Alexis en Iwan, of de overwintering op Spitsbergen

Nº 24. – De volgende dag.

Toen de drie vrienden den volgenden morgen ontwaakten, was de storm aanmerkelijk bedaard, doch in de verte hoorde men nog de schuimende golven tegen het strand slaan. De hemel was thans helder, de lucht zeer koud, en de maan scheen met eenen zilverachtigen glans, toen de reizigers zich haastten om den berg op te klauteren, van waar zij den vorigen dag het schip konden zien. Met groote moeite kwamen zij weder op de hoogte, want dezelve was met ijzel overtrokken, en daardoor zeer glad geworden. Intusschen ging de maan on-

[p. 36]

der, waarna het zoo duister werd, dat zij in de verte de voorwerpen niet onderscheiden konden. Zij waren alzoo verpligt, om den opgang der zon af te wachten.

Langzamerhand vertoonde zich de hemel in het oosten met eenen bleekrooden boog, die allengs in grootte en kleur toenam. Met een smachtend verlangen en onuitsprekelijk ongeduld hielden zij onophoudelijk hunne oogen naar den kant, waar zij het schip dachten te zien, gevestigd, terwijl hun elke minuut een uur scheen te zijn. Eindelijk verscheen de dagvorstin boven den gezigteinder, en vertoonde hun de voorwerpen in het helderste licht.

Maar welk een verschrikkelijk schouwspel wachtte nu de drie ongelukkigen! Het ijs, over hetwelk zij op het eiland gekomen waren, was voor een groot gedeelte verdwenen, en daar ter plaatse zag men nu de opene zee, terwijl de hooggaande golven nog gedurig vervaarlijke ijsbrokken van den kant afvoerden, dezelve tegen elkander slingerden, als schenen zij zich onderling te beoorlogen, en geen spoor was er van het schip meer te zien. De woorden bestorven op de lippen der drie vrienden, terwijl hun de tranen overvloedig uit de oogen vloeiden.

Eindelijk brak Alexis het stilzwijgen af, en riep op eenen weemoedigen toon uit: ‘Ach, onze ongelukkige reisgenooten! zoo het schip door de ijsbrokken verbrijzeld zij, dat dan de goede God de arme zeelieden begenadige! – Zoo zijn wij dan nu van de geheele wereld afgescheiden, op een onbewoond eiland, dat slechts met ijs en sneeuw bedekt is, zonder hulp en de noodige levensmiddelen!’

De stuurman, die maar al te wel hunnen ongelukkigen toestand gevoelde, maar tevens wist, dat de ontmoediging en radeloosheid hun lot slechts verergerden, trachtte zoo veel mogelijk een gerust gelaat te toonen, om Alexis en Iwan te bemoedigen.

‘Wij weten immers nog niet, dat onze reisgenooten omgekomen zijn, zeide hij op eenen vasten toon; misschien dat het schip, na dat het ijs uit elkander is gedreven, losgeraakt is. Indien zij zoo gelukkig geweest zijn, zullen zij zeker maatregels tot onze verlossing in het werk stellen. Laat ons dus het beste hopen, en ons

[p. 37]

aan de hoede der Voorzienigheid overgeven, die reeds zoo zigtbaar getoond heeft, ons niet te verlaten. Zij zal ons verder beschermen en helpen, en ons eens op de eene of andere wijze van hier verlossen.’

‘Wanhopen wij dan niet, maar laat ons onze pogingen vereenigen, dan zal het ons zeker gelukken, onder den zegen van God, het noodige te verschaffen; als wij op Hem blijven vertrouwen zal Hij ons vast niet verlaten, maar ons helpen. Is het niet reeds een groot voorregt, dat wij met ons drieën zijn? In welken afgrijsselijken staat zoude elk onzer zijn, zoo hij zich alleen op dit eiland bevonde? Wij kunnen elkander wederkeerig helpen, en dingen ondernemen, waaraan elk op zich zelven niet zoude durven denken. Daarbij zijn wij gezond en sterk, aan de koude en de vermoeijenissen gewoon, en zullen met gelatenheid de moeijelijkheden en ontberingen trachten te verduren, welke de goede God zal goedvinden ons toe te zenden.’

Aldus trachtte de brave man door zedelijke en godsdienstige denkbeelden de hopelooze jonge lieden op te beuren. Het godsdienstige gevoel, en het geloof aan de goddelijke Voorzienigheid kregen daardoor nieuwe kracht in hunne harten, en gaven hun de overtuiging, dat het God was, die hen in dien staat gebragt had, en dat Hij hen in hunne ongelukkige omstandigheden niet zoude verlaten. Zij zagen het als een groot geluk aan bij den laatsten storm op het eiland, en niet op het schip geweest te zijn, waar het gevaar zonder twijfel oneindig grooter geweest was.

Aldus vinden de godvreezende menschen, zelfs in de grootste ongelukken, redenen van vertroosting en steun in de goddelijke Voorzienigheid.