|
| |
Beati immaculati. Psal.xix.
§ Dit is een groot lof der Wet end des Godlicken words, wiens kracht hier werdt wtgheleyd, na dien dat de ghelucksaligheyt in der onderhoudinghe des selues gheleghen sy. der haluen de Prophete bidt God, dat hy hem de kennenschap daeraf end de liefde des seluen, indrucke, om t’selue fyn t’onderhouden. Verhaelt oock wat groote lust hy daer toe hebbe, vele schoone klaghen end vertroostinghen voort bringhende. Tis een krachtighe Psalm vol gheestelicke affectien end begheerten dien de gheloouighen altyd in t’herte end mond behooren te hebben.
A. Aleph.
GHelucksaligh, mit waerheyt, sy daer syn
| |
| |
Die mit goeder consciency voortvaren,
End wandelen in des Heeren Wet fyn,
Ghelucksaligh doch syn, die daer bewaren,
Mit vlietigheyt, syn ghetuyghnissen reyn,
End wetenschap synr soucken end vergaren.
Welcke niet syn der boosheyt toeghedaen,
Męr volghen stracks syn eenuoudighe weghen,
Hen wel bekent, waerin sy alwegh gaen.
Beuolen heefst du te houden te deghen
Dyn gheboden, end gheenderwyß daer van
Af te wycken, tot eenighe byweghen.
Och oft eenmael moghten de ganghen myn
| |
| |
Door dyn hulde, beweeght werden op ęrden,
Om te houden vry de settinghen dyn,
Want ick sal doch nemmermeer beschaemt werden,
So langhɇ als ick myn ooghen nęrstigh slae,
Op alle dyn gheboden, groot van węrden.
Ick sal dy van herten recht, ouer breyd
Prysen, wanneer ick sal syn onderwesen
Van den gherich-ten dynr gherechtigheyt.
Ick wil houden dyn settinghen ghepresen,
Daertoe, o Heer, in deser kranckheyt myn,
Verlaet my niet, męr wil by my stracks wesen.
| |
B. Beth.
Waermede magh een iongkman synen wegh
Verbeteren, om salighlick te leuen:
Dan mit dyner woorden houdinghe slecht?
Wt gantsen hertɇ ick heb my gaer begheuen
Dy te soucken, der-haluen laet my van
Dyn gheboden niet afdwalen noch sneuen.
Dyn woord heb ick, midden in’t herte myn,
Verborghen, op dat ick t’eenigher stonde
Niet sondighe, teghen den wille dyn,
O Heer, dyn lof end prys gaet alle monden
Verr te bouen end oock alle verstand,
Leer my, Heer, recht dyn settinghen doorgronden,
Ick heb vertelt mit mynen lippen vry
De gherichten dyns monds, van grooter węrden,
So datter niet een naghebleuen sy.
Ick verhueghe my hertlick, mit volhęrden,
| |
| |
In den weghen dyner tuyghnissen meer,
Dan in allen ryckdomen dese ęrden.
Na d’betrachten dyner gheboden staen
Sal ick mit vliet, end ęrnstlick aenmęrcken
Dyn voetpaden, om daer in voort te gaen.
Ick sal my, in dyne settinghen, stęrcken,
End vermaken, end dyne woorden schoon
Niet vergheten, męr daerop altyd męrcken.
| |
C. Gimel.
Aen dynen knecht gunstelick bewyß dyn
Weldadigheyt, dat ick blyuɇ in den leuen,
End dat ick dyn woorden beware fyn.
Mynen ooghen, die duyster syn, wil gheuen
Klarigheyt dat ick wel aenmęrcken magh
De wonderhey-den dyner Wet verheuen.
Een vrémdelingk end kortwyligh ick bin
Op ęrden hier, wil my dan niet verhelen
Dyn gheboden, die my beleyden fyn.
Myn siel altyd doet anders niet dan quelen,
End beswyckt schier, door de beghęrte groot
Dyner hoogher gherichten end beuelen.
Want du bestrafst d’hoouęrdighen onreyn
Seer schęrpelick, end die van dyn gheboden
Afwycken, syn vervlouckt alle ghemeyn.
Van smadigheyt end schand wil my behoeden,
Die alweghe my werden aenghedaen,
Om dat ick dyn tuyghnissen heb ghehouden.
