Haarlemsche mei-bloempjes. Derde offer aen de vreughd-lievende nymphjes

Tot volle vernoegingh van haare nieu-keurighe lusjes, op't naust ghezocht uyt het voorighe Brein-hoff

[p. 47]

Tranen van Heraclitus. Uyt-ghestort over de verkeertheydt, deser Werelt.

Stemme: Van 't licke Potje.

1.
OCh och mijn ooghen, ooghen, ooghen
Smelten by nae door bitter leet,
't Lichaem is nat van't kouwe zweet,
Ick kan het nauwelijck afdrooghen,
Hier is gheen vreught voor mijn bereydt
Op dese snoode Werelt, Werelt, Werelt;
Hier is gheen vreught voor mijn bereydt:
Wegh dan met d'aertsche ydelheydt.
2.

Al's Menschen leven, leven, leven,

[p. 48]

 

Is op-getoyt met hoovaerdy,

 

En 't lijckt een schoone Schildery,

 

Maer laes! Het doet mijn anghstigh beven,

 

Wat ist doch met dees aerde kluyt?

 

Die in der yl kan sterven, sterven, sterven,

 

Wat ist doch met dees aerde kluyt?

 

Ick schrey eer langh mijn ooghen uyt.

 

3.

 

Want dese daghen daghen daghen

 

Voeren mijn bitter in het Graf:

 

Is dit een op-geleyde straf?

 

Laet ick dan nimmermeer meer klaghen

 

Over het ademloos gheween,

 

't Welck mijn verstreckt een voetsel, voetsel, voetsel

 

Over het ademloos gheween,

 

Tot my de doodt treckt nae beneen.

Vredigh.