Psalmen Davidis

in Nederlandischer sangs-ryme

Quare fremuerunt. Psalm.ii.

Dauid verhaelt hoe de vorsten deser werelt Christo ende synen ledematen met huerer gantser macht wederstaen sullen. Mer dat huer bedryf vergheefs sal syn, nademael dat Christus van Gode voor een Koningk beuest is, ia dat sy van Christo verdaen sullen werden, ten sy dat sy sich hem ende synen woorde onderwerpen.

HOe rasen so die Heijdenen te hoop?
End de volcken betrachten ydel dinghen:
De Koninghen der erden rijsen op,
End de princen hueren raed t’samen bringhen.
Om te rotten

[fol. 2v]

t’samen teghen den Héere:
End hem vyandelick den krygh te doen,
End synen Christum van hem ghelieft seere,
Sprekende met sulckerley woorden koen.

Laet ons huer banden breken onuerschoont,
Ende van ons verwerpen huere stricken:
Mer die daer in den hooghen hemel woont,
Die salse wel belachen end verstricken.
D’almachtigh’ Heer sal huer wegen bespotten
End sals’ in synen toorn dan spreken aen:
End in syner grimmigheyt, mits huer rotten,
Ury antasten end met schricken beuaen.

Ick heb (seyt hy) mynen Koninck ghesett,
Naemlick op Sion mynen heylghen berghe:
Ick wil s’Heeren ordeninghe end ghesett

[fol. 3r]

 

Uertellen, op dat ick niets en verberge.

 

Dats dat hy heeft gheseyt tot mynen ooren,

 

Du bist ghewis myn wtuerkoren Soon

 

Ick heb dy ten desen daghe gheboren,

 

Waeran ick heb myn wel gheuallen schoon.

 

 

 

Begheer van my end ick sal gheuen dy

 

Die Heydenen tot erue sonder eynden,

 

Ende dyn rycke sal hem strecken vry

 

Ouer al, ia oock totter werelt eynden.

 

Du saltse met eenen yseren staue

 

In stucken slaen, so sy dy wederstaen:

 

End’ als een leemenen pot door straue

 

Bryselen gants dat sy te niete gaen.

 

 

 

Nu dan ghy Koninghen, wilt doch verstaen,

 

Die daer gheseten syt in grooter eeren,

 

Ghy rechters der erden laet v oock raen,

 

Ende latet v deghelicken leeren.

 

Dienet den Heere vry van herten gronde,

 

om syns toorns wil maeckt dat ghy hem ontsiet

 

End verhueght v van herten end met monde

 

In beuinghe voor hem met aller vliet.

 

 

 

Kust doch eenmael den Sone vriendelick,

 

Dat hy hem niet gantselick en vergramme,

 

Dat ghy vanden weghe niet eewelick

 

Uergaet so hoort tydelicken syn stemme.

 

Wanneer syn toorn als vuer sal op ontbranden

 

Eermen den seluen wel sal gade slaen.

 

Och hoe salich sullen in allen standen

[fol. 3v]

 

Syn alle, die met vast’ hop’ op hem staen.

Ghebedt.

§ Hemelsche ende almachtighe vader, die du ons ghegeuen ende beuest hebst dijnen eenighgheboren Sone, tot Heere ende Koninck: wil door dyne wijsheijt verstroyen alle raedtslaghen die ouer al teghen hem gheschieen, ende gheuen dat wy dy in rechtschapen vreese dienen moghen, ende eyndelicken dat opperste goedt ghenieten, dat wy verhopen door den seluen dynen Sone onse Heere Iesum Christum. Amen.