Want de vorsten sitten ghelyck versaemt,
| |
| |
End sy bringhen teghen my huere raden,
Om dat dyn knecht van dyn settinghen stemt.
Dyn tuyghnissen syn my tot vrueghd gheraden,
End syn oock myn raedsluyden, daer mit ick
My kan in druck vertroosten end beraden.
| |
D. Daleth.
Myn siel die kleeft aen t’stof, nv schier vergaen,
Daerom wil my in den leuen behouden,
Na der toesegg die du my heefst ghedaen.
Myn weghen heb ick dy dick voorghehouden,
End du heefst my verhoort so menighmael,
Dyn settinghen leer my, om die te houden.
Leer my den sin (daer na my seer verlanght)
Dynr gheboden, so willɇ ick wel betrachten
De wonderhey-den die dyn Wet beuanght.
Myn siel voor angst is byna in ommaghten
Gheuallen, na de toesegghing dyns woords,
Wil my dan nv ghenadelick bekrachten.
Den valschen wegh die van der waerheyt leydt
Wend van my af, end wil my fyn verlichten,
Mit dyner Wet kentschap tot myn gheleyd.
Ick heb den wegh der waerheyt, my te lichten
Verkooren, end myn ooghen slae ick vry
Op dynen rechten, om dat ick niet sou swichten.
Na dat ick steets dynen tuyghnissen, Heer,
Heb aenghekleeft, die du stranghɇ heefst geboden,
Alle schande van my gunstlick afkeer.
Ick sal mit vliet in den wegh dynr gheboden
| |
| |
Loopen, als du salt hebben t’herte myn
Vervrueghdt, end my dynen troost aengheboden.
| |
E. He.
Leyd my in den wegh dynr settinghen strang,
O Heer, dat ick dien rechtsins leerne kennen,
End houden fyn, alle myn leuen lang.
Door dynen gheest, wil my altyd ghewennen
Tot dyner Wet, om die te houden vast,
End ick salse, van gantsen hert, bewaren.
Voer my doch in dyner gheboden pad,
Sonder dat ick daer eenighßins afdwale,
Daer aen ick steets myn ghenouchtɇ heb ghehad.
Neygh myn hert fyn (op dat ick gheenßins fale)
Tot der kentschap dyner tuyghnissen reyn,
End dat het niet tot ghierigheyt verualle.
Myn ooghen doch wend af, dat sy niet sien
Idel dinghen, die my van dy afkeeren,
End leuendigh maeck my in den wegh dyn.
Wil my mit dyns woords beuesting vereeren,
Dat du dynen knechtɇ heefst schoon toegheseyt,
Op dat dyner vreesɇ in hem magh vermeeren.
De smadigheyt, daer voor ick my ontsie,
Myner sonden haluen, wil my afnemen,
Want goed syn dyn rechten, daer ick op sie.
Bedwonghen bin ick mynen lust te nemen
In dyn ghebo-den die gaer lieflick syn,
Maeck my na dyn gherechtigheyt te leuen.
| |
| |
| |
O Heer, maeck dat ick magh deelachtigh syn
Dyner ghenadɇ, in desen mynen stande,
End dynes heyls, na der toesegghing dyn.
Dat ick voor den, die mit verwyt myn schande
Natrachten (om dat ick op dyn woord vast
Verhope) magh antwoordɇ hebben voorhanden.
Laet nemmermeer, wt mynen mondɇ, o Heer,
D’woord der waerheyt hén wegh ghenomen werden
Want ick verhopɇ op dyn gherechten seer.
End ick sal dyn gheset van grooter węrden
Bewaren steets, ia oock in eewigheyt,
End de selue t’onderhouden aenuęrden.
So sal ick als in een ruym plaetß ghebrocht,
Wandelen vry, mit dyns gheestes oorkonden,
Want ick heb dyn gheboden ondersocht.
Ick wil goeds moeds voor Koninghen vermonden,
End spreken van dynen tuyghnissen schoon,
End sal dies niet beschaemt werden beuonden.
End ick sal my verhueghen t’aller stond
In den beue-len, die du heefst gheboden,
Welckɇ, ick ghewiß lief heb van herten grond,
Ick sal heffen tot dyn lieue gheboden
Myn handen, om die te bringhen in d’węrck,
End ick sal van dynen settinghen reden.
| |
G. Zaim.
Sy ghedachtigh dyns woords dat du ghedaen
End toegheseyt heefst dynen trauwen knechte,
Daerdoor hy een ghewissɇ hopɇ heeft ontfaen.
| |
| |
Want sowanneer my eenigh druck aenuechtet,
Dat is my een seer groote troost gheweest.
