|
| |
Attendite popule meus. Psalm.lxxviii.
Hy verhaelt met welkerley ende hoe minigherley weldaden Godt begaeft hebbe dat Hebreysch volck, ende hoe onachtsaem ende ondanckbaer datselue daerouer gheweest sy.
HOor doch myn volck met aller vlietigheyt
Na myn wet, neyght uw’ oor na myns monds reden.
Ick sal mynen mond opdoen end besteden,
Tot verghelyckinghen met goed be-
| |
| |
Ick sal spreken raedsels van ouds tyds an,
Die wy hebben ghehoort ende ghelesen,
End die ons van onser iongkheyt af van
Onsen vadern vertelt syn end bewesen.
Wy sullens’ oock hueren kinderen niet
Uerswyghen: mer den nagheslacht’ wtkonden
Des Heeren lof end syn kracht t’allen stonden,
End syn wonderheyden door hem gheschiedt.
Want hy héeft ghemaeckt in Iacob ghelieft
Een bondt, end éen Wet Israel ghegheuen,
Die hy onsen vadern gheboden héeft
Hueren kinderen te kennen te gheuen.
Op dat de naestgheborn kinders opstaen,
End deselu’ hueren kinderen ontuauwen,
| |
| |
Op dat sy op Godt stellen huer betrauwen,
End syns niet verghetigh, syn wet aenslaen:
End niet werden hueren vadern ghelyck,
Een afualligh end weerspannigh gheslachte,
Dat syn hert niet bereydde deghelick,
End Gode niet betrauwde met andachte.
§1 Ephraims soons ghewapent inden stryd,
Schietende mitten boogh, schandelick vloden:
Want sy hadden Gods verbondt niet ghehouden.
End wouden in syn Wet wandelen niet,
Sy vergaten syne schoondaden blood,
End syn wonderwercken an hen bewesen.
Hy dede voor huer vaders wonder groot
In Zoan, t’deel Egypti hooghste ghepresen.
Hy deelde d’Meer end leyddese’r door dicht,
End de waters ded’ hy staen als steenhoopen,
Metter wolcke s’daeghs leydd’ hyse te hoopen:
End leyddese s’nachts ouer met s’vyers licht.
Hy kloofde de rotsen inder woesten.
End woudes’ als wt eener diepte drencken,
Hy bracht wter steenrotse beken fyn,
Als waterstroomen dat sy mochten drincken.
Noch sondighdens’ aen hem inder woestyn,
Seer verbitterende den Alderhooghsten:
Met spysseysch sy versochten God op t’hooghsten
Segghend’, hoe kond’ hier God onss spyser syn?
O blindheyt groot: die t’rotss gheslaghen heeft,
Datter waterstroomen syn wtghescheyden,
| |
| |
Soude hy gheen brood (die doch so willigh gheeft)
End vleesch synen volcke konnen bereyden?
§2 Ende de Heer hoorde dit alles wel,
End verstoorde hem seer ende ward aensteken,
Als vyer teghen Iacob om dat te wreken:
End syn toorn klam op teghen Israel,
Om dat sy niet ghelooft hadden an God,
End niet vertrauwt op syn bystand end hulde,
End den wolcken bouen gaf een ghebod,
End ded’ op s’hemels dooren in ondulde.
End reghend’ hen om t’eten manna soet,
End hemelkoorn gaf hy hen niet onselden:
Een ieghelick at daer het brood der helden,
End sand hen kost, end d’hongher ward gheboett.
Hy dreef inden hemel eenen wind grof,
End wt Oosten bracht hy en met syn krachte,
End reghend’ op hen vleesch als erden stof,
End voghels ghelyck t’sand des méers opbrachte
End hy warps’ in hueren legher ter erd,
End rondom huer’ hutten sonder ghetale:
End sy aten end worden sat te male.
Want hy gafts’ hen na huers herten beghert,
Huer lust bleef, de spyss was noch inden mond,
End de toorn Gods klam op hen stracks mits desen,
End huer vetste doodd’ hy, end opper stond
Uersloegh hy in Israel d’wtghelesen.
Bouen al dit sondighdens’ an hem séer,
Gheloofden niet syn wonders die sy saghen,
| |
| |
So eyndighd’ hy in ydelheyt huer daghen,
End huer iaren in eenen ommekéer.
End sochten hem doe hy se so versloegh,
End bekeerden hen haest tot God ghemeyne
Ghdachtigh dat God huer rotss was spad’ end vroegh,
End die hooghe God huer verlosser reine
§3 Sy vleyden hem met hueren monde wel,
Mer loghen hem met huer tongh ter dier stonden,
Want huer hert was niet héel tot hem beuonden,
End stonden niet vast in dat verbondt syn,
Hy spardese na syner goedheyt groot.
