|
| |
Beati immaculati. Psal.cxix.
Een Psalm onnadoenlicker kunste ende wonderbaerlicker kracht waerin Dauid sich niet genoech versaden kan, te verhalen den pryss des wordt Godes, ende de luste die hy dartoe heeft. Waer hy oock vele treflicke klaghen ende vertroostinghen vordt bringht. Desen Psalm behoort een ghelouighe altydt int herte ende mondt te hebbene.
GHeluck saligh met waerheyt sy daer syn,
Die met goeder consciency voort-
| |
| |
End wandelen in des Héeren wet fyn,
Ghelucksaligh doch syn die daer bewaren
Met nerstigheyt, syn ghetuyghnissen reyn,
End wetenschap synr soecken end vergaren.
Welcke niet syn der boosheyt toeghedaen,
Mer volghen stracks syn eenuoudighe weghen
Niet onbekent, waerin sy alwegh gaen.
Beuolen heefstu te houden te deghen
Dyn gheboden, end gheenderwyss daeruan
Af te wycken tot eenighe byweghen.
Och of eenmael mochten de ganghen myn
Door dyn hulde beweecht werden op erden
Om te houden vry de settinghen dyn.
Want ick en sal nemmerméer beschaemt werden
| |
| |
So langh’ als ick myn ooghen nerstigh slae
Op alle dyn gheboden groot van werden.
Ick sal dy van herten recht ouer breydt
Prysen, wanneer ick sal syn onderwesen
Uan den gherichten dynr gherechtigheyt.
Ick wil houden dyn settinghen ghepresen,
Daer toe, o Heer, in deser swackheyt myn
Uerlaet my niet, mer wil by my stracks wesen.
Waermede magh een ionckman synen wegh
Uerbeteren om salighlick te leuen,
Dan met dyner worden houdingh’ alwegh?
Wt gantsen hert’ ick heb my gans begheuen
Dy te soecken: derhaluen laet my van
Dyn gheboden niet afdwalen noch sneuen.
Dyn woordt heb ick midden in’t herte myn
Uerborghen, op dat ick t’eenigher stonde
Niet sondighe teghen den wille dyn:
O Heer, dyn lof end prys gaet alle monden
Uerr te bouen, end oock alle verstandt:
Leer my, Heer, recht dyn settinghen doorgronden.
Ick heb vertelt met mynen lippen vry
De gherichten dyns monds van grooter werde,
So datter niet een naghebleuen sy.
Ick verhueghde my hertlick met volherden
In de weghen dyner tuyghnissen meer,
Dan in allen ryckdomen deser erden.
Na d’betrachten dyner gheboden staen
| |
| |
Sal ick met vliet, end ernstelick aenmercken
Dyn voetpaden, om daerin vort te gaen:
Ick sal my in dyne settinghen stercken,
End vermaken, end dyne woorden schon,
Niet vergheten, mer daerop altydt mercken.
| |
C Gimel.
Aen dynen knecht gunstelick bewyss dyn
Weldadigheyt, dat ick blyu’ inden leuen
End dat ick dyn woorden beware fyn.
Mynen ooghen, die duyster syn, wil gheuen
Klarigheyt, dat ick wel aenmercken mag
De wonderheyden dyner wett niet verheuen.
Een vremdelingk end kurtwyligh ick ben
Op erden hier, wil my dan niet verhelen
Dyn gheboden die my beleyden fyn.
Myn siel altydt doet anders niet dan quelen,
End beswyckt schier door de begherte groot
Dyner hooghe gerichten end beuelen.
Want du bestrafst d’hoouerdighen onreyn
Seer scherpelick, end die van dyn gheboden
Afwycken, syn veruloeckt alle ghemeyn.
Uan smadigheyt end schand wil my behoeden,
Die alweghe my werden aenghedaen,
Om dat ick dyn tuyghnissen heb ghehouden.
Want de vorsten sitten ghelyck versaemt,
Ende bringhen teghen my huere raden,
Om dat dyn knecht van dyn settinghen stemt.
Dyn tuyghnissen syn my tot vrueghdt gheraden
| |
| |
Ende syn myn raedsluyden, daermet ick
My kan in druck vertroosten end beraden.
| |
D. Daleth.
Myn siele kleeft aen t’ stof, nu schier vergaen,
Daerom wil my inden leuen behouden,
Na der toeseggh’ die du my heefst ghedaen.