End dyn rede maeckt my leuendigh rechte.
Oock dickmael van my dryuen hueren spot
D’hoouęrdighen, in desen mynen wesen.
Męr daerom wyckɇ ick niet van dyn ghebod.
Ick bin altyd, Heer, ghedachtigh ghewesen
Dynr ghrechten, van eewigheyt aengheuaen,
Daer door ick wer-de ghetroost end ghenesen.
Als ick sie der godloosen leuen aen,
Die daer dyn Wet verlaten end niet pleghen,
So bin ick mit verschrickinghe beuaen.
Dyn settinghen syn my altyd ghedeghen
Tot lofsangk, dien ick daervan heb ghedicht,
Dewyl dat ick wtlandisch bin ghewesen.
O Heer, ick bin indachtigh gheweest fyn
Dyns naems, oock s’nachts in der tyd myner ruste
Op dat ick wel bewaerde de Wet dyn.
Ick heb altyd gheuoelt mit grooten luste,
Dese ghenadɇ in my, dat ick begheer’
Dyn gheboden t’houden, daer ick op ruste.
| |
H. Heth.
O Heer, du bist myn ęrfdeel end myn lot,
Ik heb voor my ghenomen dyne worden
Te behouden eewlick, na dyn ghebod.
Ick bin bidsaem wt gantsen hert gheworden,
Voor dyn aenschyn, derhaluen bid ick dy,
| |
| |
Ghenadigh sy myner, na dynen worde.
Wel ouerleyd heb ick de weghen myn,
End vand daer niet goeds in, daerom myn voeten
Heb ick ghekeert na den tuyghnissen dyn.
Mit grooter haest (om mynen lust te boeten)
Sonder wtstel heb ick daer na ghetracht,
Dat ick houden mocht dyn gheboden soete.
De godloosen hebben my stęrck bestrickt
Mit huer banden, om my gants te doen swichten,
Męr dyner Wet heb ick vergheten nicht.
S’middernachts sal ick my dapper op lichten,
Om dy lofsangk te doen alsoo’t betaemt.
Om der willen dyner rechte gherichten,
Ick wil altyd een mitgheselle syn
Aller der die dyn vreesɇ hebben voor ooghen,
End die daer hou-den de gheboden dyn.
O Heer, van dyn goedigheyt onbedroghen
End ghenaden dat gantsɇ ęrdryck is vol,
Daerom leer my dyne trauwe gheboden
| |
I. Teth.
O Heer du heefst goedheyt aen dynen knecht
Bewesen fyn, nae dynen woorde (wt minnen)
Daer op hy vast syn hopɇ haddɇ aenghelegt,
Gheef my verstand alles recht te versinnen,
End wetenschap eens rechten onderscheyds,
Want ick vertrau dyn gheboden mit sinnen.
Eer ick schoon ward versocht mit teghenheyt,
| |
| |
So dwaeldɇ ick seer, end heb swaerlick ghesondigt
Nv auer houdɇ ic dyn woord mit bescheyd,
Ghewißlick du bist van aerde goedgrondigh,
End mild om dyn goeden te deelen wt,
Wil my dan dynr settinghen maken kondigh.
D’hoouęrdighen erdichten teghen my
Vele lueghens, męr ick, na aerd der vromen,
Dyn gheboden willɇ onderhouden vry.
Alle verstand is van huer hert benomen,
Welck verdick is, męr ick on onderlaet,
Heb mynen lust in dyne Wet ghenomen.
Het is my goed end nut gheweest voorwaer,
Dat ick door druck vernedert bin ghewesen,
Om te leernen dyne tuyghnissen waer.
De Wet dyns monds, is by my meer ghepresen,
End wichtigher dan goud en siluer fyn,
Dan sommen groot, wt den besten, verlesen.
| |
K. Iod.
Dynɇ handen my hebben daer toegherust
End fyn ghemaeckt, wil my doch verstand gheuen,
Dat ick leerne dyn gheboden mit lust.
