Hondert Psalmen Davids mitsgaders het ghesangk Marie, t'ghesangk Zacharie, t'ghesangk Simeons
(1561)–Jan Utenhove–
Auteursrechtvrijde thien Geboden, de artikels des Gheloofs, t’ghebed des Heeren &c. ouerghesett in Nederlandschen dichte
§ Dauid verhaelt hier die ellendigheyt end kortigheyt des menschen leuens, end bidt God dat hy de selue eenen ieghelicken gheuoelen doe, op dat hy Gods gunste t’hemwaerts te beter smake: ter eeren Godes. HEer, du bist ons ghewesen
Een toevlucht, van eewigheyt,
| |
[Folio 77r]
| |
 Eer de bęrghen huer wesen.
Hadden, end die ęrde breyd:
Iae voor der węreld gronde.
Heefstu schoon dyn wesen fyn,
Du werdst oock onderuonden
Eewigh, on eynde te syn.
| |
[Folio 77v]
| |
Du sleepst den mensch so langhe,
Dat hy sick onnut beuindt,
Dan segstu straf end stranghe:
Keert weder, o menschen kind.
Want voor dy duysent iaeren
Syn euen doch, als de dagh
Van ghistern, hén gheuaren,
End als de waeck inder nacht.
Du doetse vergaen rade,
Als water dat henen vloeyt,
Ghelyck een droom gherade,
Sy vergaen seer swaer bemoeyt.
Sy syn s’morghens in ruste,
Euen als gras fyn ghesaeyt,
S’morghens bloeytt het mit luste,
T’werdt s’auons dorrɇ afghemaeyt.
Wy swycken mits dyn tooren,
End schricken mits dynen grim.
Du legst onß boos dy vooren,
Ia in het licht dyns aenschyns,
Want onse daghen alle
In dynen tooren vergaen.
Onse iaren veruallen,
Als woorden die henen gaen.
De iaren die wy leuen,
In desen drouuen foreest,
Syn iaren, thienmael seuen,
Of tachtentigh aldermeest,
Oock de ieughd self daer inne
| |
[Folio 78r]
| |
Is niet dan arbeyd end pyn,
Sy gaet voorby gheringhe,
End wy vlieghen haest daerhin.
Wie isser die ten rechten
Bekent dynes toorens maet?
Hoe de menschen meer vruchten
Dy, hoe hy hen meer aenstaet.
Op dat wy dan wel weten
T’ghetal onser daghen saen,
Doe ons daervan de wete,
Op dat wy na wysheyt staen.
Keer weder, Heer, hoe langhe
Wilstu so seer toornigh syn,
Versoen dy (ons is banghe)
Eenmael mit den knechten dyn.
Sadigh ons, in den morghen,
Mit dyner goedigheyt groot,
Dat wy ons, sonder sorghen,
Verhueghen tot in den dood.
Verhuegh ons voor den daghen
Daerin du ons heefst ghequelt,
End voor der iaren qualen,
Die wy langhɇ hebben ghetelt.
Dyn węrck laet doch verschynen,
Aen dynen knechten, o Heer,
End dyn heerlicheyt schynen,
Aen hueren kinderen teer.
Die cierlickheyt onß Godes
| |
[Folio 78v]
| |
Na den eysch dyns ghebodes,
Wy bidden van herten vry:
Seghen d’węrck onser handen
Alweghe, door dynen Gheest,
Gheef dat wy onsen handel,
Voluoeren in dyner vreeß.
|
|