Hondert Psalmen Davids mitsgaders het ghesangk Marie, t'ghesangk Zacharie, t'ghesangk Simeons
(1561)–Jan Utenhove–
Auteursrechtvrijde thien Geboden, de artikels des Gheloofs, t’ghebed des Heeren &c. ouerghesett in Nederlandschen dichte
§ Dauid danckt God, door wiens goedheyt hy in kryge ouerwinnighe pleeght te bekomen ouer syn vyanden, end roupt om syn hulpe teghen de boose nacioenen.
GHelooft sy de Heer myn steenrotse
| |
[Folio 144r]
| |
 End vastigheyt, daer ick op trotse.
Die tot krygh leert die handen myn,
End tot stryden myn vinghers fyn.
Hy is myn weldader, myn węre
Myn slot, myn schęrmer, schild end spęre,
Waerop ick heb myn hoop gheslaen,
Die myn volck my maeckt onderdaen.
Wat is de mensch, dat du, o Heere,
Syner kennenschap neemst so seere?
Of wat is doch des menschen soon,
Dat du syner acht hebbest schoon?
De mensch is niets in syn aenslaghen,
Als een schaduw, syn syne daghen,
Die voorby gaet den hemel dyn
Neygh doch, Heer, end kom hęraf fyn.
Roer de bęrghen, sy sullen werden
Tot roock, end węrp hęrwt op ęrden
Den blixem, end verstroeyse daer,
Schiet dyn gheschut, verslaese gaer.
| |
[Folio 144v]
| |
Dyne handen send van daer bouen
End verloß my (om dy te louen)
Van watern end der vrémden hand
Die dy gants niet hebben bekant.
Welcker mond spreeckt rechtɇ ydelheyden,
End huer rechtɇ hand is vol boosheyden.
Heer, ick sal dy doen een nieu lied,
Oock mit der thiensnarigher luyt.
Die daer verlossing fyn wilt gheuen
Den Koninghen, so hy te deghen
Dauid synen knechtɇ heeft ghedaen,
Den hy van den swęrdɇ heeft ontslaen.
Redt my doch end verloß my vanden
Vrémden (die my niet kennen handen),
Welcker mond spreeckt gaer ydelheyt,
End welcker rechtɇ hand doet boosheyt.
Op dat in huer iueghd onse sonen
Opwassen, als ionghe plantsoenen,
End dat onß dochters ghelyck syn
Den houckpilaren, verciert fyn.
Onse spyßkamers laet vol werden
Allerley mondkost, wt der ęrden,
Onse schapen mit duyst aen boord,
Ia mit thien duyst laet komen voort.
Laet onsɇ ossen huer stęrck last draghen,
Laet ons hebben gheen nederlaghen,
Laet niet datter verdryuing sy,
Noch in onse straten gheschrey.
O wel den volckɇ aen alle weghen,
| |
[Folio 145r]
| |
Waermit het is also gheleghen,
Welsaligh is dat volck ghewiß,
Wiens God alleene die Heer is.
|
|