Die dy hebben voor ooghen in huer leuen,
Sullen sick seer vervrueghen in’t ghemeyn,
Om dat ick in dyns words hoop bin ghebleuen.
Ick weet wel, Heer, dat dyn gherichten syn
Gants gherecht, end dat du my, my ten besten
Veroedmoedight heefst na der trauwe dyn.
Dyn goedigheyt versschynɇ aen my ten lesten,
| |
| |
Na dyn beloft dynen knechte ghedaen,
Om hem rycklick mit trooste te beuesten.
Laet blycken aen my dyn bermhertigheyt,
Op dat ick in d’leuen werde ghehouden,
Want dyn Wet is myn vrueghd end vroeylickheyt.
D’hoouęrdighen die sick seer valschlick houden,
Alteghen my, laet beschaemt werden vry,
Ick auer sal betrachten dyn gheboden.
Alle die dy vreesen van herten grond,
Die keeren sick tot my, end dien te deghen
Ghemaeckt schoon syn dyn ghetuyghnissen kond.
Laet myn hert gants syn, end altyd gheneghen
Tot dyn gheset, so sal ick nemmermeer
Werden beschaemt in alle myne weghen.
| |
L. Caph.
T’groot verlanghen, na dyne saligheyt,
Heeft myn siel doen beswycken end benauwen,
Want ick holɇ ol dyn woord, mit stadigheyt,
Myn ooghen syn vermoeyt in’t hoogh te schauwen,
So dat ick seg, wen salt du troosten my,
Na d’woord dat du belooft heefst onberauwen?
Ick bin ghelyck worden, door groot verdriet,
Eener blasen gheromlelt door den roocke,
Doch heb ick dyns ghesets vergheten niet.
Hoe lang sal dyn knecht wachten, so ghedoken
Eer du wreeckst, na dynen gherichte recht,
De ghene die my veruolghen end vloucken?
D’hoouęrdighɇ han my eenen kuyl bereyd,
| |
| |
(Hoe wel sulcks sy van dyner Wet verboden)
Ol dat ick daer in viele, my tot leyd.
Trauw, styf end waer syn alle dyn gheboden,
Na dat sy dan t’onrecht veruolghen my,
Laet dyn bystand my werden aengheboden.
Sy hebben my byna gheveld mit daed
Ter ęrden llat, wt eenen boosen rade,
Daerom ick dyn gheboden niet verlaett’.
Na dyn goedheyt kom my alsnv te stade,
End leuendigh maeck my, ol dat ick dyns
Monds tuyghnissen beware vrough end slade.
| |
M. Lamed.
Dyn woord, o Heer, dat du ghesproken heefst,
Daer ick op stae, end duldelick op wachte,
Blyft eewlick, welck tuyght d’hemel onbeweeght.
Dyn trauwe blyft van gheslacht tot gheslachte
In eewigheyt, daer van seer klaer bescheyd
End genoughsaem tuyghniß gheeft d’ęrdryck vaste
Sy hebben noch kuyden s’daeghs hun bestand,
Alleen onder d’beleyd dyner gherichten,
Want alle dingk dy dienstlick staet ter hand.
So dyn Wet my gheen lust haddɇ aengherechtet,
Wanneer ick mit drucke beuanghen was,
Ick hadder in moeten vergaen end swichten.
In eewigheyt wil ick vergheten niet
Dyn gheboden, daermit du my ghetoghen
Heefst in’t leuen, wt des stęruens verdriet.
Ick bin dyne, wil my, na dyn vermoghen,
| |
| |
Bewaren, want ick heb fyn ondersocht
Dyn gheboden, bouen al, mit verhoeghen.
De godloose menschen bespyen my,
Op dat sy my verdęruen, męr ick trachte
Van herten na dyn ghetuyghnissen vry.
Ick sie vergaen alle dinghen van maghte,
Hoe groot of hoe volkomen sy oock syn,
Męr dyn gebod streckt wyd, welck ick groot achte.
| |
N. Mem.
Och o lief heb ick, Heer, mit waerheyt blood,
Dyn Wet wt my-nen ghemoedɇ end verstande,
Daer ick daeghlicks van spreeck mit węrden groot,
My wyser, dan daer syn myne vyanden,
Heefstu ghemaeckt, door dyn heyligh ghebod,
Want ick heb dat, by my, altijd voor handen.