End wederriep synen grimmighen tooren:
Ghedachtigh dat sy waren vléesch end bloed,
End wind die daer henen gaet sonder kéeren.
In dat wilde dickmael quelden sy hem,
Ende greytden hem inder woestenyen,
Afghekéert, God versochten sonder myen,
End bespotden Israel Heylighen:
Niet ghedachtigh syner kracht, end der tyd,
Doe hyse van den verdrucker beurydde:
Noch synr téeckenen in Egypto wyd,
End syns wonders dat in Zoan gheschiedde.
Want huer vloeden veranderd’ hy in bloed,
End huer beken dat sy niet konden drincken:
Sand vlieghen op hen se t’eten end drincken:
End vorsschen se te schenden onuerhoedt.
Den kruydwormen gaf hy oeck huer ghewas,
Den springkhanen hueren aerbeyd te male:
| |
| |
Huer wyngaerden met haghel hy verdarf,
Huer vyghboomen met rym’ oock t’huerer quale.
Huer lastdieren met haghel hy versloegh,
End huer kudden met séer vyerighe kolen:
Sand op hen oock syns torns grimm’ onuerholen,
Grimm’, oneer, angst end bos’ engels ghenoegh,
Synen torne maeckt’ hy den wegh bereyd,
End verschoonde daer noch mensche noch béeste:
Mer versloeghse met aller hardigheyt,
Door peste met seer toornmoedighen ghéeste.
§4 All’ éerstgheboorn’ in Egypten land fyn
Uersloegh hy in Chams tenten, d’éerste krachte:
End leydd’ wt syn volck als schapen met machte,
End brachts’ als een kudde door de woestyn.
Hy leydde se sonder vreess gaer ghewis:
Mer huer vyanden metter See bedeckte:
End brachts’ in syns heylichdoms plaetse friss,
End totten bergh verkreghen met syn rechte.
Hy verkreegh voor huer aenghesichte voort
De Heydens, end verwarp d’lot huerer eruen,
End setde in huer hutten tot een beeruen,
Israels gheslachten al na syn woordt.
Sy versochten nochtans ergh end rebel,
End greytden seer den hoghen Godt der goden:
End sy hielden (vol ontrauwe) niet wel
De tuyghnissen syns willens hen gheboden.
Sy keerden af end ouertreedden als
Huer vaders, ghelyck een bedrieghlick boghe.
| |
| |
Sy greytden hem met huere plaetsen hooghe,
Weckend’ hem tot toorn met huer béelden valsch.
Godt hoorde dit end ward gaer seer beroert,
End wand hem van Israell so hy toonde:
End verliet die hutte Silo verstoort,
De tente daer hy metten menschen woonde.
Hy liet nemen gheuanckelick huer kracht,
End huer cieraet gaf hy in s’vyands handen.
Hy gaf syn volck in’t swerdt met grooter schanden,
End ward gram op syn erfdéel nu veracht.
Dat vyer verslond huer ionghelinghen sterck,
End huer maeghden eerlooss onghehoud bleuen,
Huer priesters vielen metten swerde scherp,
Huer weduwen hier gheen truerklaghe dreuen
§5 End die Heer, als wt eenen slape reess,
End als een sterck man roept, verhueght van wyne,
End sloegh syner vyanden rugg met pyne,
End gafs’ in eewighe schand na s’daeds héesch.
End hadd’ eenen grouwel aen Iosephs tent,
End verkoos niet Ephraims gheslachte,
Mer verkoos wel t’gheslachte Iuda, end
Den bergh Sion dien hy lieft met andachte.
End bauwd’ als éen paleys t’heylighdom syn,
End bauwde’t als d’erd’ om éeuwlick te blyuen:
End kooss synen knecht Dauid hem t’anklyuen,
End vanden schapstallen nam hem op fyn.
Hy nam hem van achter de oeyen vol,
Syn volck Iacob end Israel te weyden:
| |
| |
Weyddes’ oock na d’heelheyt syns herten wol
End leyddese met wysheyt end bescheydt.
| |
Ghebedt.
§ O Heere Godt, die du door de grootheyt dyner weldaden niet ophoudest, om te beroepen, dy te dienen ende te vereeren: hoewel onse boosheyt ende ondanckbaerheyt so groot is, dat wy gheen behoorlicke gehoorsaemheyt bewysen, vertorne dy niet teghen ons, mer met wtdelghen alle onser sonden, door dyne barmherticheyt, heb medelyden met den schapen dyner weyde, die daer verlost syn doer dat bloedt dynes Soons Iesu Christi. Amen.
|
|
Auteursrechtvrij