Myn weghen heb ick dy dick voorghehouden,
End du heefst my verhoort so menighmael:
Dyn settinghen leer my om die te houden.
Laet my den sin (daer na my seer verlanght)
Dynr gheboden, so wil ick wel betrachten
De wonderheden die dyn wet beuanght.
Myn siel voor angst is by na in onmachten
Gheuallen, na de toesegghingh dyns woords
Wil my dan nu ghenadelick bekrachten.
Den valschen wegh die vander waerheyt leydt
Wend van my af’, ende wil my verlichten
Met dyner wet kentschap tot myn gheleydt.
Ick heb den wegh der waerheyt, my te lichten,
Uerkoren, end myn ooghen slae ick vry
Op dyn rechten, om dat ick niet sou swichten.
Na dat ick steets dynen tuyghnissen, Heer,
Heb aengekleeft die du strangh heefst gheboden
Alle schande van my gunstlick afkeer.
Ick sal met vliet in den wegh dynr gheboden,
Loopen als du salt hebben t’ herte myn
Uerurueght end my dynen troost aengheboden.
| |
E. He.
| |
| |
Leyd my inden wegh dynr settingen strangh
O Heer, dat ick dien rechtsins leerne kennen,
End houden slecht alle myn leuen langh.
Door dynen Gheest, wil my altydt ghewennen
Tot dyner wet, om die te houden vast,
End ick salse van gantsen herten mennen.
Uoer my doch in dyner gheboden padt,
Sonder dat ick daer eenlghsins afdwale,
Daeraen ick steets myn ghenoeght’ heb ghehadt
Neygh t’ herte myn, op dat het gheensins fale,
Tot der kentschap dyner tuyghnissen reyn,
End dat her niet tot ghierigheyt verualle.
Myn ooghen doch wend af, dat sy niet sien
Ydel dinghen, die my van dy afkeeren:
End leuendigh maeck my inden wegh dyn.
Wil my met dyns woords beuestingh vereeren,
Dat du dynen knecht heefst schoon toegheseyt,
Op dat dyner vrees’ in hem magh vermeeren,
De smaedigheyt, daer voor ick my ontsie,
Myner sonden haluen, wil my afnemen:
Want goedt syn dyn rechten daer ick op sie.
Bedwonghen ben ick mynen lust te nemen
In dyn gheboden, die gaer lieflick syn:
Maeck my in dyn gherechtheyt toe te nemen.
| |
F. Vau.
O Heer, maeck dat ick mach deelachtigh syn
Dyner ghenad’ in desen mynen stande,
Ende dyns heyls, na der toesegghingh dyn,
| |
| |
Dat ick voor den, die my trachten tot schanden,
(Om der willen dat ick op dyn woordt vast
Uerhope) magh andword’ hebben voor handen.
Laet nemmermeer wt mynen mond’ o Heer,
D’word der waerheyt heen wegh genomen werden
Want ick verhop’ op dyn gherechten seer,
End ick sal dyn gheset van grooter werden
Bewaren steits, ia oock in eewigheyt,
End deselue t’ onderhouden anuerden.
So sal ick, als in een ruym plaetss ghebrocht,
Ury wandelen, met dyns Gheestes oorkonden,
Want ick heb dyn gheboden ondersocht.
Ick wil goeds moeds voor koninghen vermonden
End spreken van dynen tuyghnissen schoon,
End sal dies niet beschaemt werden beuonden,
End ick sal my verhueghen t’ aller stondt
In den beuelen die du heefst gheboden,
Welck’ ick ghewis lief heb van herten grondt.
Ick sal heffen tot dyn lieue gheboden
Myn handen, om die te bringhen in d’ werck,
End ick sal van dynen settinghen reden.
| |
G. Zain.
Sy ghedachtigh dyns woords dat du ghedaen
End toe gheseyt heefst dynen trauwen knechte.
Daerdoor hy een ghewiss’ hop’ heeft ontfaen,
Als my aenkomt eenighe druck onsachte,
Deselu’ is my een groote troost gheweest:
End dyn rede maeckt my leuendigh rechte.
