Psalmen Davidis

in Nederlandischer sangs-ryme

Quemadmodum desiderat. Psalm.xlii

Dauid beklaeght sich seere, dat hy verhindert werdt vander ghemeynte Godes, waerna hy een groot verlanghen heeft: geeft te kennen syne ellendigheyden, ende vertroostet sich der goedicheyt Godes, hy sal noch tot der ghemeynte Gods ghebracht werden hem aldaer te dancken.

ALs een hert haeckt na waterbeken,
Na dat hy langh’ is beiaeght,
So haeckt myn

[fol. 69v]

siel vol ghebreken,
Tot dy, myn god onuersaeght
Myn siel durst vast tot mynen God,
Myn leuendigh lot,
Wanneer sal ick doch toetreden,
End anschauwen dat aenschyn Gods?

Myn tranen by dagh’ end by nachte,
Hebben my tot spyss ghedient,
Doe daeghlicks dat boose gheslachte
Tot my sey, doch onuerdient,
Waer is dyn God dien du vertrauwst,
Daer du vast op bauwst?
Waer is hy te deser vren
Dewyl’ hy dy laett so benauwt?

Wanner ick de voorleden vrueghden,
Bedencke Gods huyses groot,

[fol. 70r]

 

Daer met wy ons hooghlick verhuegden,

 

End troostden in aller noot:

 

So stort’ ick wt myn siele gaer

 

Door droefnissen swaer:

 

Wanneer sal my doch ghebueren

 

Schaerwyse te komen aldaer?

 

 

 

Myn siel waerom bistu verslaghen?

 

Wat beroerstu dy in my?

 

Uerhoop op Godt, want met behagen

 

Sal ick hem noch dancken vry.

 

Midden inder Ghemeynte reyn,

 

Uoor groot ende kleyn

 

Sal ick hem lofsangk toe draghen,

 

Uoor de groote weldaden syn.

 

 

 

O myn Heer, end myn Godt almachtigh,

 

Myn siel wilt haer gants verslaen

 

In my, wanneer ick ben ghedachtigh

 

Des lands ouer den Iordaen,

 

End des berghs Miser, die daer is

 

Seer verre ghewis,

 

End seer wyden wegh gheleghen

 

Uan dyner ghemeynte gaer friss.

 

 

 

D’een drucks diepte treckt d’ander vast naer

 

Mits t’gheruysch dynr sluysen breydt,

 

Die my swaerlick oueruallen daer

 

Met goluen der teghenheyt,

 

Die Heer sal noch na myn vermoen

 

Ghenade my doen:

[fol. 70v]

 

Dewyl wil ick alle nachte,

 

Onsen Heere God prysen koen.

 

 

 

Ick sal tot Godt vrymoedigh spreken,

 

Want hy is myn steenrotss vry.

 

Hoe kanstu my also vergheten,

 

Daer de vyandt verdruckt my?

 

Een swerd in myn lyf sou my syn,

 

Ia niet grooter pyn.

 

Dan dat sy my daeghlicks segghen:

 

Ey lieuer waer magh dyn God syn?

 

 

 

Wat verslaestu dy, O siele myn,

 

Wat beroerstu dy in my?

 

Betrauw vast op den Heere dyn,

 

End op hem gaer verlaet dy.

 

Want ick sal hem noch prysen fyn,

 

Uoor synen aenschyn,

 

Uoor de saligheyt ontfanghen,

 

Want hy altyd myn God werdt syn.

Ghebedt.

§ O Hemelsche vader die du van allen tyden af, dyne aerme gheloouighen gheoeffent hebst door verscheyden verdruckingen, sta ons by ende verloss ons vanden droefsalen die ons drucken: op dat de godloosen ende verachters niet dencken, het sy te vergheefs, dat wy op dy vertrauwen: mer meer dat sy verstaen, du syst de steenrotse ende sterckte alle der ghenen die dy lief hebben ende eeren door dynen Sone Iesum Christum Amen.