Hondert Psalmen Davids mitsgaders het ghesangk Marie, t'ghesangk Zacharie, t'ghesangk Simeons
(1561)–Jan Utenhove–
Auteursrechtvrijde thien Geboden, de artikels des Gheloofs, t’ghebed des Heeren &c. ouerghesett in Nederlandschen dichte
§ Dauid vermaent dat volck, Gode lof te singhen, ververhalende syn wtnemelicke groote weldaden tot den Ioodschen volcke, end bringht voor de history van Abraham aen, tot der tyd toe, dat God den Ioden gaf te besitten dat land Canaan. DAnckt doch end looft God den Heere,
End synen name roupt aen.
Syn voornemen maeckt kond seere,
| |
[Folio 91r]
| |
 Onder die Heydens voordaen,
Singht mit stemmen t’syner eer,
Speelt hem lofsangk meer end meer,
End wilt stichtlick (wel beraden)
Spreken van syn wonderdaden.
Romt u vry, in synen name,
Die daer alderheylighst is,
End laet vroo syn alle t’samen,
Die den Heere soucken frisch
Souckt den Heer, fyn toebereyd,
End syn groote moghentheyt,
End daertoe wilt v verkloucken
| |
[Folio 91v]
| |
Syn aensicht altyd te soucken.
Willet ęrnstlick bemęrcken
Syne wonderdaden groot,
End syn wonderteekens męrcken,
End syns monds gherichten blood.
Du, die daer bist dat gheslacht
Abrahams syns knechts gheacht,
O Iacobs kinders ghemeyne,
Syn wtuercoren volck reyne.
Want hy is onß God end Heere,
So hy seluɇ heeft toegheseyt,
Wiens gherichten syn schoon seere,
Ouer t’gantsɇ ęrdryck verbreydt.
Want ghedachtigh syns verbonds
Hy is, end des woords syns monds,
Welck hy, in duysent gheslachten,
Heeft gheboden groot te achten.
Des verbonds, dat hy ghesworen
Duydlick heeft tot Abraham,
Tot Isaac den verkoren,
Oock niet eenen eed ghedaen.
End heeft desen bond beuest,
Tot Iacob eewelick vast,
End oock, tot eewighen bonde,
Sick mit Israel verbonden.
Seggende, dy wil ick gheuen
Dat land Canaan vruchtbaer,
Op dat het dy, in den leuen,
Dyn ęrfdeel sy openbaer,
| |
[Folio 92r]
| |
Doe sy dan daer waren in
Weynigh, end een kleyn ghesin,
End, in den seluighen lande,
Vrémdelinghen goederhande.
End doe sy daer syn ghetoghen,
Van d’een volck tot d’ander hén,
So wanneer sy oock vertoghen,
Wt een rycke dander in:
Hy liet gheenen mensche toe,
Datmense verdrucken sou,
Auer straftɇ, om hueren wille,
Stracks den Koninghen moedwille,
Segghende, wilt niet aenroeren
Die daer myn ghesalfden syn,
End mit leyd oock niet beroeren,
D’heylighe Propheten myn.
Als-dan eenen honghernood,
Ouer d’ęrdɇ hy beriep groot,
End oock alle koorenspyse
Ontoogh hy allerley wyse.
End voor hen sand hy daer henen,
Mit grooter voorsichtigheyt,
Ioseph, die daer van den synen,
Verkocht was tot dienstbaerheyt.
Wiens voeten, alsomen meld,
Waren mit boeyen ghequelt,
End syn siel, niet sonder schanden.
Beprouft mit yseren banden.
Tot der tyd toe dat ghegheuen
| |
[Folio 92v]
| |
Hem Gods woord was in den mond.
Daerdoor hy fyn ward ontsleghen
Van den karcker, na der stond.
Want de Koningk wel bekant
Eenen bode tot hem sand,
End liet hem wt banden slaken,
Des volcks Heer hiet hem los maken.
