|
| |
Confitemini Domino, quoniam. Psal.cvii.
De Prophete secht, alle verdruckinghen komen door den wille Godes bringht daerop voort alle perikelen ende ellendigheyden der dwalenden inder woestynie, der gheuanghenen, krancken ende Seesuchtighen. Dat ghebedt dat sy tot God doen: hoe sy verhoort werden, hoe sy Godt daer voor dancken. Item hoe Godt alle dinghen in synen handen hebbe, ende veranderese als hy wil.
GHeeft lof end danck den Heere,
End syn vriendlickheyt teere,
| |
| |
Laet segghen met verstande,
Dat hy se bracht héeft fyn,
Wt Oost’ end Weste breed,
Wt Noorden, koudt by namen,
Dwaeldens’ in der woestynen,
Konden hen niet verschynen.
Des honghers end dursts swaer
End hy heefsts’ wter noodt
Bracht na syn goedheyt teere.
Hy heefsts’ alle te samen
Bracht op den rechten padt
| |
| |
Tot dat sy spoedigh quamen
Oock onder s’menschen saedt
Want hy maeckt de siel sadigh,
Die daer seer durstigh is,
End dien honghert, ghenadigh
Maeckt hy wel sat end friss.
End s’doods schaduw gheseten,
§1 Om dat sy Godes woorden
Sterck hebben wederstaen,
End syn smaders gheworden
Syns raeds, qualick beraen,
Gheen hulp ward hen bewesen.
Die heefstse na huer hopen
Uerlost wt angsten groot.
Hy heefts’ wt duysterheyt,
| |
| |
Wt s’doods schaduw gheleydt,
End huer banden ghebroken.
Dat men dan Gods ghenaden
De sterck’ eerenen doren:
In tween konnen verschoren.
De dwasen die daer dwaelden,
Daerdoor sy hen behaelden
Walghde voor alle spysen,
End dat sy na s’doods dans
Die heeftse, na huer hopen,
Uerlost wt angsten groot.
Heefts’ oock ghesond ghemaeckt
Door syns woords ouersenden:
End heeftse vry gheslaeckt
Uan all’ hueren ellenden.
§1 Die daer varen te schepe
Daeghlicks te Seewaert in,
| |
| |
Konnen sy licht aenmercken:
Schauwen syn wonderwercken.
De wind met groot onweder,
Heft hem, door syn beuel.
End, door sulcken gheweder,
Dryuen s’Meers goluen fel.
Korts dalen sy te gronde.
So dat sy schier vergaen,
Uerschrickt van herten gronde.
Sy wanckelen door d’beweghen,
Euen als dronckaerts doen,
End gheen dingk, so sy pleghen,
In sulcke vaerlickheyden:
End brenghts’ in eenen keer
End maeckt dat sulck onweder
Maeckt als te vooren stil,
Als d’Meer worden is stille,
| |
| |
End Godt brengtse daer heen,
Aen d’landt na hueren wille.
Onder der menschen saedt.
Uoor des volckes ghemeyne,
Hem lou’ all’ hert end stem
Inder raedsaemlingh reyne.
§3 Die daer de waterstroomen
Tot wildernissen bringht,
Daertoe de waterspronghen
Tot groote drooghten dringht,
End bringht d’erdryck vruchtbaer
Tot een onuruchtbaer wesen:
Uerkeert in waters groot,
End d’erde vol drooghnissen
Tot waterspronghen bloot.
End daer sett hy die daer
Met hongher syn beuanghen,
End dat sy d’landt besaeyden,
| |
| |
Daer sy vruchten af maeyden
Tot huers ghesins weluaert.
End huer vee meer end meer
End onuruchtbaerheyt veel.
Godt doet met grooten smaedt
De vorsten heen versenden
Ouer dwael weghen quaedt,
End plaetsen die niet enden.
Hy bringht wt noodt den armen
Bringht door enckel erbarmen,
Syn vro van herten gronde,
Die dan kloeck is van sinnen,
S’ Heeren groot daden klaer.
| |
Ghebedt.
§ O Heere vol goedertierenheyt, die du de menschen
| |
| |
door verscheyden middelen castydest, dat sy sich tot dy bekeeren: laet niet toe, dat wy door ondanckbaerheyt vergheten de onbegrypelicke weldaden, ende sonderlicke verlossinghen, die du ons daghelickes doest, mer dat wy vlytich syn te aenmercken onse gantse leuen lanck dyne onuerghelyckelicke goedicheyt, die du to onswaert ghebruyckt hebst, door Iesum Christum, Amen.
|
|
Auteursrechtvrij