Haarlemsche mei-bloempjes. Derde offer aen de vreughd-lievende nymphjes

Tot volle vernoegingh van haare nieu-keurighe lusjes, op't naust ghezocht uyt het voorighe Brein-hoff

[p. 49]

Democritus lacchen, Over de schijn-bedrieghende Wereldt,

Stemme: Ghelijck een Roosje teer.

[p. 50]

WAt is des menschen loop daer Heraclijt om schreyt?
Niet dan een yd'le hoop van dwase sottigheydt.
Ick lagh hier stadigh om,
ha ha ha 't zijn onghestelde Snaren,
ha ha ha ha ha ha ha ha ha ha ha ha,
en kan my naeuw bedaren.
2.

Siet eens de grootste Heer,

En d'allerminste Slaef,
Wat heeft den Rijckaert meer
Als ongeruste haef,
Daer d'ander vrolijck leeft ha ha ha,
Wie sou zijn lacchen sparen
Ha ha ha, etc.
Ick kan mijn nau bedaren.
3.

De trotse hooghe moet,

Bemint de aerdtsche Schat,

[p. 51]

 

Och arme lompe bloet,

 

Jy dwaelt van 't rechte pat,

 

Helaes wanneer de doodt, ha ha ha

 

Komt u gemoedt bezwaren,

 

Ha ha ha etc.

 

Verstoven zijn de Jaren.

 

4.

 

Leert noch ter wijl de tijdt,

 

U noodight met het oogh,

 

Door eene graghe vlijt,

 

Te klimmen naer om hoogh,

 

En lacht de Werelt uyt ha ha ha

 

Met haer verwarde baren,

 

Ha ha ha etc.

 

U Ziel zal beter varen.

Vredigh.