Ick bin wyser gheworden dan daer syn
Myn leermeesters alle te hoop ghewesen,
Om dat ick dyn tuyghnissen btrachte fyn.
Oude mannen, oock de wystɇ wtghelesen,
Te bouen gae ick in raed end verstand,
Want ick houde dyn gheboden ghepresen.
Ick heb altyd mit grooter nęrstigheyt
Voorhouden myn voeten voor boose weghen,
Op dat ick dyn woord hieldɇ in lief end leyd.
Door dyn bystand bin ick niet tot byweghen
Afgheweken, van den gherichten dyn,
Want du heefst my gheleert rechtsins te deghen.
Och hoe soet syn mynen raken ghewiß
| |
| |
Dyn woorden, die du ons niet heefst versweghen,
Soeter dan daer huenigh mynen mondɇ is,
Ick heb wysheyt, door dyn gheboden, kreghen
Alle dinghen te richten mit bescheyd,
Daerom haetɇ ick allerley valsche weghen.
| |
O. Nun.
Dyn woord is een klaer kęrsɇ in duysterheyt
Mynen voeten, end een recht licht verschenen
Den voetweghen myn, tot seker gheleyd,
Ghesworen heb ick mit een vast voornemen,
T’onderhouden fyn de gherichten dynr
Gherechtigheyt, synde van dy beschenen.
Onderdruckt bin ick bouen maten seer,
Daerom bid ick, behoud my in den leuen,
Na dynes woords toesegghinghen, o Heer.
Ontfang alsnv danckelick, Heer verheuen,
Myns monds offer, dien ick ghewilligh doe,
End kentschap dynr gheboden wil my gheuen.
Ick draegh myn siel in der hand, mit verdriet,
In vaerlickheyt, den dood ouerghegheuen,
Nochtans verghetɇ ick dynes ghesets niet.
De godloosen hebben my, in myn weghen,
Stricken gheleyt, doch heb ick niet ghedwaelt
Van dyner Wet, noch my laten beweghen.
Tot myn deel syn de ghetuyghnissen dyn
Gheworden, om die altyd te beęruen,
Want sy syn de vrueghde des herten myn.
Dyn ghesetten sal ick vry tot dat stęruen
| |
| |
Houden alwegh, want myn hert steets daertoe
Heb ick gheneyght, die ick niet konde dęruen.
| |
P. Samech.
De menschen schalck end booß heb ick ghehaett.
Die door vernuft, eyghen droomen erdichten,
Auer dyn Wet heb ick lief in der daed
Myn toevlucht my, in swaerheyt, te verlichten
Bistu, end my-ne schild, in allɇ aenstoot
So hoop ick vast op dyn word, sonder swichten.
Ghy boosdaders wyckt van my all ghemeyn,
End ick wil fyn onderhouden, mit vliete,
De gheboden Godes des Heeren myn.
Beuestigh my doch in desen verdriete,
Wit dynen woor-de dat ick leue vry,
End (niet beschaemt) myner hopen gheniete.
Onderset my, dat ick stęrck end ghesond
Werde, so wil ick my rechtsins vermaken,
Mit lust, in dyn gheboden t’aller stond.
Du salt treden mit voeten, door dyn wrake,
Alle die van dyn Wet afwyckigh syn,
Want gaer bedrogh is alles wat sy maken.
Alle boosen der ęrden węrpstu hén,
Ghelyck schume, derhaluen ick beminne,
Van herten grond, de ghetuyghnissen dyn.
Mynen vleesche gruyt, als ick ouersinne
Dyn gherichten, die du daervan salt doen,
End voor dynr vree-sɇ ick verschricke van binnen.
| |
| |
| |
Na billickheyt end recht ick my ghestelt
Heb’ in’t ghericht’, wil my niet ouergheuen
Den die my daer verdrucken mit gheweld.
Stuer dynen knecht dat hy stae all syn leuen
Mit vrueghd, na t’goedɇ, end laet niet toe dat hy
Sy der grootschen gheweldɇ ouerghegheuen.
Myn ooghen syn vermoeyt van wachten na
Dyn saligheyt, toegheseyt door de rede
Dynr gherechtheyt, daer ick gaer vast op sta,
Mit dynen knechtɇ in goedertierenhede.
Handelen wil, end leer my nv voortaen
Dyne settin-ghen verstaen recht te deghen.
