Psalmen Davidis

in Nederlandischer sangs-ryme

Domine refugium factus. Psal.xc.

Dauid verhaelt hier die ellende ende kortheyt der men-

[fol. 148v]

schen leuens: bidt God, hy wil eenen iederen deselue gheuoelen maken, dat hy also de gunste Godes to hemwaert te bet smake ter eeren Godes.

HEer, du bist ons ghewesen,
Een toeulucht van eewigheyt,
Eer de berghen huer wesen
Hadden, end die erde’ bereydt,
Ia voor der wereldt gronden,
Heefstu schoon dyn wesen fyn,
Du werdst oock onderuonden,
Eewigh on eynde te syn.

[fol. 149r]

 

Du sleepst den mensch so langhe,

 

Dat hy hem onnut beuindt:

 

Dan segstu straf end stranghe,

 

Keert weder, o menschen kindt.

 

Want voor dy duysent iaren

 

Syn euen doch als de dach

 

Uan ghistern heen gheuaren,

 

End als een waeck inder nacht.

 

 

 

Du doetse vergaen rade,

 

Als water dat henen vloeyt:

 

Ghelyck een droom gherade,

 

Uergaen sy séer swaer bomoeyt:

 

S’morghens syn sy in ruste,

 

Euen als gras fyn ghesaeyt,

 

S’morghens bloeyt het met luste,

 

T’werdt s’auonds dorr afghemaeyt.

 

 

 

Wy swycken mits dyn tooren,

 

End schricken mits den grim dyn:

 

Du legst onss boos dy vooren,

 

Ia in t’ licht van dyn aenschyn

 

Want onse daghen allen

 

In dynen tooren vergaen:

 

Onse iaeren veruallen,

 

Als woorden die henen gaen.

 

 

 

§1 De iaren die wy leuen

 

In desen droeuen foreest,

 

Syn iaren thienmael seuen,

 

Of tachtentich allermeest.

[fol. 149v]

 

Oock de ieughd selfs daerinne.

 

Is niet dan arbeydt end pyn,

 

Sy gaet voorby gheringhe,

 

End wy vlieghen haest daerheen.

 

 

 

Wie ister die ten rechten

 

Bekent dynes toorens maet?

 

Hoe de menschen meer vruchten

 

Dy, hoe hy hen meer aenstaet.

 

Op dat wy daen bekennen

 

T’ghetal onser daghen saen,

 

Gheef ons datte te kennen,

 

Op dat wy na wysheyt staen.

 

 

 

§2 Keer weder, Heer, hoe langhe

 

Wiltu so gaer toornich syn?

 

Uersoen dy (ons is banghe)

 

Eenmael metten knechten dyn:

 

Sadigh ons inden morghen

 

Met dyner goedicheyt groot,

 

Dat wy ons sonder sorghen

 

Uerhueghen tot inden doodt.

 

 

 

Uerhuegh ons voor de daghen,

 

Doerin du ons heefst ghequelt.

 

End voor der iaren klaghen,

 

Die wy langh hebben ghetelt.

 

Dyn werck laet doch verschynen

 

Aen dynen knechten, o Heer,

 

End dyn heerlicheyt schynen

[fol. 150r]

 

Aen hueren kinderen teer.

 

 

 

De cierlickheyt onss Godes,

 

End Heeren die sy ons by:

 

Na den eysch dyns ghebodes,

 

Wy bidden van herten vry,

 

Seghen ons d’werck end handel

 

Al weghe door dynen Gheest:

 

Gheef dat wy onsen wandel,

 

Recht voeren minst ende meest.

Ghebedt.

§ O eewighe ende gerechtighe Godt, die du door dyn gerechtigh oordeel om der straffe der sonden willen, onse daghen verkort hebst, maeck dat dat aenmercken der kortheyt onses leuens, ons diene als een spore, die ons verwecke onse tydt te verhalen ende te besteden, dyne weghen te leeren, dat wy sonder dyn beleydt, nietes doen, noch in hande nemen, Amen.