Haarlemsche mei-bloempjes. Derde offer aen de vreughd-lievende nymphjes

Tot volle vernoegingh van haare nieu-keurighe lusjes, op't naust ghezocht uyt het voorighe Brein-hoff

[MInwekkende God, die door heftige hand,]

Voyse: Als boxvoetje speeld op, &c.

MInwekkende God, die door heftige hand,
Onz' herten,
Vol smerten
Ia blusslooze brand,
En Cypris geweld,
Zo hitzig ontsteld,
Dat dikwils het vier, onze Geesten verbrand.

Toen lestmaal gy spande, u boogje vol pijn,

Wat reden,
U deden,
Recht mikken op mijn?
Door 't brandende licht

[p. 108]

 

Uw's dringende schicht,

 

't Ontvoncken mijn hertje, vol flammig fenijn.

 

Daar 'k nimmer vergramde u losse gemoed,

 

Noyt dacht, te

 

Verachte,

 

De weeldrige stoet,

 

En vrolijke rei,

 

Die eeuwig zijn, by

 

U Moeder; nog 't geen gy de Minnaars, aan doet.

 

U eer te volbrengen heb nimmer gestuit,

 

Maer kranssjes,

 

Vol glanssjes

 

Van bloemen, en kruit,

 

Op Ve[n]us Altaar

 

Bragt daaglix, al waer

 

My neder dan steld', op mijn geestige Fluit,

 

Ter eeren van Venus, en uw, hare kroost,

 

Zoet speelend',

 

En kweelend',

 

't Geen d'Echo nabootst;

[p. 109]

 

Dies 'k bid gy mijn hert

 

Van minzieke smert,

 

Voor alle mijn willighe diensten, doch loozd.

Daalt.