|
| |
Misericordias Domini. Psal.lxxxix.
Dese Psalm handelt van den sonderlinghen verbonde Godes mit ons, ghemaeckt door Christum, leert alle menschen, dat sy niet swycken in verdruckinghen, mer vast blyuen by datselue verbond, als op eenen sekeren ende vasten grondt.
In der wyse des .16. Psalmes.
GOds goedheden wil ick singhen éewlick:
End syn trauwe van gheslacht tot geslachte
Met mynen mond’ wtkonden deghelick.
Want syn ghenade (seyd’ ick met aendachte)
Is gaer beuest end spant alom de krone:
Waeraf ghetuyghen syn die hemels schoone.
Ick heb ghemaeckt (spréeckt de Héer) éen verbond
Met mynen verkoornen, end heb ghesworen
Dauid mynen knecht, dat t’eewigher stond
Uast syn soude dat saedt van hem gheboren:
End dat beuest van gheslacht tot gheslachte
| |
| |
Syn stoel sou syn in heerlicheyt end machte.
D’hemels konden dyn wonderdaden, Heer,
Dyn waerheyt kan licht in dyn heylghen blycken:
Want wie is daer oock inden hemel meer,
Die by den Heere sy te verghelycken?
Of wie is daer onder der Engheln schare
Gode ghelyck, went schoon de sterckste ware?
God is schricklick seer inder heylghen raedt,
End vreeslick voor den die rondom hem wesen,
God der heyrscharen, wie ist die met daedt
Hem dy ghelyck in sterckheyt heeft bewesen?
Daer syn omme dy menigherley dinghen,
Die van dyner trauwe tuyghen end singhen.
§1 Du heefst gheweld ouer s’ meers goluen fel,
End stilts’, als sy hen hebben opgheslaghen.
Heefst Egypten vyandigh end rebel
Met dynen arem verstroyt end verslaghen.
D’hemels syn dyn, end dyn is d’erd’ in’t ronde,
Die du ghemaeckt héefst gantslick wten gronde.
Dat Nord’ end t’Suyd’ héefstu gheschapen fyn:
Thabor end Hermon syn vro in dyn name:
Gheweldigh is dyn arm, sterck is d’hand dyn:
Dyn recht’ handt heefstu op dyn throon eersame
Met rechtheyt end billickheyt is bereydt:
Ghenad’ end trauw’ hen van voor dy niet scheyden.
O saligh t’uolck dat dit gheklanck bekent,
Welck in d’licht dyns aenschyns sal spoedigh wesen,
Daghlicks vroo syns’ in dynn naem excellent.
| |
| |
Door dyn gherechtigheyt eens opgheresen,
Want du bist d’heerlicheyt huers krachts te rechten
In dyn goedheyt saltu onss kracht oprechten.
Want God die Héer is onse schild in nood:
End d’Heylgh’ Israels onss koningk gheworden:
Du spraeckst voortyds, Ick heb den helde groot
By ghestaen, end met kracht willen begorden:
End wt myn volck verkoren end verheuen,
Ick heb Dauid vonden tot my begheuen,
§2 Ick heb hem ghesalft met myn heylgh’ oly:
Daerom is myn arem op hem gheleghen:
Op dat hy in nood des te stercker sy,
End dat hem de vyand in gheene weghen
Uerkranck’, end dat hem oock met onghelucke
De godloose mensche niet onderdrucke.
Uermurselen sal ick voor dyn aenschyn
Syn’ vyanden end syn haters verderuen,
Myn trauw’ end goedheyt sullen met hem syn.
Syn hoorn sal door my verhooghing verweruen:
Syn lucht’ hand sal ick tot dat méer doen strecken,
Syn recht’ oock tot den water stroomen reycken.
Hy sal tot my roepen, Du bist doch vry
Myn vader, myn God, myns heils steen van werden,
Ick sal doen dat hy d’eerstgheboren sy,
Ia oock ouer de koninghen der erden.
Myn goedheyt sal ick hem eewelick houden,
End myn verbondt sal ick hem vast behouden.
Ick sal maken dat syn saed eewigh sy,
| |
| |
End syn throon sal als s’ hemels daghen dueren,
So syn kinders myn Wet verlaten vry,
End in myn rechten huer ganghen niet stueren:
Indien sy oock myn settinghen ontreynen,
End myn gheboden niet houden noch meynen.
Huer vertredingh wil ick met roeden straf,
End huer misdaedt met slaghen vast besoecken:
Mer wil myn gnade niet weren daeraf,
End hem myn trauw’ houden in allen hoecken,
Want myn verbondt met hem sal ick niet breken:
Noch veranderen aen hem myn trauw spreken.
Ick heb eenmael by myner heyligheyt
Ghesworen, end wil Dauid niet bedrieghen,
Dat syn saedt sal blyuen in eewigheyt,
End syn stoel voor my bestaen (sonder lieghen)
Als de Sonn’ end als de Maen met huer wesen,
Die hier van in hemel ghetuygh sal wesen.
Mer dit heefstu vergheten end veracht,
End bist verstoort teghen dynen ghesalfden:
Heefst ghebroken t’uerbondt met dynen knecht,
Syn kroon befuylt end gheslaghen ter erden.
Ghebroken heefstu syne tuynen alle,
End alle syn vesten ghebracht ten valle.
§4 Hy is tot roof allen die voorby gaen,
End synen nabueren tot smaed ghedeghen.
Du heefst de handt der die hem teghen staen,
Uerhooght, end syn party verhueght van deghen,
Heefst verplomt de scherpte van synen swerde,
| |
| |
Op dat hy in krygh gheen verwinner werde.
Du heefst verduystert syn groot’ heerlicheyt,
End heefst synen stoel ghestoten ter erden.
Du heefst verkort de daghen syner ionckheyt,
End héefst hem met schand bedeckt laten werden,
Hoe langh blyfstu verborghen my tot schanden?
Sal dyn toorn, Héer, als vyer eewelick branden?
Wil ghedencken hoe kortwyligh ick sy.
Heefstu te vergheefs den mensche gheschapen?
Want wat mensch isser vanden steruen vry?
End welcken t’graf niet sal konnen betrapen?
Waer syn dyn goedtheden die du te voren
Bruycktest, end die du Dauid heefst ghesworen?
Ghedenck, o Héer, des smaeds der knechten dyn,
Dien ick inden schoot van velen moet draghen,
Daermet ons dyn vyanden doen ghepyn,
End dyns ghesalfdens voetstappen beknaghen.
Ghepresen sy die Heer met werdigheden.
Amen, also het sy in eewigheden.
| |
Ghebedt.
§ O gherechtighe Godt ende waerachtigh in dynen beloften, wil dyn ryke beuesten in ons, dat wy mit versaken aller boosheyden dyne, bystandt gheuoelen in alle onsen verdruckinghen, dat wy dy louen in eewigheyt voor dat verbondt, dat du met ons ghemaeckt hebst in de handt dynes Soons Christi Iesu. Amen.
|
|
Auteursrechtvrij