|
| |
Deus laudem meam. Psalm.cix.
Dauid beglaeght sich ouer Doeg, end meer andere vleyers Sauls: vloeckt oock onder hueren persone die godloosheyt Iude, die Christum schandelick uerriet, ende anderen die Godes kinder viandelicken haten. Beklaecht oock daerinne syne elende, ende roept Godes name an.
In der wyse des xxxii. Psalmes.
O Myns lofs God, swygh niet, want des godlosen
End des bedrieghers mondt, wt herten boosen
Heeft hem open ghedaen al teghen my,
End met valscher tongh met my ghereedt vry.
Sy omringhen my met hatighe woorden,
End ben van hen on saeck bestreden worden:
Sy syn voor myn liefde met haet beuaen:
Doch ick was den ghebeden toeghedaen,
Sy verghelden my voer het goedt dat quade,
End voor myn liefd’ haet end groot’ ongenade,
Den godloosen tot vooghd, end den viandt
Stel ouer hem, end t’ syner rechter handt.
Laet hem ghericht werden inden gherichte,
End syn ghebedt syn van ghenen ghewichte,
Laet de daghen syns leuens haest vergaen,
End een ander die neme syn ampt aen.
Syne kinders daertoe laet werden weesen.
End syn wyf een verlaten weduw wesen.
Dat huer kinder dwalen, end om den kost
| |
| |
Bedelen gaend’ wt hueren huysen woest.
De woeckeraer slae hand aen all syn hauen,
Laet de vremden syn beaerbeydde roouen:
Niemand oock sy die hem ontferme synr,
Of metlyden hebb’ metten weesen syn.
§1 Syn saed kome tot niets, welck men verachte,
Ende syne naem inden tweeden gheslachte:
Dat Godt syns vaders quaed ghedachtich sy,
End synr moeder sond’ niet wtghewischt sy.
Laets’ altydt voor Gods oogen gestelt werden,
Die wtroy’ huer ghedachtniss wter erden,
Om dat hy gheen vriendschap bewyst in noodt,
Mer den armen vol drucks veruolght ten doodt
Hy heeft den vloeck lief gehadt t’ allen stonden,
Laet denseluen van hem werden gheuonden:
Hy heeft oock niet beghert den goeden wensch,
Laet en seer veer wycken van desen mensch.
Hy heeft den vloeck als een kleedt aengetogen,
Welck is in syns lyfs binnenste ghetoghen,
Recht als water, end nu schoon heen gheuloeyt
In syn ghebéent’ euen als oly soet.
Laetten hem syn voor een kleed end een burde,
End voor een riem daermed’ hy hem begurde.
Dit komme van Godt myn vyanden toe,
End den die quaedt spreken teghen my vro.
§2 Merdu, o Heer end Godt, wil du doch stille
Handelen steets met my om dyns naems wille,
End verlos’ my wt desen droeuen standt:
| |
| |
Want dyn goedheyt is groot end wel bekant.
Want ick verdruckt end arme ben, o Heere.
End myn hert is binnen my ghewondt seere,
Ick tred’ als een auondschaduw on moed,
Nu hier, nu daer, als een springkhane doet.
Myn knyen die syn door vasten swack gheworden,
Myn lyf sonder vleesch is gaer magher worden:
Ick ben hen tot smaedheyt ghedeghen vry,
Die my aensien, die schudden t’ hoofd voor my.
Kom my te hulp, o myn Heer end God stille,
Doe my bystandt, om dynr ghenaden wille,
Bekennen doe hen, dat het dyn handt sy,
End dat du, Heer, dit self ghedaen heefst vry.
So sy vloecken, wil du doch seghen gheuen.
So sy opstaen, end vallen my enteghen,
Laetse beschaemt werden in teghen spoedt,
Mer dyn knecht hem verhueghe wel ghemoedt.
Myn vyanden laet met smaedt bekleedt werden,
End met schand’ als met een kleed bedeckt terden
Ick wil den Heer dancken met mynen mond.
End opentlick hem louen t’ alder stond,
Want den aermen heeft hy ghestaen ter syden,
Op dat hy hem bewaerde t’ allen tyden,
Uoor den die hem, door ongherechtigheyt,
Sochten te bringhen tot verderf end leyd,
| |
Ghebedt.
§ O Godt, in den wy ons alleene romen, sie op de menichte, ergheyt end wreetheyt der ghenen, die ons laste-
| |
| |
ren ende teghen ons opstaen: breck huer voornemen ende verstroey hueren boisen raedt: doe ons bystandt, ende bewaer ons na dyner ghenaden: keer huer vloecken in seghenen, dat wy altydt oorsake hebben dy groot te maken midden in dyner ghemeynte, die daer is de bruydt dynes eenighen Soons onses Heeren Iesu Christi, Amen.
|
|
Auteursrechtvrij