Psalmen Davidis

in Nederlandischer sangs-ryme

Audite haec omnes gentes. Psalm.xlix.

Dauid vermaent tot verachtinghe der riickdomen ende eeren deser wereldt, ende tot oeffeninge der godsaligheyt Bewiist sy syn dwaes ende ellendigh, die der verganckelicke dingen begheerlickheyt dienen: Ende wederom wiis ende ghelucksaligh, die de erdtsche dinghen verachten, ende den hemelschen alleene natrachten.

[fol. 79v]

Hoort doch alle volcken, wat ick v seggen sal,
Luystert toe alle die daer woont op d’erdtsche dal,
So wel edelen als onedelen van stande,
T’sy rycken t’sy armen, ia menschen allerhande.

Myne mondt sal bescheydelick spreken wysheyt,
End myns herten gedachteniss voorsichtigheyt,
Ick wil myn oore wenden tot verghelyckinghen,
end myn raedtsels op de harp wtleggen met singen.

Waeromme soud’ ick vreesen inden dagen quaed
Wanneer my myner verssenen hoofheyt omstaet,
Die daer in huer’ hauen hen hoogelick beromen,
End inden grooten oueruloedt huerer ryckdomen

Niemandt kan sin broeder lossen met eenigh dingh
Noch daet voor Gode betalen verrantsoeningh

[fol. 80r]

 

want t’is te kostlick de siel voor de dood te vryden

 

Om t’graf niet te sien end te leuen t’allen tyden

 

 

 

Want men siet also wel steruen end omkomen

 

De wys’ als de dwas’, end dat sy huer ryckdomen

 

Die sy opgehoopt hebben met sorghfuldigheden,

 

Anderen nalaten sietmen an allen steden.

 

 

 

Doch dencken sy huere woonsteden eewigh te syn

 

Huer namen grootmakend’ op erd met grooten schyn,

 

Mer de mensche blyft niet lang in eeren op erden,

 

End moet den beesten, die gants vergaen, ghelyck werden.

 

 

 

Dit huer doen werdt enckel ydelheyt beuonden

 

Doch huer nakomers volghen d’woordt huerer monden.

 

Sy sullen als kudden na den grauen heen varen,

 

De doodt salse verslinden sonder eenigh sparen.

 

 

 

De vromen sullen s’morghens herschen ouer hen,

 

Huer gedaente sal oock gantslick verouderen.

 

D’hell sal huer woningh syn, mer God sal myn siel redden,

 

Uander hellen, end sal my annemen in vreden.

 

 

 

Ureess doch niet wanner iemand ryck is gheworden.

 

Of so syns huyses heerlicheyt groot is woorden:

 

Want hy sal niets mede nemen, als hy sal steruen,

 

End syn heerlicheyt sal hem niet volghen tot eruen

 

 

 

Want hy sal segghen dat syn siel hier saligh sy,

[fol. 80v]

 

End so du der selue goed doest so salmen dy

 

Louen, dese sullen tot huer vaderen varen

 

Ende gheen klaerheyt sal huer emmermeer tot hen baren,

 

 

 

So seg ick dan, voor een besluyt, niet onghewis

 

Dat d’onwyse mensche, die daer in eeren is,

 

Dit niet bemerckt end werdt, van God synd’ afgheweken,

 

Den beesten, die daer gants vergaen, recht vergheleken.

Ghebedt.

§ O hemelsche vader een onderhouder des gantsen menschelicken gheslachtes, laet doch niet toe, dat wy in desen erdschen ende verganghelicken dinghen (waer op de kinder deser wereldt sich verlaten ende heure toeuersicht setten) niet so gewortelt syn, dat wy niet altydt wel bekennen onse brooscheyt end ellendigheyt: op dat wy niet door onse ondanckbaerheyt ten rechten berooft werden vander vrucht, die dyne kinder in dy alleene hebben door dynen Sone Christum Iesum. Amen.