Ghewiß ick bin dyn knecht, begnadigh my,
Mit dynen gheest, dat ick wete ten rechten
Welck daer t’verstand dyner tuyghnissen sy,
Het is schoon tyd, in dit langhe verwachten,
Dat du recht doest, Heer, want sy hebben vry
Duruen breken dyn Wet, mit een verachten.
Daerom heb ick dyn gheboden ghelieft.
Veel meer dan goud, of kostlicke ghesteenten,
Die ick int hert voor eewlick heb ghebrieft,
Derhaluen ick oock voor alle ghemeenten,
Dyn beuelen beken gaer recht, end ick
Haetɇ alle val-sche weghen end ghewoenten.
| |
R. Phe.
Seer wonderbaer syn de tuyghnissen dyn
End vol aller hooghe verborghenheden,
Daerom myn siel heeftsɇ onderhouden fyn.
| |
| |
Iae die aenuangk end ingangk dyner reden,
Verlicht seer schoon den slechten huer verstand,
End stelt huere consciency te vreden.
Ick heb den mond opghedaen end versucht,
Ouermits dy-ner gheboden beghęrten,
Om die eewlick t’onderhouden mit tucht.
Aensie my, end my guntslick wil beherten
Ghelyckerwyß du altyd te doen pleegst,
Den die dynen naem lief hebben van herten.
Myne ganghen door dynen gheest beleyd,
Na den eysche dyns woords, dat ick niet valle
Tot valsche leerɇ of eenighe boosheyt.
Verloß my dat ick niet werdɇ oueruallen
Van der menschen veronghelycking groot,
End ick sal hou-den dyn beuelen alle.
Dyns aenghesichts klaerheyt laet schynen vry
Ouer dyn knecht, end wil my onderwysen,
Welck daer t’verstand dyner settinghen sy.
Waterbeken wt myn ooghen afrysen,
Door droufnissen om der willen der, die
Niet houden dyn Wet, auer se misprysen.
| |
S. Zade.
O Heer, du bist bouen maten gherecht,
In dynen doen, end allen dynen wesen,
Dyn gherichten syn oock alleßins recht.
Du heefst, door dyns woords ghebod, onderwesen
T’onderhouden dyn ghetvyghnissen fyn
Die daer gherecht, end trauwe syn ghepresen.
| |
| |
Ick bin verdort schier, end te niet ghegaen
Van yeuer groot, ouer myne vyanden,
Om dat sy dynr woorden vergheten han
Dyn woord is gants louter, in allen stande,
Tot welcken dyns knechts hertɇ aensteken is,
Mit rechter end vierigher liefden brande.
Hoe kleynɇ ick sy van ghestellɇ, end veracht,
So kan ick doch gheenderwyse vergheten
Dynr gheboden, by my seer groot gheacht.
Dit is ghewis ende niet ongheweten,
Dat dyn rechten eewlick bestandigh syn,
End dat dyn Wet waer, end vast is gheheeten.
Gants beangst end bedruckt aen alle syd
Ick bin nochtans in alle myn swaer lyden,
Dyn gheboden hebben my steets verblydt.
Dynr tuyghnissen rechtheyt, die ick belyde,
Is doch eewigh, leerse my gunstelick
Op dat ick magh fyn leuen t’allen tyden.
| |
T. Coph.
Wt gansen hertɇ, o Heer, ick roup tot dy,
Wil my een ghe-nadighɇ andworde gheuen
Op dat ick dyn gheboden houde vry.
Ick heb tot dy mynen roup opgheheuen,
Help my, dat ick de ghetuyghnissen dyn,
Onderhoude stichtlick, alle myn leuen.
Voorkomen bin ick schoon den dagheraed,
Dy t’aenroupen, want alle myn verhopen
Alleen op dyns woords toesegghinghe staet,
| |
| |
Myn ooghen voor de nachtwake syn open,
Op te waken tot dy wacker end fyn,
End mit vliet te betrachten dyn ghesprueken.
Myn stem verhoor, Heer, na de goedheyt dyn,
End wil my in deeß swackheyt stęrcker maken,
So du daer pleeghst my te vermaken fyn.
Myn haters, die na myn quaed staen, ghenaken
My, de wyle sy verrɇ afwyckigh syn
Van dyn Wet, die sy schouwen end versaken.
