|
| |
Iudica Domine nocentes. Psalm.xxxv.
Dauid bidt Godt enstlicken teghen de boosheyt ende wreetheyt syner vyanden dat hy, tot Godes eeren daer van verlost werden moge. Is een Psalm, vol ghelooues end liefde Godes, dien men wel wachten moet dat men en door wraeck ghierigheyt ende affecten niet missbruyck.
O Heer, wil myn saeck nemen aen,
End wil bestryden nu voortaen,
Gryp schild end speer, koen sta my by,
| |
| |
Mynr party: Seg tot myn siel vry,
Ick ben dyn heil end spoed.
Dat beschaemt werden end onteert
Die na myn siel staen vry,
End velduluchtigh met schand ghekeert,
Dat sy werden euen ghelyck,
Als het kaf voor den wind,
Gods Enghel drifse dapperlyck,
Als stof dat daer verswyndt.
Huere wegh werde slipperigh,
S’Heeren Enghel oock te ghelyck
Ueruolghs’ end brenghs’ in nood.
Want sy hebben my sonder saeck,
Huer net heymlick gheslaeckt,
Hebben mynr siel sonder oirsaeck
Laet kommen op hem het verdriet
Dat hy niet heeft voorsien
End syn verborghen net met vliet
| |
| |
Laet hem vallen in’t kuyle end strick,
Die hy selue heeft bereydt:
Dan sal myn siel verhueghen sick
§1 All myn ghebeent’ sal segghen dan,
Heer, wie is dyns ghelyck,
Die den verdruckten reddest van
Die wel bewaerst den aermen man
Uan dien hem gheweld doen,
Ualsche tonghen syn opghestaen,
Sy vergolden my quaed voor goed.
Nochtans ick in huer teghenspoedt
Uastd’ in sack end ghepyn.
Ick stortde myn ghebedt voor hen,
Uan hueren’t wegh’ ick ghing droeu’ hen.
Als van broeder end vriendt.
Ick ghingk ghebuckt, ghelyck als doet
Mer sy in mynen teghenspoedt
Iae de snoodste, my onbewist,
Hebben my met laster end twist,
| |
| |
Sy hebben met huer tanden fel
Met die daer konnen vleyen well
End fyn banck boeuen vry.
Hoe langh, Heer, saltu ansien dit?
Brengh’ myn siel in behoedt:
Myn eensaem siel van d’quaedt beurydt,
End van leeuwelpen woedt.
§2 Alsdan sal ick dy dancken Heer,
End sal dy voor een volck groot seer
Maeck niet dat my beschimpen vry,
Die t’onrecht my doen strydt:
Dat die on saeck my haten, my
Want sy spreken (qualick beraen)
Iae teghen die na vrede staen
End om my te bespotten staut,
Han huer kel’ opghespert,
Seggend’ onss oogh’ heeft nu anschauwt,
Heere du heefst dit wel ghesien,
Sie door den vingher niet:
End wil niet verre van my syn,
| |
| |
Ontwaeck, ryss op met vliet.
Myn God, myn Heer, die my recht fyn,
Bescherm myn saeck’ also,
Na dyn gherechtheyt Heer, God myn,
Dat sy niet segghen in huer hert,
Het gaet na onsen wensch,
Wy hebben na onser beghert,
Dats’ all schaemroot werden end bgheckt
Die van myn quaed syn vro,
End met schand’ end oneer bedeckt,
Mer laet bly end vro syn, dien myn
End segghen, hooghghelooft moet syn
God steits in syn ghewalt.
Die synen knecht vred’ heeft bereydt,
Myn tongh sal ernstelick,
Oock segghen dyn gherechtigheyt
| |
Ghebedt.
§ O Heere Godt, die du kenst de macht der ghenen die teghen ons opstaen, sta ons by ende voere onse saecke, dat de godloesen ende grootschen dynen heyligen name niet lasteren, als of du niet machtigh ghenoegh warest ons te verlossen van huerer geweldt. Maeck dat wy volherden in aller trauwe ende waerheyt, dat
| |
| |
wy volherden in aller trauwe ende waerheyt, dat wy dy eewigh lof gheuen door dynen Sone onsen Heere Iesum Christum. Amen.
|
|
Auteursrechtvrij