Dickmael van my oock dryuen hueren spot
| |
| |
D’ hoouerdighen in desen mynen wesen:
Mer daerom wyck’ ick niet van dyn ghebodt.
Ick ben altydt, Heer, ghedachtigh ghewesen
Dynr ghrechten, van eewigheyt aengheuaen:
Daer doer ick werde ghetroost end ghenesen.
Als ick sie der godloosen leuen aen,
End die dyn wet verlaten end niet pleghen,
So ben ick met verschrickinghe beuaen,
Dyn settinghen syn my altydt ghedeghen
Tot lofsangk, dien ick daeruan heb ghedicht,
Dewyl’ ick verkeerd’ in wtlandsche weghen.
O Heer, ick ben ghedachtigh gheweest fyn
Dyns naems oock s’ nachts inder tydt myner ruste:
Op dat ick wel bewaerde de wet dyn.
Ick heb altydt gheuoelt met grooten luste
Dese ghenad’ in my, dat ick begheer
Dyn gheboden t’ houden daer ick op ruste.
| |
H. Heth.
O Heer, du bist myn erfdeel end myn lot:
Ick heb voor my ghenomen dyne woorden
Te behouken eeuwlick, na dyn ghebodt.
Ick ben bidsaem wt gantsen hert gheworden,
Uoor dyn aenschyn, derhaluen bid ick dy,
Ghenadigh sy myner na dyn andwoorden.
Wel ouerleyd heb ick de weghen myn,
End vand daer niet goeds in daerom myn voeten
Heb ick ghekeert na den tuyghnissen dyn.
Met grooter haest om mynen lust te boeten,
| |
| |
Sonder wtstel, heb ick nerstigh ghetracht
T’ houden dyn gheboden niet te versoeten.
De godloosen hebben my sterck besett,
Ende verstrickt, om my gants te doen swichten:
Mer ick heb niet vergheten dyner wet.
S’ middernachts sal ick my dapper oplichten,
Om dy lofsangk te doen alsoo’t betaemt,
Om der willen dyner trauwe gherichten.
Ick wil altydt een metgheselle syn
Aller der, die dyn vrees’ hebben voor ooghen,
End die daer houden de gheboden dyn.
O Heer, van dyn goedigheyt onbedroghen
End ghenaden dat gants’ erdryck is vol.
Leer my dan dyn settinghen onbewoghen.
| |
I. Teth.
O Heere, du heefst goedheyt aen dynen knecht
Bewesen fyn, na dynen woord’ wt minnen,
Daerop hy vast syn hop’ had aenghelegt.
Gheef my verstand alles recht te versinnen,
End wetenschap eens rechten onderscheyds:
Want ick vertrauw dyn gheboden met sinnen.
Eere ick schoon wardt versocht met teghenheyt,
So dwaeld’ ick seer ouer de mate sondigh,
Mer ick houde nu dyn woordt met bescheydt.
Ghewislick du bist van aerde goedgrondigh
End mildt, om dyn goeden te deelen wt:
Wil my dan dynr settinghen maken kondigh,
D’ hoouerdighen erdichten teghen my.
| |
| |
Uele lueghens, mer ick na aerd der vromen
Dyn gheboden wil onderhouden vry.
Alle verstandt is van huer hert benomen,
Welck vetdick is, mer ick on onderlaet
Heb mynen lust in dyner wet ghenomen,
Het is my goed end nut gheweest voorwaer,
Dat ick door druck vernedert ben ghewesen,
Om te leernen dyne tuyghnissen waer.
De wet dyns monds is by my meer ghepresen,
End wichtigher, dan goudt of siluer fyn,
Dan sommen groot wten besten verlesen.
| |
K. Iod.
Dyn handen my hebben daer toegherust
Ende ghemaeckt, wil my doch verstand gheuen,
Dat ick leerne dyn gheboden met lust.
Die dy hebben voor ooghen in dit leuen,
Sullen hen seer verurueghen in ’t ghemeyn,
Om dat ick in dyns woords hoop ben ghebleuen,
Ick weet wel Heer, dat dyn gherichten syn
Gants gherecht, end dat du my, my ten besten,
Ueroedmoedight heefst na der trauwe dyn,
Dyn goedigheyt verschyn, aen my ten lesten,
Na dyn beloft’ dynen knechte ghedaen,
Om hem rycklick met trooste te beuesten.
