Aen Ian vander Veen, op sijn lasteringh der Vrouwen.
GElijk den schouwen uyl vlieght in de duyster koten,
Daar Sterren, Son en Maen geheel zijn uyt gesloten:
Om dat sijn swack gesicht in't duyster sich vermaeckt:
Soo vliet hy van het licht dat fijn mismaektheyt raekt.
Oft als de Vleder-muys, die in de avont-stonden,
Wanneer den nacht begint, is vreuchdich en ontbonden.
Soo komt Ian vander Veen met sijn vervloekt gedicht,
Dat niet en kan bestaen voor't rechte Sonne-licht:
Maer moet, gelijck den uyl, in droeve conkel-kuylen,
Door leugens overtuyght, als eenen rekel schuylen:
Seght Esel, schouwen uyl, wat ramp gink u doch aen?
Dat ghy dit vals gedicht, te dichten dorst bestaen.
Ghy Vrouwen scheynder boos, ghy spot van alle mannen;
Die weerdich waert, oft uyt het lant gebannen.
Ghy eer-vergeten fielt, waer hebt ghy dit geleert?
't Schijnt dat ghy van u jeught hebt in 't Bordeel verkeert:
Ghy slacht de Tyger-diers, die naer den drek-pot springen.
En bersten van den val, door't al te stijf op dringen.
| |
Wat seght ghy vuylen schrok', wat ist dat ghy u roempt,
Ghy zyt die 't heel gheslacht der Vrouwen hoeren noempt.
Waer me sout ghy, vileyn, dit derven staende houwen,
Sout ghy welstaen te recht voor eerbaet kloecke Vrouwen,
Voorwaer ick denck wel neen, de weerde van den doeck,
Sou u, als eenen guyt, doen druylen in den hoeck,
Daer sout ghy sijn van hun met hun begooten,
Oft als een snoode beest, in't verckens kot geslooten;
Tot dat ghy vielt te voet, ende baedt vergiffenis,
Van hunlie al te saem, met waer bekentenis,
En lijden met ghedult, dat ghy tot allen daghen,
Gelijck Acteon deed', tot spot mocht horens draghen.
Ghy mocht gewis, ghy mocht wel houwen uwen spot
Met onse Retorijck, ghy dwaes vermeten sot.
U dunckt dat ghy alleen de wijsheyt hebt ghesogen,
En dat hier niemant niet sou teghen u vermoghen.
Ghy spot met onse tael gerooft uyt Breroos geest,
Om dieren u gedicht, ghy botte plompe beest.
Wy konnen al soo wel, als ghy, het uythems mijden,
Trots u ghy lamme fielt, wech stoot dees beest besijden,
Set hem daer 't licht vertreck, dat ver van hem verschilt,
Want hy de waerheydt siet en niet bekonnen wilt,
Dat hy daer als verwoot mach keffen, knorren, huylen
En met sijn grim gesicht als Midas sitten druylen,
Nu wel Jan vander Veen verandert uwen sin,
Bekent u schult, en haelt u woort van achter in,
Want soo ghy 't niet en doet ghy sult noch van de honden.
Beseyckt zyn en op't lest van hun noch zyn verstonden,
En hout dit voor ghewis, met neerstigh over legh,
Dat ick als uwen vriendt, u maer de waerheyt segh.
|
|
Auteursrechtvrij