Hondert Psalmen Davids mitsgaders het ghesangk Marie, t'ghesangk Zacharie, t'ghesangk Simeons
(1561)–Jan Utenhove–
Auteursrechtvrijde thien Geboden, de artikels des Gheloofs, t’ghebed des Heeren &c. ouerghesett in Nederlandschen dichte
§ Dauid singht mit vrueghden van Gods stercke maght, end van syn vaderlicke hulpe, bewysende dat hy vastelick op God betrauwt, end niets vreest des ghenes | |
[Folio 51r]
| |
datter gheschiedt, naedemael dat God mit hem is. Dese Psalm verweckt oock alle kranckgheloouighen op God te betrauwen, wanneer de godloosen rasen end veruolghen. GOd is ons een toevlucht end vaste borgh,
In teghenheyt bystandigh onbesorght,
Dies sullen wy niet schricken.
Als waert schoon dat d’ęrdryck soude vergaen,
Of de bęrghen in Zee sick souden slaen,
Wy souden niet verschricken.
| |
[Folio 51v]
| |
Laet druyschen d’Meer, end sick verheffen op,
Laet de bęrghen mit hueren hooghen t’sop,
Sick roeren end beweghen,
De beken schoon alder ghenadigheyt
Sullen Gods stad verhueghen ouer breyd,
End s’Heeren woonst verheuen.
Midden in huer, is God, daerom sal sy
Niet wanckelen: want God sal huer staen by,
Oock voor des morghens stonde.
De volcken syn seer oproerigh gheweest,
De rycken syn door oploop oock beweeght,
D’ęrdɇ is ghedrooght te gronde,
Męr der Herscha-ren Heer, is onse sorgh,
De God Iacobs is ons een vaste borgh,
In allen teghenheyden,
Komet doch all end willet męrcken aen
De węrcken groot, die de Heer heeft ghedaen.
End syne wonderheyden.
Ghenadelick węrt hy de kryghen wreed,
Tot den eynden des gantsen ęrdrycks breed,
Den vyanden tot schande.
De boghen stęrck breeckt hy, mit grooter spoed,
De spyssen schęrp maeckt te niet, end verdoet
De waghens mit den brande.
Staet af, end my voor dynen God bekent,
Die daer groot bin, in den volcken, erkent,
Ouer die gantse ęrde.
Mit ons is der heyrscharen Heer end God,
De God Iacobs sal ons een vaste borgh
| |
[Folio 52r]
| |
In nood beuonden werden.
|
|