Laet blycken aen my dyn bermhertigheyt,
Op dat ick in d’ leuen werde ghehouden:
Want dyn wet is myn vrueghd end vroylickheyt
D’ houerdighen die hen valschelick houden
| |
| |
Alteghen my, beschaemt werden laet vry:
Ick sal my oeffenen in dyn gheboden.
Alle die dy vreesen van herten grond,
Die keeren hen tot my, end dien te deghen
Ghemaeckt syn dyn ghetuyghenissen kond.
Laet myn hert gants syn, end altydt gheneghen
Tot dyn gheset, so sal ick nemmermeer
Werden beschaemt in alle myne weghen.
| |
L. Caph.
T’groot verlanghen na dyner saligheyt
Heeft myn siel doen beswycken ende benauwen.
Want ick hop’ op dyn woord met stadigheyt.
Myn ooghen syn vermoeyt in’t hoogh te schauwen
So dat ick seg, wen salt du troosten my
Na d’ woord dat du belooft heefst on berauwen?
Ick ben ghelyck worden door groot verdriet
Eener blasen gherompelt door den roecke,
Doch heb ick dyns ghesets vergheten niet.
Hoe langh sal dyn knecht als in eenen hoecke
Duycken, eer du wraeckst , door dyn oordeel recht
De ghene die my veruolghen met vloecke.
De grootsch’ hebben my eenen kuyl bereydt,
(Hoe wel sulcks sy van dyner wet verboden)
Op dat ick daer in viele, my tot leyd.
Trauw, styf end waer syn alle dyn gheboden:
Na dat sy dan t’ onrecht’ veruolghen my,
Laet dyn bystand my werden aengheboden.
Sy hebben my byna gheuelt mit daedt
| |
| |
Ter erden plat, wt eenen boosen rade,
Daerom ick dyn gheboden niet verlaet.
Na dyn goedheyt kom my alsnu te stade,
End leuendigh maeck my, op dat ick dyns
Monds tuyghnissen beware vroegh ende spade.
| |
M. Lamed.
Dyn woord, o Héer, dat du ghesproken heefst,
Daer ick op stae, end duldelick op wachte,
Blyft éewlick, welck tuight d’hemel onbewéegh.
Dyn trauwe blyft van gheslacht tot gheslachte
In eewigheyt, daerom seer klaer bescheyd
End ghenoeghsaem tuyghniss gheeft d’erdryck sachte.
Sy hebben noch huyden s’daeghs huer bestand.
Alleen onder d’beleyd dyner gherichten:
Want alle dingk dy dienstlick staet ter hand,
So ick my niet hadde moghen verlichten
Door dyn wet, als ick in verdrucking was,
Ick hadder in moeten vergaen end swichten.
In eewigheyt wil ick vergheten niet
Dyn gheboden, daermet du my ghetoghen
Heefst in’t leuen wt des steruens verdriet.
Ick bin dyne, wil my na dyn vermoghen
Bewaren, want ick heb recht ondersocht
Dyn gheboden bouen al met verhoeghen.
De godloose menschen bespyen my,
Op dat sy my verderuen, mer ick trachte
Uan herten na dyn ghetuyghnissen vry,
| |
| |
Ick sie vergaen alle dinghen van machte,
Hoe groot of hoe volkomen sy oock syn:
Mer dyn ghebod streckt wyd welck ick groot achte.
| |
N. Mem.
Och hoe lief heb ick, Héer, met waerheyt bloot
Dyn wet wt mynen ghemoed’ end verstande,
Daer ick daeghlicks van spréeck met werde groot
My wyser dan daer syn myne vyanden
Heefstu ghemaeckt, door dyn heyligh ghebod:
Want ick heb t’selu’ altyd by my voor handen.
Ick ben wyser gheworden, dan daer syn
Myn leermeesters alle te hoop ghewesen,
Om dat ick dyn tuyghnissen btrachte fyn
Oude mannen oock de wyst’ wtghelesen
Te bouen gae ick in raed end verstand
Want ick houde dyn gheboden ghepresen.
