Alexis en Iwan, of de overwintering op Spitsbergen

Nº 18. – Ontmoediging en tegenwoordigheid van geest.

Het scheepsvolk verviel vervolgens in eene zoodanige neerslagtigheid, die aan eenen staat van verdooving grensde. De manschappen waren uitgeput van vermoeijenis door gebrek aan voedsel en behoorlijke rust; daarom liet de kapitein, toen de storm bedaard was, eenen goeden maaltijd gereed maken, aan elken matroos een rantsoen brandewijn uitdeelen, en gaf hun vervolgens vrijheid om uit te rusten, terwijl hij in dien tijd op middelen willen peinzen, om hen zoo mogelijk uit den moeijelijken toestand te redden.

Toen de dag begon aan te breken, zocht de kapitein door behulp van eenen verrekijker te ontdekken, of zij niet in de nabijheid van een vroeger ontdekt eiland waren. Bij het opgaan van de zon bespeurde hij inderdaad hooge spitsen van rotsen, terwijl tot op eenen grooten afstand het schip aan alle zijden met vervaarlijke ijsbrokken omringd was.‘Wij zullen genoodzaakt zijn hier den winter door te brengen,’ zeide de kapitein, ‘welaan, mijne vrienden! laat ons de schade, aan het schip veroorzaakt, zoo veel mogelijk herstellen, misschien dat in den volgenden zomer het ijs uiteengedreven wordt, wanneer wij gelegenheid zullen krijgen naar het vaderland terug te keeren.’

De groote zwarigheid bestond echter daarin, dat zij voor zoo langen tijd geene genoegzame levensmiddelen of brandstof aan boord hadden. Dit maakte hunnen toestand verschrikkelijk, en deed hen met ijzing aan den langen winternacht denken.

Toen de Kapitein echter geheel en al overtuigd was zich in de nabijheid van een eiland te bevinden, begreep

[p. 27]

hij, dat het voorzigtiger en veiliger was zoo mogelijk de winter aan land door te brengen. Hij liet daarom zijn volk bij elkander komen, en sprak het aldus aan:

‘Mannen! ik heb alle redenen om te gelooven, dat het land, hetwelk daar voor ons ligt, Spitsbergen is. Op dit eiland hebben reeds vroeger eenige zeelieden uit nood overwinterd, zoo dat wij aldaar ook wel het strenge jaargetijde zullen kunnen uithouden. Mogt het ons gelukken aan land te komen, zullen wij er zeker brandstof en levensmiddelen vinden, en wanneer de winter voorbij is, al ligt de gelegenheid krijgen, om naar het Vaderland terug te keeren. Ik zal dan daartoe vooraf de noodige ontdekkingen trachten te bewerkstelligen. Gedurende dien tijd verwacht ik van u, dat gij met geduld en gelatenheid de uitkomst van mijne nasporingen zult afwachten, die ik tot ons aller welzijn zal beproeven.’

De matrozen, die hun geheele vertrouwen op den kapitein stelden, beloofden van ganscher harte die gehoorzaamheid, welke hij van hen vorderde. Zij vatteden dan ook weder eene flaauwe hoop voor de toekomst op. Alexis en Iwan deelden in dit vertrouwen; maar zij hadden meer dan vele anderen, redenen om gerust te zijn, dewijl zij van den hemelschen Vader vergeving voor hunne zonden hadden gevraagd, en verder hun lot in zijne handen gesteld hadden, en dat maakt den mensch sterk tegen de wederwaardigheden en gevaren, en doet hem de toekomst met meer vertrouwen te gemoet zien.

Toen nu de stuurman had voorgesteld, dat er twee personen met hem zouden gaan, om te beproeven of zij het eiland zouden kunnen bereiken, dacht hij geene betere medegezellen tot dien togt te kunnen vinden, dan Alexis en Iwan; op wier moed en welberadenheid hij het best zoude kunnen vertrouwen.

Alexis en Iwan namen van hunnen kant met genoegen het voorstel tot de gevaarlijke onderneming aan; noch de gevaren in het overklauteren der ijsheuvels, noch de vermoeijenis en de koude, noch de vrees van in de openliggende gaten om te komen, konden hen afschrikken om nuttig te zijn voor hunne ongelukkige lotgenooten. Zij merkten dezen gevaarvollen togt als eenen pligt

[p. 28]

aan, dien zij met liefde gingen vervullen, en hadden een voorgevoel, dat God hen zoude geleiden en beschermen.

Aldus is de godvreezende mensch altijd gereed, om, als het noodig is, de grootste gevaren te trotseren, dewijl hij gewoon is zich onder de bescherming van Hem te stellen, die de Almagtige is, hetgeen tegelijk zijne krachten en zijnen moed verdubbelt.