|
| |
Confitemini Domino, inuocate. psalml.cv:
Dauid vermaent dat volck to lofsanck Godes: verhaelt syne wtnemelick groote weldaden tot den Ioedischen volcke, ende bringht vordt de historie van Abraham tot op de tydt, dat Godt den Ioden dat landt Canaan gaft te besittene.
DAnckt ende looft God den Heere,
End synen name roept aen,
| |
| |
Onder die heydens voortaen,
Singht met stemmen t’syner eer,
Speelt mit lofsangk meer end meer,
End wilt stichtlick wel beraden,
Spreken van syn wonderdaden.
Komt v vry in synen namen:
Die daer alderheyligst is.
End laet vro syn alle t’ samen,
Die den Heere soecken friss.
Soeckt den Heer fyn toe bereydt,
End syn groote moghentheyt,
| |
| |
End daerttoe wilt v verkloecken,
Syn aensicht altydt te soecken.
Wiilet ernstlicken bemercken
End syn wonderteeckens mercken,
End syns monds gherichten bloot,
Du die daer bist dat gheslacht
Abrahams syns knechts gheacht,
O Iacobs kinders ghemeyne
Syn wtuerkoren volck reyne.
Want hy is onss God end Héere,
So hy selu’ heeft toegheseyt:
Wiens gherichten syn schoon seere
Ouer t’gants’ erdryck verbreydt.
Want ghedachtich syns verbondts
Is hy, end des woords syns monds,
Welck hy in duysent gheslachten
Heeft gheboden groot te achten.
§1 Des verbonds dat hy ghesworen
Duydlick heeft tot Abraham,
Oock met eenen eedt ghedaen,
End heeft desen bondt beuest
End oock tot eewighen stonden
Hem met Israel verbonden,
Segghende dy wil ick gheuen
Dat landt Canaan vruchtbaer:
| |
| |
Op dat het dy inden leuen
Dyn erfdeel sy open baer,
Weynigh end een kleyn ghesin,
End in den seluighen lande
Uremdelinghen goeder hande.
End doe sy daer syn ghetoghen
Uan d’een volck tot d’ander heen,
So wanner sy oock vertoghen
Wt eenen ryck d’ander in,
Hy liet gheenen mensche toe,
Mer bestraft’ om huerent wille
Stracks der koninghen moedtwille.
§2 Segghende wilt niet aenroeren
Die daer myn ghesalfde syn,
End met leydt oock niet beroeren
D’ heylighe Propheten myn.
Als dan eenen hongher noodt
Ouer d’ erde hy beriep groot
End oock alle kooren spyse
Ontoogh hy allerley wyse.
End voor hen sandt hy daer henen
Met grooter voorsichtigheyt
Ioseph, die daer van den synen
Uerkocht was tot dienstbaerheyt,
Wiens voeten also men meldt,
Waren met boeyen ghequelt:
| |
| |
End syn siel niet sonder schanden,
Beproeft met yseren banden.
Totter tydt dat hem ghegheuen
Godes woordt was inden mondt:
Waerdoor hy fyn ward ontsleghen
Uanden karcker na der stondt.
Want de koningk wel bekant
Eenen bode tot hem sandt,
End liet hem wt banden slaken,
Des volcks heer hiet hem los maken.
End hy steld’ hem tot een heere
Ouer syn gants huysghesin,
End tot een heerscher met eere
De vorsten ringhelde stil,
End dat hy synen raedslieden
Wysheyt leerde t’allen tyden.
§3 So quam Israel gherade
Met spoedt in Egypten-landt,
End Iacob met synen sade,
Een vreemdlinck inden land’ Ham.
End Godt meerderde t’ghetal
Syns lieuens volcks Israel:
Ende maeckte’t in dien landen
Machtigher dan syn vyanden,
Doe began Godt om te wenden
Huer hert tot haet des volcks syn.
So dat sy bedrogh aenwendden
| |
| |
Teghen syne dienaers fyn.
Mer hy op denseluen standt,
Mosen synen dienaer sandt,
Uerkoren hadd’ in’t ghemeyne.
Die syn wonderteekens deden
In d’land Ham quaedt end rebel.
Hy sand duysternissen swardt,
Dat het alles duister wardt
End synen woorde ghepresen
Syn sy ghehoorsaem ghewesen.
Huer waters alle ghemeyne
Ueranderd’ hy gaer in bloedt.
Huere visschen groot end kleyne
Doodd’ hy gaer oock op den voet,
Huer landauwe bracht oock voort
Ueel vorschen aen allen oordt.
End in d’innerste ghemaken
Des Konings konden sy raecken.
§4 End daer quamen te verschenden
Ueelderhande vlieghen fel,
End in allen hueren enden
Luysen scherp door syn beuel,
End voor reghen seer begheert
Sandt hy hen haghel op erd:
End een vierulam die daer brandde
| |
| |
Huer wyngarden gaer te neder,
End huer vyghboomen hy sloegh:
Deertoe door groot ongheweder
Huere boomen hy versloegh.
End door syn beuel aen boordt
Quamender springkhanen voort:
End kruydwormen, die daer waren
Ontellick, sachmen vergaren.
Die alle kruyden op aten,
Die daer waren op huer landt.
De vruchten huers erdrycks gants,
Hy sloegh oock in huere landt,
D’eerstghebornen voor der handt,
D’eerste vruchten huerer krachte
Gheboren in voller machte.
§5 Daernae voerd’ hy s’ wt gheladen
Met goud’ end siluer veel,
Daer was oock niemandt beladen
Met kranckheyt in Israel.
Was Egypten landt vast vro:
Want daer was ouer hen allen
Groote vreess van hen geuallen.
End die Heer spand’ wt een wolcke,
Diese s’daeghs bedeckte fyn,
End een vyer dat synen volcke
| |
| |
Des nachts gaue klaren schyn.
End na hueren heysch ghestoort
Bracht hy hen veel quackels voort:
End versadighdes’ in noode
Met den hemelischen broode.
Hy ded’ op de steenrotss droeghe,
End waters vloeydender her,
Welcke dar liepen van hooghe
Als stroomen door plaetsen dorr,
Want hy was ghedachtigh fyn
Der heylgher toesegghingh syn,
Die hy ghedaen hadd’ in’t klare
End hy bracht syn volck ten eynde
Daer herwt met blyschap groot,
Met vrueghden wt sulcker noodt:
Der volcken na hueren sin.
Des volcks arbeydt vry beseten.
Op dat sy van herten gronde
Bewaerden de bruycken syn,
End dat sy t’eewigher stonde
Hielden syne rechten fyn.
| |
Ghebedt.
§ O Godt, die du warachtigh bist in dynen beloften, ende beuestet hebst een seeker verbondt met ons inder
| |
| |
handt dynes Soons Iesu Christi, doe ons alwech dese ghenade, dat wy altydt geleert werden door dyn wordt. ende voede ons also na dyner goedicheyt (als du in voortyden dynen volcke Israel, dat du teghen alle syne vyanden bewaerdest, ghedaen hebst) dat wy meer ende meer dyne vaderlicke goedicheyt to onswerdt erkennende, dyn prys grootmaken, ende dyne goedicheyt verhalen in eewicheyt, door dynen Sone onsen Heere Iesum Christum. Amen.
|
|
Auteursrechtvrij