Ick heb altyd met grooter nerstigheyt
Uoorhouden myn voeten voor boose weghen,
Op dat ick dyn woord hield’ in lief end leyd.
Door dyn bystand ben ick niet tot byweghen
Afgheweken van den gherechten dyn:
Want du heefst my gheléert rechtsins te deghen
Och hoe soet syn mynen raken ghewis
Dyn woorden, die du ons niet héefst versweghen,
Soeter dan daer huenigh mynen mond’ is.
Ick heb wysheyt door dyn gheboden kreghen,
| |
| |
Alle dinghen te richten met bescheyd,
Daerom hat’ ick allerley valsche weghen.
| |
O. Nun.
Dyn woord is een klaer kerss’ in duysterheyt
Mynen voeten, end een recht licht verschenen,
Den voetpaden myn, tot seker gheleyd,
Ghesworen heb ick, sonder te verneenen,
T’onder houden fyn de gherechten dynr
Gherechtigheyt, synde van dy beschreuen.
Onderdruckt ben ick bouen maten seer,
Daerom bid ick, behoud my inden leuen,
Na dynes woord toesegghinghen, o Heer,
Ontfang alsnu danckelick, Heer verheuen,
Myns monds offer dien ick ghewillich doe,
End kentschap dynr gheboden wyl my gheuen.
Ick draegh myn siel inder hand met verdriet
In vaerlickheyt, den dood ouerghegheuen,
Nochtans verghet’ ick dynes ghesets niet.
De godloosen hebben my in myn weghen
Stricken gheleyt, doch heb ick niet ghedwaelt
Uan dyner wet noch my laten beweghen.
Tot mynen deel syn de tuyghnissen dyn
Gheworden, om die altyd te beeruen:
Want sy syn de vrueghde, des herten myn
Dyn ghesetten sal ick vry tot dat steruen
Houden altyd: want myn hert steets daertoe
Heb ick gheneyght, die ick niet konde deruen.
| |
| |
| |
P Samech.
De menschen schalck end boos heb ick ghehaet:
Die door vernoft eyghen droomen erdichten:
Mer dyne wet heb ick lief inder daedt:
Du bist, my in swaerigheyt te verlichten
Myn toeulucht, end myn schild in all’ aenstoot:
So hop’ ick vast op dyn woord sonder swichten.
Ghy boosdaders wyckt van my all ghemeyn,
End ick wil fyn onderhouden met vliete
De gheboden Godes des Heeren myn.
Beuestigh my doch in desen verdriete
Met dynen woorde, dat ick leue vry,
End (niet beschaemt) myner hopen gheniete.
Onderset my dat ick sterck end ghesond
Werde, so wil ick my rechtsins vermaken
Met lust’ in dyn gheboden t’aller stond.
Du salt treden met voeten, recht ter wraken,
Alle die van dyn Wet afwyckigh syn:
Want gaer bedrogh is alles wat sy maken.
Alle boosen der erden werpstu heen,
Ghelyck schume, derhaluen ick beminne
van herten grond de ghetuyghnissen dyn.
Mynen vleesche gruywt als ick ouerfinne
Dyn gherichten, die du daeruan salt doen,
End voor dyn vrees’ ick verschricke van binne.
| |
Q. Ain.
Na bilickheyt end recht heb ick ghestelt
My in t’ ordel, wil my niet ouergheuen
| |
| |
Den, die my daer verdrucken mit gheweld.
Stuer dynen knecht, dat hy sta all syn leuen
Met vrueghd na t’goed, end laet niet toe dat hy
Sy der grootschen ghewelde ouergheuen.
Myn ooghen syn vermoeyt van wachten na
Dyn saligheyt, toegheseyt door de rede
Dynr gherechtheyt, daer ick gaer vast op sta.
Met dynen knecht in goedertierenhede
Handelen wil, end leer my nu voortaen
Dyn settinghen verstaen tot rechter vrede.
Ghewis ick ben dyn knecht, begnadigh my
Met dynen Gheest, dat ick wete ten rechten,
Welck daer t’verstand dyner tuyghnissen sy.
Het is schoon tyd, in dat langhe verwachten,
Dat du recht doest, Heer, want sy hebben vry
Duruen breken dyn wet met een verachten.
