'Want uw vijand wie is dat?'. Mijn kleine oorlog: Louis Paul Boon als ongelovige dromer

[p. 225]

Bijlage 4. Weerzien van Oostende

‘Weerzien van Oostende’ werd als kroniek 29 van ‘Mijn kleine oorlog’ op 15 juli 1945 gepubliceerd in Zondagspost. Om niet opgehelderde redenen werd ‘Weerzien van Oostende’ als enige ‘Zondagspost’ kroniek niet opgenomen in de eerste druk.

Ge hebt een vriend die bedelt en ge hebt een vriend die aan een loket van den bevoorradings-dienst zit en ge hebt ook een vriend die per auto rijdt en aan uw deur stopt al roepend ‘rijdt gij mee naar Oostende?’ en in de auto vertelt ge over Oostende, dat ge daar in de kazerne-generaal-Dingen gelegen hebt...ja dat is waar ook, dat ge daar in den paardenstal een Duitschen helm van 14-18 gevonden hebt en dat ge dien eens opgezet hebt al roepend ‘laus, laus donnerwetter’...wij kenden Oostende lijk ons soepketeltje, wij vingen mosselen ginder aan het uiterste eind van een golfbreker, en wij gingen in de cafétjes dansen met de meisjes die wij in het begin niet al te best begrepen, ‘spreekt gij wel echt Vlaamsch?’ vroeg er ons eentje - en op een keer kwam ik met een dichter-van-'t halver-drie-donker...‘het wordt lente en ik buig mij over een bloempot’...uit een danszaal en wij liepen het huizenblok om en kwamen op dezelfde plaats en hij keek op en zei: kijk, hier is weer een danszaal - en's avonds zaten wij op onze sloefen naar de zee te luisteren en vergaten wij het appel, of kregen wij in het huiswaartskeeren, pardon, in het kazernewaarts-keeren, ruzie met de matrozen en vochten wij het uit in de omgeving der soldatenbordeelen. O Oostende zegt ge...

En de auto remt met al zijn remmen...hier is Oostende, zegt uw vriend. Hier? Die verminkte werven, dat oud ijzer, die stukken beton met gaten erin? En de auto neemt een sprong om naar den hemel te gaan, peinst ge, maar het is niet waar want het is zich duiken om naar de hel te rijden. Putten, bermen, pinnekensdraad, steengruis, lucht, en een plak dat er tegen afsteekt ‘opgepast, mijnen’. En eindelijk het park van Oostende met daarnaast de kazerne-van-generaal-Dingen die kapot is. Waar zou die helm van 14-18 zijn? en zou er geen helm van 40-45 naast liggen? En naast het bloemenhorloge vindt ge dat wat er nog overblijft van de post, maar ge

[p. 226]

draait er uw hoofd van weg want stilaan begint ge zoiets genoeg gezien te hebben. En dan komt ge op dat stukje dijk van Mariakerke waar ge over zes jaar afgevallen zijt dat de stukken gezicht aan de steenen hingen. En ik scherp mijn pen om mijn loop te halen en te zeggen: o dit en o dat...maar ik kan niets zeggen want het is te...Is dat het strand van Oostende? en het eenige dat ik herken is een stuk van den ijzeren muur die ginder in Peulis en Rijmenam gestaan heeft, heelemaal aan den anderen kant van België, en dat men hier heeft heengesleept om dwars over een golfbreker te zetten, alsof men vreesde dat iemand van uit de zee den golfbreker zou komen oprijden hebben. En iemand van Oostende staat naast mij en toont mij hoe een krab haar eigen poot aftrekt als ge dien met een stokje vasthoudt, maar ik let er niet op, ik moet altijd terug kijken naar dat wat niet te beschrijven is, zoo troosteloos is het. En te midden van den dijk, vlak voor een kapot hotel, staat een bunker waar een soldaat zijn naam heeft ingekrast. O. Bumke. En thuis heb ik een boek Lehrbuch der Geisteskrankheiten von Oscald Bumke, München. Maar dat kan niet dezelfde Bumke zijn, tusschen den eenen O. Bumke en den anderen O. Bumke is er toch nog misschien een verschil. Het is een troost, alhoewel een zeer schrale. En in het terugkeeren hebben we dan maar eens gelachen omdat ik begon te gillen ‘stop, Lewie’ toen er weer een mijnen-plakkaat voor den neus van onze auto kwam opdoemen, want wat kunt ge anders doen dan eens grapjassen, als ge zooiets triestigs lijk den dijk van Oostende gezien hebt?