Haarlemsche mei-bloempjes. Derde offer aen de vreughd-lievende nymphjes

Tot volle vernoegingh van haare nieu-keurighe lusjes, op't naust ghezocht uyt het voorighe Brein-hoff

By na een Desperate uytsinnigheyt over den laetsten dagh.

Stemme: Luz de mi alma.

[p. 57]

WRinght bey de handen, wilt bitter kuylen,
Siet d'aerde branden, waer kanmen schuylen!
Koomt groote Bergen, ick moet u nu bergen
Deckt dit sondigh Rif, voor – d'Afgrondts dampen
Vol van snoodt vergif.

2 Krabt Borst en Wanghen, treckt scheurt aen sticken

Met heete Tanghen, u loose stricken,
Godt sendt sijn Tooren,
Ons tot straf beschooren:
Waer blijf ick van schrik?
Och duysent dooden in een ooghenblick.

3 De Son verduystert, en al den Hemel:

Sacht stil ey luystert, hoor ick ghewemel?
Ia niet van weenen,
Knersen angstigh steenen:
Wegh, wegh naer gheluyt,
Of ick sal braken 't hart van droefheydt uyt.

[p. 58]

 

Weest Heer ghenadigh, dees die noch leven,

 

Dat sy weldadigh, u moghen gheven

 

Heel reyne Lippen,

 

Die noyt quaedt ontglippen,

 

Op dat haer den dagh

 

Van 't laetste oordeel, vreuchde wesen magh.

Vredigh.