Haarlemsche mei-bloempjes. Derde offer aen de vreughd-lievende nymphjes

Tot volle vernoegingh van haare nieu-keurighe lusjes, op't naust ghezocht uyt het voorighe Brein-hoff

[p. 105]

't Samen-spreeckinge, Tusschen Coridon en Sylvia.

Stemme: Ach treurt met mijn bedroefde Schaepjens.

ICk zie de Son in't Oosten rijsen,
In desen soeten Morghen-stondt,
Die ons zijn Godtheydt komt bewijsen;
Ick tradt in 't Bos, al waer ick vont
Mijn Herderesje, droevigh staen alleen,
Mijn Ziels vooghdesje, vond' ick in 't gheween;
Doch ick haer haest verscheen.

2 Ach Herderin wat droeve suchten

Ontslippen uwen boesem reyn?
Wie doet u hier soo schielijck vluchten
Met uwe Schaepjens groot en kleyn?
Siet hier u Herder, Coridon doch staen,

[p. 106]

 

Die met u verder, wil ten Bos waert gaen,

 

Om u van druck t'onlaen.

 

3 Ach Coridon laet ons wat rusten

 

Hier by malkander in dit groen,

 

Om soo ons jeugdigh hert met lusten

 

Met Nectars soetigheydt te voen;

 

Treen wy ten offer, met malkander hier,

 

Ontsluyt Ziels-koffer, van het Minne-vier,

 

Treedt met mijn in't pleysier.

 

4 Ach Sylvia mijn Bruyt verkooren,

 

Die ick heb in mijn hert bemint,

 

Veel stercker als oyt van te voren,

 

U Zieltjen doch aen mijn verbint:

 

Dan sult ghy wesen, sonder druck of pijn,

 

En wilt niet vreesen, voor het Helsch fenijn,

 

't Is maer een ydel schijn.

 

5 Ach Coridon gins komt een Jaegher,

 

Drijven wy ons Vee naer de Stal,

 

Eer dat zijn winden worden graegher,

 

En rooven onse Schaepjens al:

[p. 107]

 

'k Salse bevrijen, Sylvia mijn Bruyt,

 

Voor droevigh lijen, pluckt vry Bloem en Kruyt.

 

Daer mee ons trouw besluyt.

W.H. Groen is de Linde.