Hondert Psalmen Davids mitsgaders het ghesangk Marie, t'ghesangk Zacharie, t'ghesangk Simeons
(1561)–Jan Utenhove–
Auteursrechtvrijde thien Geboden, de artikels des Gheloofs, t’ghebed des Heeren &c. ouerghesett in Nederlandschen dichte
§ Dauid veemaent tot verachtinghe der ryckdomen end eeren deser wereld, end tot oeffeninghe der godsaligheyt, vertoonende dat sy dwaes syn end ellendigh die de begheerlickheyt der verganckelicker dinghen dienen. End wederom wys end ghelucksaligh die de erdsche dinghen verachtende, alleene de hemelsche natrachten. HOort doch alle volcken wat ick v seggen sal,
Luystert toe alle die daer woont op d’ęrdsche dal,
So wel edelen als onedelen van stande
T’sy rycken, t’sy armen, ia menschen alderhande
Myne mond sal bescheydelick spreken wysheyt
End myns herten ghedachteniß, voorsichtigheyt
Ick wil myn oore wenden tot verghelyckinghen
End myn raedsels op de harp wtleggen mit singen.
| |
[Folio 52v]
| |
Waeromme soudɇ ick vreesen in den daghe quaed
Wanneer my myner versenen boosheyt omstaet,
Die daer in hueren hauen sick hooghlick beromen,
End inden grooten oueruloed huerer ryckdomen.
Niemand kan syn broeder lossen mit eenigh dingh.
Noch daer voor Gode betalen verantsoening,
Want t’is te costlick de siel voor den dood te vryden,
Om t’graf niet te sien end te leuen t’allen tyden.
Want men siet also wel stęruen end omkomen
De wysɇ als de dwasɇ end dat sy huer ryckdomen,
Die sy opghehoopt hebben, mit sorghfuldigheden,
Anderen nalaten sietmen aen allen steden.
Doch dencken sy huer woonsteden eewigh te syn,
Huer namen grootmakendɇ op ęrd mit groten schyn
Męr de mensche blyft niet lang in eeren op ęrden.
End moet den beesten, die gants vergaen, ghelyck werden
Dit huer doen werdt enckel ydelheyt beuonden
Doch huer nakomers volgen d’woord huerer monden
Sy sullen als kudden na den graefuen hén varen,
De dood salse verslinden, sonder eenigh sparen.
De vromen sullen s’morghens hęrschen ouer hen,
Huer ghedaente sal oock gantslick verouderen,
D’hell sal huer woning syn, męr God sal myn siel redden
Van der hellen, end sal my aennemen in vreden.
Vreeß doch niet wanneer yemand ryck is geworden,
Of so syns huyses heerlicheyt groot is worden,
Want hy sal niets mit sick nemen, als hy sal stęruen,
End syn heerlicheyt sal hem niet volghen tot ęruen.
Want hy sal segghen dat syn siel hier saligh sy,
| |
[Folio 53r]
| |
End so du der selue goed doest, so salmen dy
Louen, dese sullen tot huer vaderen varen,
End gheen klaerheyt sal sick emmermeer tot hen baren
So seg ick dan voor een besluyt, niet ongewis,
Dat d’onwyse mensche, die daer in eeren is,
Dit niet bemęrckt, end werdt, van God syndɇ afgheweken,
Den beesten, die daer gantslick vergaen, vergheleken.
|
|