Psalmen Davidis

in Nederlandischer sangs-ryme

Benedic anima mea Psalm.ciii.

Dauid leert, dat die wederboren mensche sich selues gants voeghet Godt te dancken voor alle gheestelicke ende liiflicke weldaden, bekent de snoodtheyt menschelicker nature van herten, ende verweckt oock alle andere creaturen, sy sullen Godt, die so machtigh ende barmhertigh is, stedes prysen.

MYn siele looft den Heere dyn,
End voegh dy oock te samen
Dat inwendigh des herten myn,
End pryss synen heylghen

[fol. 166v]

namen.
Myn siiel, vergheet de weldaet niet,
Die dy door den Heer’ is gheschiedt,
In dynr boosheyt vergheuen.
Want hy gheneest alle dyn kranckheyt.
End kroont dy met barmhertigheyt,
Urydt, vanden doodt dyn leuen.

Hy veruult dynen mondt met goedt
End sal dy oock vernieuwen

[fol. 167r]

 

Dyn iueghdt, so hy den arendt doet,

 

Als dyn sonden dy rouwen.

 

Die Heere doet barmhertigheyt,

 

Recht oordeel end gherechtigheyt

 

Allen die onrecht lyden:

 

Hy heeft syn weghen doen verstaen

 

Mosi, end syn daden ghedaen

 

Kondt den Israeliten.

 

 

 

Onss Godt onss Heer barmhertigh is,

 

Ghenadigh end langkmoedigh:

 

Straffe niet na syn ghericht’ ghewis,

 

End is also sachtmoedigh,

 

Dat hy niet altydt schelden wilt,

 

Mer synen grooten toorne stilt.

 

Hy heeft ons niet ghehandelt

 

Na onse sond’ end boose daedt,

 

End héeft ons niet vergolden t’quaedt,

 

Dat wy hebben bewandelt.

 

 

 

Want also hoogh die hemel is,

 

Ia hogher dan de erden:

 

Also is Gods goedigheyt friss

 

Tot den die syn vrees’ aenueerden,

 

So verr de morghen van auond staet,

 

Werpt hy van ons ons’ sonden quaedt:

 

Laet de boosheyt niet wesen:

 

Als een goedt vader hem syns kinds,

 

Ontfermet, oock is Godt des sins

 

Ouer die die hem vresen.

[fol. 167v]

 

§1 Want hy weet hoe wy syn ghewracht,

 

Dat wy stof syn, ghedachtigh,

 

S’ menschen daghen syn recht gheacht,

 

Als gras dat daer groeyt prachtigh.

 

Hy bloeyt in deser wereldt dal,

 

Ghelyck een blom doet ouer al

 

Op t’ veldt in korter stonden.

 

Want als de windt daerouer gaet,

 

De selue gaer haestlick vergaet,

 

End huer plaetss werdt niet vonden.

 

 

 

Mer s’Heeren goedertierenheyt

 

Sal eewlick den aenklyuen,

 

Die hem vreesen: end syn goedtheyt

 

Ouer s’ kinds kinderen blyuen:

 

So sy behouden syn verbondt,

 

End syn gheboden t’ aller stondt,

 

Op dat sy se beleuen.

 

Want Godt heeft synen stoel beuest

 

Inden hemel, end syn ryck vast

 

Heerscht ouer aller leuen.

 

 

 

Nu looft den Heer, ghy Enghels al,

 

Krachtigh in daed gheworden,

 

Die daer wtrichtet syn beuel,

 

Na de stem syner worden.

 

Looft den Heer all’ heyrscharen syn,

 

Syn dienaers die synen wil fyn

 

Doet, looft des Heeren namen

 

Oueral syne wercken al,

[fol. 168r]

 

Ouer syn heerschap met gheschal,

 

Doe oock so myn siel, Amen.

Ghebedt.

§ O goede ende gerechtighe God, wil altydt dyne goedicheyt to onswerdt achteruolgen: ende dewyle dy onse broisheyt wel bekent is, wil ons niet ondersoecken na onsen verdiensten, dat du ons gheuest dat loon onser ongherechtigheyden, mer als een ghenadigh ende gunstigh vader, vergheef ons onse feylen: dat wy beuryet van allen sonden, dyne goedtheyden gheuoelen, ende dy prysen in eewigheyt door dynen Sone onsen Heere Iesum Christum, Amen.