Psalmen Davidis

in Nederlandischer sangs-ryme

Voce mea ad dominum. Psal.lxxvii.

Dauid verhaelt de grootheyt syner verdruckinghen, ende versoekinghen: daerna oock door wat middel hy tot eenen goeden eynde ghekomen sy, noemelicken, door dat vertrauwen op de goedicheyt Godes, die hy wel aenmerckt wt den voorleden weldaden ende krachtdadighen wercken des seluen.

ICk riep met myn stem tot den Héere,
wan-

[fol. 126v]

neer ick was in lyden groot:
Ick riep met myn stem tot Godt seere,
End hy heeft my verhoort in noodt.
Met anghste beuanghen,
Socht’ ick met verlanghen,
Aen mynen Heere troost:
Myn hand was by nachte
Steits gestreckt met klachte,
Myn siel bleef onghetroost.

Wanneer ick by my ouerdachte
Gods handel, so maeckt’ ick misbaer,

[fol. 127r]

 

Ick klaeghde by dagh’ ende by nachte:

 

De gheest besweeck my gants end gaer

 

Myner ooghen schelen,

 

Hieldstu dat ick quelen

 

Moeste daer sonder slaep:

 

Ick was so verslaghen,

 

Uermoeyt mits myn klaghen,

 

Dat ick bleef sonder spraeck.

 

 

 

Als dan dacht’ ick op d’oude tyden,

 

End op d’oude iaren ick sach:

 

S’nachts ouerleyd’ ick myne lieden,

 

Daermet ick my te troosten plagh.

 

Ick sprack wel beraden,

 

Hoe swaerlick beladen,

 

Met mynen hert’ onuro:

 

End myn gheest gheringhen

 

Kreegh in sinn veel dinghen

 

End ondersocht also:

 

 

 

Sal ons die Heer eewlick versteken?

 

Sal hy ons niet meer vriendlick syn?

 

Sal syn goedheyt ons steits ghebreken,

 

End syn woord eewlick, t’onser pyn?

 

Heeft oock Godt vergheten:

 

Of soud’ hy niet weten

 

Hem te ontfermen meer?

 

Sal hy in syn tooren

 

Besluyten syn ooren,

 

End syn ghenaden teer?

[fol. 127v]

 

§1 Ick began to dencken ten lesten,

 

Dits niet dan myne kranckheyt klaer:

 

De rechter hand des allerhooghsten

 

Uerandert sulck wesen voorwaer,

 

Ick bedacht Gods wercken,

 

End dyn wonderwercken,

 

Die du daer heefst ghewracht?

 

End van all dyn daden,

 

End van dynen raden,

 

Sprack ick niet onbedacht.

 

 

 

O Heer, dyne weghen end raden

 

Syn vol allerley heyligheyt,

 

Wie is so groot een God van daden,

 

Als onse God van ewigheyt?

 

Du bist, na recht mercken,

 

Die daer wonderwercken

 

Wtrichtest ouer breyd,

 

Du heefst laten blycken

 

Dyn kracht op erdrycken

 

Onder de volcken wyt.

 

 

 

Du heefst, Heer, wt louter ghenade,

 

Dyn volck verlost gheweldelick,

 

Naemlick Iacob met synen sade,

 

End Iosephs kinders te ghelyck,

 

De waters, o Heere,

 

Hebben t’onser leere

 

Dyne macht wel ghesien,

 

End sy syn beuonden

[fol. 128r]

 

Krachtlooss: die afgronden

 

Uerschrickt oock gheweest syn.

 

 

 

De wolcken hebben oock ghegheuen

 

Uele waters door reghenslagh:

 

Hebben ghedondert daerbeneuen,

 

Dyn haghelschut men vlieghen sach,

 

De stemme dyns donders

 

Is met velen wonders

 

Inder lucht sterck ghehoort,

 

De blycksems die lichten

 

Sloeghen de ghesichten:

 

D’erd was door vreess beroort.

 

 

 

Heer, in der See syn dyne weghen,

 

End dyn paden in watern sterck,

 

War door du woudst dyn volck beweghen

 

Mer dyner stappen bleef gheen merck

 

Als een kudde schapen

 

Leyddestu dyn knapen,

 

Dyn trauw volck door de hand

 

Mosis end Aaron,

 

Hierwt klaer, als de Sonn,

 

Is dyn goedheyt bekant.

Ghebedt.

§ O eewighe Godt, een eenige toeulucht der aermenverlaten, verhoor onse ghebeden, ende vergheet niet ons barmhertigheyt te doene. Gheef oock dat wy also aenmercken dyne wonderdaden die du dynen volcke in voortyden ghedaen hebst, dat wy meer ende meer

[fol. 128v]

beuestighet werden inde vastigheyt dyner goedicheyt waerdoer du ons mildelicken aenghenomen hebst door dynen gheliefden Sone Iesum Christum onsen Heere. Amen.