Daerom heb ick dyn gheboden ghelieft
Ueel meer dan goud of kostlicke ghesteenten,
Die ick in’t hert voor eewlick heb ghebrieft.
Derhaluen ick, oock voor alle ghemeynten,
Dyn beuelen beken gaer recht, end ick
Haet’ alle valsche weghen end ghewoenten.
| |
K. Phe.
Seer wonderbaer syn de tuyghnissen dyn,
End vol aller hooghe verborghentheden:
Daerom myn siel heefts’ onderhouden fyn.
Ia de anuangk end ingangk dyner reden
| |
| |
Uerlicht seer schoon den slechten huer verstand,
End stelt huere consciency te vreden.
Ick heb den mond opghedaen end versucht,
Ouermits dyner gheboden begherten,
Om die eewlick t’onderhouden met rucht.
Aensie my end my gunstlick wil beherten,
Ghelyckerwyss du altydt te doen pleegst
Den, die dynen naem lief hebben van herten.
Myne ganghen door dynen Gheest beleyd,
Na den eysche dyns woords, dat ick niet valle
Tot valsche leere’ of eenighe boosheyt.
Uerloss my van allerley ongheualle,
End van menschen veronghelickingh groot,
Op dat ick houde dyn gheboden alle.
Dyns aengesichts klaerheyt laet schynen vry
Ouer dyn knecht end wil my onderwysen,
Welck daer t’verstand dyner settinghen sy.
Waterbeken wt myn ooghen afrysen,
Door droefnissen om der wille doer, die
Niet houden dyn wet, mer die se misprysen.
| |
S. Zade.
O Heer, du bist bouen maten gherecht
In dynen doen, end allen dynen wesen:
Dyn gherichten syn oock allesins recht.
Du heefst door dyns woords ghebod onderwesen
T’onderhouden de ghetuyghnissen dyn,
Die gaer gherecht end trauwe syn ghepresen.
| |
| |
Ick ben verdort schier end te niet ghegaen
Uan yuer groot, ouer myne vyanden,
Om dat sy dynr woorden vergheten han.
Dyn woord is gants louter in allen stande,
Tot welcken dyns knechts hert’ aensteken is
Met rechten end vyerigher liefden brande.
Hoe klein ick sy van ghestell’ end veracht,
So kan ick doch gheenderwyse vergheten
Dynr gheboden, by my seer groot gheacht.
Dit is ghewis ende niet ongheweten,
Dat dyn rechten eewlick bestandigh syn,
End dat dyn wet waer end vast is gheheeten.
Gants beangst end bedruckt aen alle syd
Bin ick, nochtans in al myn sware lyden
Dyn gheboden hebben my steits verblydt.
Dynr tuygnissen rechtheyt, werdt te belyden,
Is doch eewigh, leerse my gunstelick,
Op dat ick daer magh leuen t’allen tyden,
| |
T. Coph.
Wt gantsen hert’, o Heer, roep’ ick tot dy,
Wil my een ghenadigh’ andwoorde gheuen,
Op dat ick dyn geboden houde vry.
Ick heb tot dy mynen roep op gheheuen,
Help my dat ick de ghetughnissen dyn
Onderhoude stichtlick alle myn leuen.
Uoorkomen ben ick schoon de dagheraed,
Dy t’aenroepen, want alle myn verhopen
| |
| |
Alleen op dyns woords toesegghinghe staet.
Myn oognen voor de nachtwake syn open
Op te waken tot dy wacker end fyn,
End met vliet te betrachten dyn ghesproken.
Myn stem verhoor, Heer, na de goedheyt dyn,
End wil my in deess swackheyt stercker maken,
So du daer pleegst my te vermaken fyn.
Myn haters, die na myn quaed staen, ghenaken
My, dewyle sy verr’afwyckigh syn
Uan dyn wet, die sy schuywen end versaken
Mer wil dy, Heer, altyd in myne noodt
Houden by my, end my helpen wt minne:
Want waer end styf syn dyn gheboden groot.
Ouerlangk weet ick, ia oock van beghinne,
Dat du daer heefst gants vastgrondigh ghemaeckt
Dyn tuyghnissen, die ick altydt besinne.
| |
V. Res.
Aensie myn groot kommer end swaer verdriet,
End my daerwt ghenadelick wil richten:
Want dyner wet heb ick vergheten niet.
