Alexis en Iwan, of de overwintering op Spitsbergen

Nº 19. – Vertrek naar het eiland.

Den volgenden dag ondernam de stuurman, door Alexis en Iwan vergezeld, de gevaarlijke reis. Zij waren van warme onderkleederen voorzien, over welke zij elk eenen met pelswerk gevoerden mantel droegen. Hunne schoenen waren met ijzeren punten beslagen, om hen voor het uitglijden te behoeden; gewapend met goede geweren en scherpe sabels, waren zij daarenboven nog van stokken met ijzer beslag voorzien, waarmede zij konden beproeven of het ijs sterk genoeg was; ook hadden zij elk eene bijl bij zich, terwijl zij voor drie dagen levensmiddelen, en eene flesch brandewijn mede namen. Bij dit alles voegden zij nog eenen verrekijker, vuurslag en eenige pikkranzen om vuur te maken.

Men sprak met den kapitein af, dat zoodra zij het geluk zouden hebben het eiland te bereiken, zij op de punt eener rots een groot vuur zouden maken, en dat men hun dan van het schip met een dergelijk teeken zoude antwoorden. Ingeval zij eene geschikte plaats zouden aantreffen, om er gedurende den winter in te kunnen wonen, of zoo zij ten minste eene grot mogten vinden, die daartoe konde in orde gebragt worden, moesten zij drie vuurpijlen oplaten, die zij al mede te dien einde bij zich hadden. Daarna zoude de kapitein eenige manschappen met levensmiddelen tot hen afzenden, en verder maatregelen nemen, om al wat zij van het schip noodig hadden, naar het eiland over te brengen.

Na aldus toegerust te zijn, en een hartelijk gebed tot den Allerhoogste opgezonden te hebben, gingen Alexis en Iwan, onder geleide van den stuurman, in den vroegen morgen op reis. De lucht was zeer koud en de wind stil, terwijl de maan, in het laatste kwartier

[p. 29]

zijnde, hun een flaauw licht verschafte, gelijk ook de heldere sterrenhemel, welke in die streken buitengemeen fraai en schitterend kan zijn.

Onder de grootste vermoeijenissen en de dreigendste gevaren, na gedurende vier uren in dezelfde rigting voortgewandeld te hebben, bespeurden zij, bij het opgaan der zon, onderscheidene hooge, steile, zwartachtige rotsen, waaraan zij opmaakten, dat het wezenlijk Spitsbergen was, dat daar voor hen lag. Op dezen weg waren zij dikwijls genoodzaakt groote omwegen te maken, om de menigvuldige ijsheuvels en de openliggende plaatsen te vermijden. Uit vrees voor de witte beeren moesten zij steeds digt bij elkander blijven, ten einde wederzijds de noodige hulp te kunnen verleenen. Het gelukte hun echter alle moeijelijkheden te overwinnen, zoo dat zij eindelijk goed en wel den vasten grond bereikten.

De vreugde van Alexis en Iwan was, bij het aanvankelijk gelukken hunner onderneming, zoo groot, dat zij zich op de kniën wierpen, en de Voorzienigheid uit grond huns harten dankten voor de behoudene aankomst op het eiland. Zij hoopten nu maar eene verblijfplaats te zullen vinden, waarin zij den bangen, aanstaanden winter konden doorbrengen. Gelukkig echter voorzagen zij niet, welke tegenspoeden hun daar nog te wachten stonden.