Hondert Psalmen Davids mitsgaders het ghesangk Marie, t'ghesangk Zacharie, t'ghesangk Simeons
(1561)–Jan Utenhove–
Auteursrechtvrijde thien Geboden, de artikels des Gheloofs, t’ghebed des Heeren &c. ouerghesett in Nederlandschen dichte
§ Dit is een wtnemende schoon ghesangk, waerin Dauid maeckt God groot end heerlick, wt der scheppinghe, onderhoudinghe, end regieringhe aller dinghen.
WElaen, myn siel, loof end maeck groot den Heer
Myn Heer, myn God, hoe wtermaten seer
| |
[Folio 88v]
| |
 Excellent werdt dyne grootheyt beuonden?
Du werdst mit eerɇ end cieraet ommewonden.
Du bist mit licht verciert, euen ghelyck
Als mit eenen kleedɇ wtstreckigh end ryck,
Den hemel span-stu voor een tentɇ, in schyne,
Euen als een voorhanghsel end gordyne.
| |
[Folio 89r]
| |
Du solderst dyn kamers mit watern fyn,
De wolcken maeck-stu tot den waghen dyn,
End de winden die door de lucht stęrck vlieghen,
Voeren dy op huer vlęrcken, in huer weghen.
De winden die seer licht end dapper syn,
Du makerst tot loopers end boden dyn.
De viervlammen maeckstu end bereydst stille,
Wt te richten dynen godlicken wille.
Du heefst daer oock, o Heer, d’ęrde ghegrondt
End fyn ghesett op eenen vasten grond,
Also dat sy nemmer beweeght kan wesen.
Męr sal altyd volhęrden in huer wesen.
Du heeftse mit den afgronde bedeckt,
Als mit eenen kleede schoon wtghestreckt,
End de waters ghinghen ouer de bęrghen,
Also dat sy’t alles konden verbęrghen.
Welcke, so du se bescheldest voortaen,
Sy vlien, end sy konnen so niet bestaen,
End van dyner stemmɇ alle te ghelycken,
Als van eenen donderslaghe sy wycken.
End de bęrghen richtden sick alsdan op,
End de dalen nederden hueren kop,
Tot dat sy in die eyghen plaetse quamen.
Die du ghegrondt heefst hen alle te samen.
End du heefst den wateren fyn bestelt
Een ondermęrck, end een mate ghestelt,
So dat sy sick niet voorder konnen strecken,
Op dat sy dat ęrdryck niet meer bedecken.
De springkbornen maeckstu ten dale gaen,
| |
[Folio 89v]
| |
Datsɇ hueren loop tusschen de bęrghen han,
Daer wt drincken alle dieren der ęrden,
De wildɇ ezels daer wt oock ghedrenckt werden.
De voghels des Hemels woonen daer by,
Die midden in de tacken singhen bly:
Du begietst van bouen die hooghe bęrghen,
End door dyns węrcks vrucht werdt versaedt die ęrde
Du doest wassen den vee hoy, ouer al,
End kruyders oock, ouer bęrgh ende dal,
Die daer syn seer ghedienstigh tot den mensche,
Bringhendɇ wt der ęrde brood, t’synen wensche.
Oock den wyn, die s’menschen herte vervrueght,
End d’oly soet, die d’aenghesicht verhueght,
End d’brood dat daer meest, onder alle dinghen,
Des menschen her-te stęrckheyt kan aenbringhen.
Dyn boomen, Heer, syn sat, oock die dyn hand
(Naemlick Ceders) in Libano heeft gheplant,
Daer de muskens te nestelen sick wennen,
D’oyuaers maken oock huer huys op de dennen.
<h>Du heefst oock die hooghe bęrghen bereydt
Den herten, voor een toevlucht ouer breyd,
Den conynen die daer seer dapper loopen,
Oock de rotsen, daersy toe vlien mit hoopen,
Du heefst de Maen ghemaect mit sulck bescheyd,
Dat sy toone der tyden onderscheyd,
End de Sonnɇ, als sy opstaet klaer te lichten,
Weer schoon hueren nedergangk sonder swichten.
Dan bringstu voort de nacht, door duysterheyt,
Waerin alle woutdieren gaen in’t breyd,
| |
[Folio 90r]
| |
Als Leeuwelpen, die na den roof vast brullen,
Souckendɇ huer spyß van God om sick te vullen.
Wen nv de Son opgaet, vertrecken sy
In huerɇ holen, daer sy berusten vry,
Auer de mensch gaet dan hén t’synen węrcke,
Daerin hy blyft, tot den auond, mit snętcken.
O Heer, hoe seer vele dyn węrcken syn
Die du allɇ heefst door wysheyt ghemaeckt fyn.
End hoe vol werdt d’ęrdrycke, ia in’t ronde,
Dyner mildheyt, end ryckdommen beuonden.
D’Meer is seer wyd mit visschen, on ghetal,
End dieren, oock groot, end kleynɇ ouer al,
Daer de schepen varen, daer oock syn vele
Waluisschen die du ghmaect heefst daer te spelen.
Dese allɇ op dy wachten aen alle syd,
Op dat du hen spyß gheuest t’huerer tyd.
So du hen gheefst, sy nemen’t wt ghenaden,
So du dyn hand openst sy sick verladen.
So du auer dyn aenghesicht verbęrghst,
So werden sy gaer versaeght, end beureest.
Su du hen neemst den gheest, ter stond sy stęruen.
End keeren weer tot huer stof end verdęruen.
So du dynen gheest senst daer komen voort
Andre end vernieust der menschen aenschyn voort,
D’heerlicheyt Gods die blyue t’allen tyden,
End laet God in syn węrcken sick verblyden.
Die Heer die doet daer beuen ouer breed,
Dat ęrdryck gants, oock door syn aensien wreed.
Ia hy doet de bęrghen, mit een aenroeren
| |
[Folio 90v]
| |
Roocken, end oock beweghen end beroeren.
Ick wil den Heer singhen myn leuen langk
Mynen God sal ick stedes doen lofsangk,
So hem daer sy aenghenaem myne rede,
Ick sal my in God verhueghen mit vrede.
Laet de sondaers wtgheroeyt werden gaer.
De godloosen laet oock niet wesen daer,
Nv, myn siel, loof den Heer van herten seere,
Louet ghy oock alle ghelyck den Heere.
|
|