Alexis en Iwan, of de overwintering op Spitsbergen

Nº 17. – Het schip blijft in het ijs vast zitten.

De hevige slagen, die vervolgens tegen het boord van het schip plaats hadden, werden naar gissing van den kapitein veroorzaakt door losse ijsbrokken, die door den stroom tegen het schip geslingerd werden, en hij vreesde met reden, dat hetzelve daardoor verbrijzeld zoude worden.

Op het oogenblik, dat hij zijne vrees deswege den stuurman mededeelde, kreeg het schip eenen tweeden schok, waardoor het zoodanig kraakte, als of het geheel uit elkander ging. Vervolgens waggelde het heen en weder, en bleef eindelijk onbewegelijk zitten, terwijl de storm nog gedurig met een ongeloofelijk geweld voortwoedde, en de golven over het verdek sloegen.

De stoutmoedigste zeeman verloor daarop zijne tegenwoordigheid van geest. Men dacht, dat het schip op eene blinde klip gestooten had, en weldra zoude te gronde gaan. De kapitein dacht ook niet anders, maar stelde echter nog altijd de beste middelen in het werk, om zich zoo mogelijk uit dezen hopeloozen toestand te redden.

Vergezeld van den stuurman begaf hij zich in het ruim, om te onderzoeken of de kiel ook beschadigd was, waardoor het schip lek kon geworden zijn. Zij bespeurden echter tot hunne groote verwondering en vreugde, dat daar alles nog behoorlijk in orde was; en daar zij opmerkten, dat de golven met minder hevigheid tegen het boord sloegen, hoopten zij, dat de storm aan het bedaren was. Hunne hoop werd niet verijdeld; weinig tijds daarna helderde de lucht op, de wolken dreven af, en ofschoon de zee nog hevig woelde, bedaarde de wind.

[p. 25]

Nu ging men aan het onderzoeken naar de oorzaak van de hevige schokken, die het schip had moeten doorstaan. Met vreugde bemerkten zij weldra, dat zij niet op eene rots of klip gestooten hadden, maar door eene ontzaggelijke massa ijs waren ingesloten, die zich van uit de diepte der zee op sommige plaatsen als huizen, kerken en torens boven de oppervlakte verhieven, en een ontzettend en allervreemdst gezigt opleverden.

Het schip aan alle kanten door het ijs omringd, werd het den schepelingen alzoo meer en meer onmogelijk de opene zee te bereiken. Volgens berekening van den kapitein moesten zij zich in de nabijheid van Spitsbergen bevinden, alwaar destijds de zon zich slechts weinige uren op den dag boven den gezigtseinder vertoonde, maar zich welhaast voor verscheidene maanden geheel aan hun gezigt zoude onttrekken. De koude was reeds zeer sterk, en nam van dag tot dag toe; dit alles te zamen genomen, en daarbij de onmogelijkheid inziende om van daar te kunnen vertrekken, maakten de arme zeelieden bijna wanhopig. Sommige wenschten, dat zij bij den eersten stoot van het schip te gronde gegaan waren, daar de dood hun dan van een langdurig lijden verlost had; anderen even wanhopig, maar meer godsdienst bezittende, hieven de handen ten hemel, en smeekten hulp en redding van den Almagtige af.

De Kapitein behoorde onder het getal der laatsten. Deze man, dien wij hebben leeren kennen als vele goede eigenschappen bezittende, had niet alle godsdienstige gevoelens verloren. Hij erkende zijne fout, die hij ten opzigte van Alexis en Iwan begaan had, maar stelde zijn vertrouwen in de oneindige goedheid van den Heer, die den dood van den zondaar niet wil, maar zijn welbehagen vindt in hem, die zich bekeert.

Aldus houdt de godsdienst den moed van den vroomen mensch in het ongeluk staande; hij weet, dat zijn lot berust in de hand van den Almagtige, dat er geen haar van zijn hoofd valt, zonder zijnen wil, en dat Hij dengenen niet verlaat, die geheel zijn vertrouwen op Hem stelt.

Alexis en Iwan van hunne vroege jeugd af aan in de vreeze Gods opgevoed, deelden in deze gevoelens. Zij

[p. 26]

hadden zich thans geheel aan den wil des hemelschen Vaders onderworpen, maar stelden tevens de beste pogingen in het werk om te doen, wat tot hun behoud konde strekken, en handelden alzoo zeer verstandig. Bidden toch is, hoe goed ook, alleen niet genoeg; de goede God wil ook, dat wij in nood al het mogelijke tot redding in het werk zullen stellen, dat dan dikwijls op eene wonderbare wijze door Hem gezegend wordt.