Hondert Psalmen Davids mitsgaders het ghesangk Marie, t'ghesangk Zacharie, t'ghesangk Simeons
(1561)–Jan Utenhove–
Auteursrechtvrijde thien Geboden, de artikels des Gheloofs, t’ghebed des Heeren &c. ouerghesett in Nederlandschen dichte
§ Dauid leert hier, dat die herboren mensche hem seluen gantslick vought om God te dancken, voor allen gheestelicken end lyfuelicken weldaden. Bekennende de snootheyt der menschelicker naturen van herten, end verweckt oock alle andere creatueren, God, die so maghtigh end bermhertigh is, te prysen. MYn siele looft den Heere dyn,
| |
[Folio 86v]
| |
 End vough dy oock te samen,
Dat inwendigh des herten myn,
End pryß synen heylghen name.
Myn siel vergheet de weldaed niet,
Die dy door den Heerɇ is gheschiett,
In dynr boosheyt vergheuen.
| |
[Folio 87r]
| |
 Want hy gheneest alle dyn kranckheyt,
End kroont dy mit bermhertigheyt,
Vrydt van den dood dyn leuen.
Hy veruult dynen mond mit goed,
End sal dy oock vernieuwen,
Dyn iueghd, so hy den Arend doet,
Als dyn sonden dy rouwen,
Die Heere doet bermhertigheyt,
Recht oordeel end gherechtigheyt,
Allen die onrecht lyden,
Hy heeft syn we-ghen doen verstaen,
Mosi, end syn daden ghedaen
Kond den Israeliten.
Onß God onß Heer is bermhertigh,
Ghenadigh end langkmoedigh,
Hy straft oock niet na syn ghericht,
End is also sachtmoedigh,
Dat hy niet altyd schelden wilt,
Męr synen grooten tooren stilt.
| |
[Folio 87v]
| |
Hy heeft ons niet ghehandelt,
Na onse sondɇ end boose daed,
End heeft ons niet vergholden t’quaed,
Dat wy hebben bewandelt.
Want alo hoogh die Hemel is,
Ia hoogher dan die ęrde,
Also is Gods goedheyt ghewiß
Tot die syn vreesɇ aenuęrden.
So verr de morghen van auond is,
Hy węrpt van ons onß sonden frisch,
Laet de boosheyt niet hęrschen,
Als een goed vader sick syns kinds
Ontfermt, oock God is des sins
Ouer den die hem vreesen.
Want hy weet hoe wy syn ghewracht,
Dat wy stof syn, ghedachtigh,
S’menschen daghen syn recht gheacht,
Als gras dat daer groeyt prachtigh,
Hy bloeyt, in deser węreld dal,
Ghelyck een blom doet ouer al,
Op t’veld, in kurter stonden.
Want als de wind daer ouer gaet,
De selue gaer haestlick vergaet,
En huer plaetß werdt niet vonden.
Męr s’Heeren goedertierenheyt,
Sal eewlick den aenklyuen.
Die hem vreesen, end syn goedheyt,
Ouer s’kinds kindern blyuen:
So sy behouden syn verbond,
| |
[Folio 88r]
| |
End syn gheboden t’aller stond,
Op dat sy se beleuen,
Want Gods heeft sy-nen stoel beuest,
In den hemel, end syn ryck vast
Hęrscht ouer aller leuen.
Nv looft den Heer, ghy Engels al
Krachtigh in daed gheworden,
Die daer wtrichtet syn beuel,
Na de stem syner worden.
Looft den Heer allɇ heyrscharen syn,
Syn dienaers, die synen wil fyn
Doet, loeft des Heeren name
Allenthaluen syn węrcken al,
Ouer syn Heerschap, mit gheschal,
Doe oock so, myn siel, Amen.
|
|