden, om ons te verwarmen!’ riepen Alexis en Iwan uit.

‘Wij hebben meer gevonden dan gij denkt,’ zeide de stuurman. ‘Deze takken zijn van den stam eens booms geslagen, en zeker moeten die door menschen hier gebragt zijn. Misschien wonen in deze nabijheid menschen.’

Hij stelde daarom voor, om daar dadelijk een vuur te ontsteken, en er den dag af te wachten, opdat men meer naauwkeurig die plaats kon onderzoeken. Zij gebruikten daarop eenig voedsel, en besloten het weinige, dat hun van hunne levensmiddelen nog overbleef, voor den volgenden dag te bewaren, in de hoop, dat de goede God hun dan wat anders zoude bezorgen.

Terwijl zij zich bij het helder brandend vuur verkwikten, en zich onderling over de goedheid Gods onderhiel-

[p. 40]

den, meende Iwan het geruisch van eene beek te hooren, hetwelk hij zijnen reisgenooten deed opmerken. Zij gingen dan op dit geluid af, en ontdekten welhaast eene heldere beek, die van de hoogte eener rots nederstortte, en in eenen vijver stroomde.

‘God is goed en barmhartig voor ons!’ riep de stuurman, ‘tot nog toe waren wij verpligt onzen dorst met sneeuw te lesschen, nu doet Hij voor ons eene bron ontspringen: ziet daar weder eene behoefte voldaan, de Voorzienigheid zal verder voor ons zorgen!’

Vervolgens schepten zij water uit de bron, en dronken er met vreugde van, dat hun zoo veel te aangenamer was, omdat zij door het gebruik van het gezouten vleesch gedurig met dorst gekweld waren.

Bij het schijnsel van een brandend hout den vijver beschouwende, in welken de beek zich uitstortte, scheen het hun toe, dat de oevers van denzelven van geregeld op elkander geplaatste steenen gemaakt waren, waaruit zij opmaakten, dat de vijver door menschen handen gegraven was. Zij naderden zoo digt mogelijk om de zaak van naderbij te onderzoeken, en werden allen overtuigd, dat de vijver gedeeltelijk het werk van menschen was.

Deze ontdekking vervulde hun allen met vreugde en moed, en deed de neerslagtigheid der beide jonge lieden meer en meer verdwijnen.