End hy steldɇ hem tot een Heere
Ouer syn gantß huysghesin,
End tot een hęrscher mit eeren,
Ouer all die hauen syn,
Op dat hy, na synen wil,
De Vorsten ringhelde stil,
End dat hy synen raedsluyden
Wysheyt leerde t’allen tyden.
<h>So quam Israel gherade,
Mit spoed, in Egyptenland,
End Iacob, mit synen sade,
Een vrémdlingk, in den landɇ Ham,
End God meerderde t’ghetal
Syns lieues volcks Israel,
End maeckte’t aldaer te lande,
Maghtigher dan syn vyanden.
Daernae God huer hertɇ omwende
Tot hate des volckes syn,
So dat sy begrogh aenwendden,
Teghen syne dienaers fyn.
Hy auer, in desen stand,
Mosen synen dienaer sand,
| |
[Folio 93r]
| |
End Aaron, dien hy reyne
Verkoren haddɇ in’t ghemeyne.
Die syn wonderteekens deden,
Onder hen, na syn beuel,
End seldsame wonderheden
In d’land Ham quaed end rebel,
Hy sand duysternissen sward,
Dat het alles doncker ward:
End synen woorde ghepresen
Syn sy ghehoorsaem ghewesen.
Huer waters alle ghemeyne
Veranderdɇ hy gaer in bloed,
Huere visschen groot end kleyne
Hy gaer dooddɇ oock op den voet.
Huere land dat bracht oock voort
Veel vorsschen aen allen oord,
End in d’innerste ghemaken
Des Koningks konden sy raken.
End daer quamen, te verschenden
Allerhande vlieghen fel,
End in allen hueren enden
Luysen schęrp door syn beuel.
End voor reghen seer beghęrt,
Sand hy hen haghel op ęrd,
End een viervlam die daer brandde
Ouer hueren vaderlande.
Huer wyngaerden gaer te neder,
End huer vyfboomen hy slough,
Daertoe, door groot ongheweder,
| |
[Folio 93v]
| |
Huere boomen hy verslough
End door syn beuel aen boord
Quamender springkhanen voort,
End kruydwormen, die daer waren
Ontellick, sachmen vergaren.
Die alle kruyden op aten,
Die daer waren in huer land,
Die oock te male veraten
De vruchten huers ęrdryks gants.
Hy slough oock, in huere land,
D’eerstgheboornen voor der hand.
D’eerste vruchten huerer krachte,
Gheboren in voller maghte.
Daerna voerdɇ hy sɇ wt geladen
Mit goudɇ end mit siluer veel,
Daer was oock niemand beladen
Mit kranckheyt in Israel.
End doe sy wttoghen, so
Was Egyptenland seer vroo,
Want daer was ouer hen allen,
Groote vreeß van hen gheuallen.
End die Heer spandɇ wt een wolcke,
Diese s’daeghs bedeckte fyn
End een vier, dat synen volcke
Des nachts gaue klaren schyn,
End na hueren heesch, ghestoort
Hy bracht hen veel quackels voort,
End versadighdesɇ in noode,
Mit den hemelischen broode.
| |
[Folio 94r]
| |
Hy dedɇ op de steenrotß drooghe,
End waters vloeydender hęr,
Welcke daer liepen van hooghe,
Als stroomen door plaetsen dorr,
Want hy was ghedachtigh fyn
Der heyligher toesegg syn,
Die hy ghedaen haddɇ in’t klare
Abraham synen dienare,
End hy bracht syn volck ten ende
Daer hęrwt, mit blyschap groot,
End syn wtuerkoren bende,
Mit vrueghden wt sulcker nood.
End gaf hen de landen in
Der volcken, na hueren sin:
End hebben so onuermeten
Des volcks arbeyd vry beseten.
Op dat sy van herten gronde,
Bewaerden de bruycken syn,
End dat sy t’eewigher stonde
Hielden syne rechten fyn.
|
|