Męr wil dy, Heer, altyd in myne nood
Houden by my, end my dyn bystand gunnen,
Want waer end styf syn dyn gheboden groot.
Ouerlangk weet ick, ia oock van beghinne,
Dat du daer heefst gaer vastgrondigh ghemaeckt
Dyn tuyghnissen, die ick altyd besinne.
| |
V. Res.
Aensie myn groot komer end swaer verdriet,
End my daer wt ghenadelick wil rechten,
Want dyner Wet heb ick vergheten niet.
Neem myn saeckɇ aen, verloß my van onrechte,
Ende bevry my van des stęruens nood,
Na der beloft dyns words, die ick betrachte.
De saligheyt van den godloosen is
Seer verr voorwaer, want sy allɇ in’t ghemeyne
Vraghen niet na dyn settinghen ghewiß.
Groot is, o Heer, dyn bermhertigheyt reyne.
Wil my dan nv, ghelyck du te doen pleeghst,
Vermaken, end my niet laten verkleynen.
| |
| |
Myn veruolghers end vyanden die syn
In groot ghetal, doch bin ick niet gheweken
Eenigherwyß van den tuyghnissen dyn.
Wanneer ick sie die daer syn afgheweken
Van dynen wordɇ, end dat verachten stout
So dunckt my van drucke dat hert te breken.
Sie aen, Heer, dat ick lief heb stęrck end styf
Dyn gheboden, so wil na dyn ghenade
My verquicken, end behouden te lyf,
Van den beghinnɇ aen, is dyn woord gherade
De waerheyt, oock alle gherichten dynr
Gherechtigheyt, syn eewigh vol van rade.
| |
X. Schin.
My hebben seer veruolght de vorsten prat,
Sonder oorsaeck, doch buyten eenigh schromen,
Ick heb dyn woord steets in eeren ghehad.
Wt dyn word heb ick sulcke vrueghd bekomen,
Als yemand wt eenen buyte seer goed,
Of schatte groot, sou moghen ouerkomen.
Lueghens ende valscheyt haetɇ ick ghewiß,
End hebber af eenen grouwel van deghen,
Auer dyn Wet my seer lief end węrd is,
Seuenmael s’daeghs dynen lof onuersweghen
Singhɇ ick, o Heer, om der gherichten wil
Dynr gherechtheyt, die du toonst alle weghen.
Veel vredes is voorwaer den toebereyd
Die daer dyn Wet liefhebben, end sy werden
Sick niet stooten, tot eenigherley leyd.
| |
| |
O Heer, Ick heb lang verhoopt, mit volhęrden,
Op dyn bystand, houdendɇ wt vry ghemoed
Dyn gheboden, die daer groot syn van węrden.
Myn siel heeft dyn tuyghnissen bewaert styf,
Mit een ontsicht de selue te verkleynen.
Want ick hebse van herten gronde lief.
Dyn gheboden end tuyghnissen ghemeyne
Ick heb bewaert, want alle weghen myn
Syn wel bekent voor dynen ooghen reyne.
| |
Y. Thau.
Myn roupen, Heer, laet doch komen tot dy,
End wil my na dyn woord sulck verstand gheuen,
Dat bequaem dy-nen will te vaten sy.
Laet komen tot dy myn stem opgheheuen,
End verloß my, so du heefst toegheseyt,
Door dyn trauwe woord, ons ouerghegheuen.
So sullen myn lippen vrymoedelick
Spreken dyn lof. als du salt dyn gheboden
My fyn gheleert hebben ghenadelick.
Myn tonghe sal sick niet konnen verhoeden,
Te spreken van den toesegghinghen dyn,
Want gherecht is, so wat du heefst gheboden.
Wil doch dyn hand wtstrecken ouer my,
Tot myner hulp. Want ick heb wtuerkoren,
Bouen alle dingk, dyn gheboden vry.
Dyn saligheyt beghęr ick na end voren,
End dyn gheset is my een vrueghde groot.
Daer in ick neem mynen lust, in myn troeren.
| |
| |
Myn siel in den leuen te blyuen fyn
Om dynen lof alweghe te verbreyden
Maeck gnadelick, na der ghewoonheyt dyn,
Als een verlo-ren schaep, end schier verbeten,
Ick heb ghedwaelt, wil soucken dynen knecht,
Want ick heb dynr gheboden niet vergheten.
|
|
Auteursrechtvrij