Neem myn saeck aen, verloss my van onrechten,
Ende beury my van des steruens noodt,
Na der beloft’ dyns woords, na myn betrachten.
De saligheyt van den godloosen is
Séer verr voorwaer, want sy all’ in’t ghemeyne
Uraghen niet na dyn settinghen ghewis.
Groot is, o Heer, dyn barmhertigheyt reyne:
| |
| |
Wil my dan nu, ghelyck du te doen pleegst,
Uermaken, end my niet laten verkleynen.
Myn veruolghers end vyanden die syn
In groot ghetal, doch ick ben niet gheweken
Eenigherwys vanden tuyghnissen dyn.
Wanneer ick sie die daer syn afgheweeken
Uan dynen woord’, end dat verachten stout,
So dunckt my van drucke dat hert te breken.
Sie aen, Heer, dat ick lief heb sterck end styf
Dyn gheboden, so wil na dyn ghenade
My verquicken end behouden te lyf,
Uan den beginn’ aen is dyn woord gherade,
De waerheyt oock alle gherichten dynr
Gherechtigheyt syn eewigh vol van rade.
| |
X Schin.
My hebben seer veruolght de vorsten prat
Sonder oorsaeck, doch buyten eenich schromen
Heb ick dyn woordt steits in eeren ghehadt.
Wt dyn woord heb ick sulcke vrueghd bekomen,
Als yemand wt eenen buyte seer goed
Of schatte groot soude moghen bekomen.
Lueghens ende valscheyt hat’ ick ghewis,
End hebber af eenen grouwel van deghen:
Mer dyn Wet my seer lief ende werdt is.
Seuen mael s’ daeghs dynen lof onuersweghen
Singh’ ick, o Heer, om der gherichten wil
Dynr gherechtheyt, die du toonst alle weghen
| |
| |
Ueel vredes is voorwaer den toebereydt,
Die daer dyn Wet lief hebben, end sy werden
Hen niet stooten tot eenigherley leydt.
O Heer langh heb ick verhoopt, met volherden,
Op dyn bystandt, houdend’ wt vry ghemoedt
Dyn gheboden die daer syn groot van werden.
Myn siel heeft dyn tuyghnissen bewaert styf,
Met een ontsicht deselue te verkleynen:
Want ick hebse van herten gronde lief.
Dyn gheboden end tuygnissen ghemeyne
Heb ick bewaert, want alle weghen myn
Syn wel bekent voor dynen ooghen reyne.
| |
Y Thau.
Myn roepen, Heer, laet doch komen tot dy,
End wil my na dyn wordt sulck verstandt geuen,
Dat bequaem dynen wil te vaten sy.
Laet komen tot dy myn stem opgheheuen
End verloss my, so du heefst toegheseyt
Door dyn trauwe woord ons ouerghegheuen.
So sullen myn lippen vrymoedelick
Spreken dyn lof’ als du dyne gheboden
My salt gheleert hebben ghenadelick.
Myn tonghe sal haer niet konnen verhoeden
Te spreken van den toesegghinghen dyn:
Want gherecht is so wat du heefst gheboden.
Wil doch dyn handt wt strecken ouer my
Tot myner hulp, want ick heb wtuerkoren
| |
| |
Bouen alle dingk dyn gheboden vry.
Dyn saligheyt begheer ick na end voren,
End dyn gheset is my een vrueghde groot,
Daerin ick neem mynen lust in myn troeren.
Maeck in d’ leuen te blyuen de siel myn.
Om dyn lof alweghe recht onuermeten
Te verbreyden na behoorlickheyt fyn.
Als een verloren schaep end schier verbeten’
Heb ick ghedwaelt: wil soecken dynen knecht,
Want ick heb dynr gheboden niet vergheten.
| |
Ghebedt.
O Heere Godt, na dien het dy ghelieft heeft, ons dyn woordt voor een reghel ende meester eenes heylighen leuens te geuene, wil edt in onse herten indrucken, ende sodane lust daerouer in ontsteken, dat wy edt also bewaren, dat wy niets beters noch ghelucksamers achten, dan dynen wylle, die daerinne verklaert is, te doene. Amen.
|
|
Auteursrechtvrij