Hondert Psalmen Davids mitsgaders het ghesangk Marie, t'ghesangk Zacharie, t'ghesangk Simeons

de thien Geboden, de artikels des Gheloofs, t’ghebed des Heeren &c. ouerghesett in Nederlandschen dichte

Deus quis similis erit tibi. Psal.lxxxiij.

Dauid begheert bystand van God, teghen die onbesnedene omligghende nacien, die daer sochten Ierusalem, de ware Ghemeynte Godes te vernielen. Het is een ghebed der Christenen teghen alle tyrannen, end poorten der hellen die teghen de Ghemeynte Christi conspireren.

SWygh doch niet, Heer, o God, wil niet stil wesen,

[fol. 72v]

 

 

Verdraegh doch niet langher dit iammer wesen,

 

Want, sie, dyn vy-anden sick steken op,

 

Die du haten verheffen hueren kop,

 

Teghen dyn volck listelick sy raedslaghen,

 

Teghen dyn ęrfuɇ hebben sy raed gheslaghen.

 

 

 

Hebben gheseyt, laetsɇ ons gantslick wtroeyen

 

Dat sy niet meer volck syn, noch niet meer bloeyen

 

Dat gheen ghewach sy des naems Israel,

 

Gherott han sy, end teghen dy rebel

 

Een bond ghemaeckt Edom, d’Ismaëliten,

 

Moab, Agar end oock de Gebaliten.

 

 

 

Amon, end A-malech de Palestynen,

[fol. 73r]

 

Die van Tyro, end Assur mit den synen,

 

Den kinderen Loths hulpɇ hebben ghedaen.

 

Laetse den loon, mit Madian, ontfaen.

 

Mit Sisara end Iabin, aen Kisons beke,

 

In Endor al vergaen, so t’heeft ghebleken.

 

 

 

Maeck dat allɇ huer vorsten, als Oreb, varen,

 

Als Zeeb, Zebah, Salmana sonder sparen,

 

Die daer seyden, laett ons de woonste Gods

 

Besitten vry, als het deel onses lots,

 

Ierusalem latet ons nv vertreden,

 

End t’gantse land, mit allen synen steden,

 

 

 

O God, wilsɇ, als een rat, onstadigh maken,

 

Als een stoppel voor den wind, door dyn wraken,

 

Ghelyck een vier dat een groen woud verbrandt,

 

End als een vlam, die d’hooghe bęrghen brandt,

 

Veruolghsɇ also, mit dynen wederwinden,

 

End verslaese mit dyn harde draeywinden.

 

 

 

Huer aenghesicht wil, mit schaemten, versoucken,

 

Op dat also sy dynen naem aensoucken,

 

Maeckse beschaemt, verslaesɇ in eewigheyt,

 

Gants ongheacht, brengsɇ in verdriet end leyd,

 

Op dat dyne naem hen bekent magh werden,

 

End dat du bist alleen die Heer op ęrden.